در یادداشت هاى پیشین بر اساس مطالب نشریات موجود نشان دادیم که:
١- کشتار سال ١٣۶٧ پیش از ماه مرداد و پیش از آغاز تهاجم مجاهدین خلق به داخل خاک ایران آغاز شد.
٢- در کشتار سال ١٣۶٧، هدف فقط از بین بردن زندانیان مجاهدین خلق نبود بلکه این کشتار شامل اعضا و هواداران احزاب و گروه هاى چپِ حامىِ حکومت نیز مى شد.
٣- این کشتار، کشتارى مخفى نبود و کسانى که امروز ادعا مى کنند از آن بى خبر بودند، به ظن قریب به یقین و بر اساس شواهد موجود دروغ مى گویند.
سایت ایسنا در شهریور سال ١٣٩٢ مطلبى منتشر کرد با عنوان «اعدام‌های ۶٧ و ماجرای صیغه کردن دختران اعدامی». در ابتداى این مطلب نوشته شده است:
««گفته می‌شود بعد از عملیات مرصاد، با فرمان امام خمینی (ره) زندانیان سیاسی که بر سر موضع پیشین خود باقی مانده بودند، اعدام شدند و وسایل و لوازم شخصی آنها به خانواده‌هایشان بازگردانده شد. در این جریان حتی اعدام زنان که بسیار در اسلام محدود است، رخ داده بود و ادعا می شود که نظر به ممنوعیت اعدام دوشیزگان، دختران باکره را به عقد در می‌آوردند و بعد از اینکه باکرگی آنها زایل شد، اعدامشان می‌کردند. پاسخ شما به این مسائل چیست؟» به گزارش ایسنا به نقل از پارسینه، سایت پرسمان دانشجویی وابسته به اداره مشاوره نهاد رهبری به این سوال چنین پاسخ داده است: «پاسخ کوتاه:
١- به عنوان جمع‌بندی از سخنان فوق این اعدام‌ها نه برای راحت شدن از شر زندانیان، بلکه در پی شورش آنها در زندان همزمان با عملیات مرصاد بوده است. افرادی محاکمه می‌شدند که پیش‌تر در عملیات تروریستی شرکت داشتند و فقط کسانی اعدام می‌شدند که بر سر مواضع خویش باقی مانده بودند. ضمن اینکه این عمل پیش از این هم در مورد تروریست‌ها انجام شد و البته بسیاری از آنان نیز به خاطر نداشتن خط مشی پیشین از اعدام نجات یافتند و بعدها آزاد گشتند…» (پایان نقل قول).
بقیه پاسخ ها را چون به بحث ما مربوط نمى شود در این جا نمى آورم. بر اساس این پرسش و پاسخ:
١- اعدام ها براى کم کردن شر زندانیان نبوده و به خاطر شورش آن ها همزمان با عملیات مرصاد بوده
٢- اعدام شدگان پیش تر در عملیات تروریستى شرکت داشته اند و بر سر مواضع خود باقى مانده بوده اند
این نهاد رسما دروغ مى گوید.
قبلا نشان دادیم که کشتار زندانیان پیش از عملیات مرصاد آغاز شد و در زمان شروع اعدام زندانیان، اصلا عملیاتى به وقوع نپیوسته بود که بخواهد به خاطر آن شورشى در داخل زندان به وجود آید.
در میان اعدامیان «زندانى» که از فروردین سال ١٣۶٧ و نه مرداد ۶٧، به دار کشیده شدند، صدها زندانى چپ بودند. مواضع بسیارى از آن ها حمایت از خط امام و جمهورى اسلامى ایران بوده است.
در زمستان سال ۶٧ سازمان عفو بین المل که به شدت پیگیر مساله ى اعدام زندانیان سیاسى ایران بود واکنش نشان داد و در ١٣ دسامبر ١٩٨٨ در مورد اعدام کسانى که «زندانى محاکمه نشده» و «زندانى آزاد شده» و «زندانى در بند» بودند چنین نوشت:
«… بعضى ها بدون آن که محاکمه شده باشند، سال ها بود در زندان به سر مى بردند و دیگران، در پى محاکماتى در سال ١٩٨٠ و اوایل ١٩٨١، به جرم پخش اعلامیه یا بر هم زدن آرامش در گردهمایى سیاسى، به مجازات هایى از چند ماه حبس تا زندان ابد محکوم شده بودند. عفو بین الملل از مواردى مطلع شده است که زندانیان سابق مجددا دستگیر و بى درنگ اعدام شده اند. در اغلب موارد معلوم نیست که آیا محاکمه ى دیگرى قبل از اعدام صورت گرفته است یا نه؟ در ابتدا تعدادى از مقام ها علنا انجام این اعدام ها را تکذیب کردند. در اوایل دسامبر، خامنه اى در بیاناتى که از رادیو تهران پخش گردید، آن ها را مورد تایید قرار داد. رییس جمهورى گفت: «این آدمى که توى زندان، از داخل زندان با حرکات منافقین که حمله ى مسلحانه کردند به داخل مرزهاى جمهورى اسلامى، با آن فجایع که در اسلام آباد و کرند آن ها به راه انداختند ارتباط دارد آن را به نظر شما باید برایش نقل و نبات ببرند؟ اگر ارتباط شان با آن دستگاه مشخص شده باید چکارش کرد؟ آن محکوم به اعدام است و اعدامش هم مى کنیم.»»
(به نقل از شورا، ماهنامه شوراى ملی مقاومت ایران، شماره ۴۵، مهر تا آذر ١٣۶٧)
از: گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید