امروز ما در ايران با قانون اساسی ای سروکار داريم که دو صدای متفاوت از آن شنيده می شود. يک صدای نهادهای انتخابی و يک نهاد انتصابی مادام العمر که بر نهادهای انتخابی سيطره دارد. امروز و بالاخص در برابر عزيزانی که هنوز از قانون اساسی فعلی جمهوری اسلامی دفاع می کنند و از به کار اندازی ظرفيت مغفول مانده آن (که سالهاست می گويند و کسی نگفته است کجاست اين ظرفيت ها) و همچنين از بازگشتن به دوران طلايی دهه ۶۰ دفاع می کنند بايد پرسيد که صرف نظر از آنچه از جنايت و کشتار و خباثت توسط اين حاکمان انجام شده، آيا صرف قانون اساسی اصالت ذاتی ای دارد که اينگونه بر آن تاکيد می کنيد؟ اگر نه به آيا نبايد به جای تاکيد بر اين قانون اساسی به مردم نويسنده اين قانون اساسی (بماند که اين قانون اساسی نيز دست پخت حاکمان است تا محکومان. تبديل موسسان به خبرگان بر خلاف وعده ای که در حکم مهندس بازرگان داده شده بود و بعد کنار گذاشتن قانون اساسی مصوب شورای انقلاب که خلف وعده ای ديگر بود و تصويب قانون اساسی ولايت فقيه دار و بعد بازنگری ان در سال ۶۸ که ولايت را مطلقه کرد و مطلق العنان) رجوع کرد؟ در واقع شايد مصدق معلم اين باشد که دوستان عزيز ما از اصلاح طلب تا تحول خواه به جای متن گرايی به مردم گرايی رجوع کنند و با طرح رفراندومی تمام عيار بر سر حکومت مردم را و نيروهای سياسی را از اين بن بست تمام عيار برهانند. اين طرح را آنانی بايد پی بگيرند که به حقيقت رای مردم را حاکم می دانند و معتقد هستند که رای مردم تزئينی نيست.