جمع‌آوری چادرهای حاشیه‌نشینان قلعه حسن خان؛ سفره‌های بی‌روزی در آتش سوخت

چهارشنبه, 19ام آبان, 1395
اندازه قلم متن
ان باز هم آمده اند و چادرها را آتش می زنند. بچه ها با نگرانی می‌گویند مدرسه هم در آتش گر گرفت

ان باز هم آمده اند و چادرها را آتش می زنند. بچه ها با نگرانی می‌گویند مدرسه هم در آتش گر گرفت

قلعه حسن خان؛ پشت معادن شن و ماسه، چند سالی است که حاشیه نشین های بلوچ وسیستانی را در خود جای داده است. اکثرا شناسنامه و اوراق هویت ندارند، در چادرها زندگی می‌کنند، چادرهایی که ماموران هرازگاهی به بهانه تخریب اسکان غیرمجاز برای جمع کردنشان می آیند و هراس از بیخانمانی بیشتر و رها شدن در سرمای زمستان؛ سال به سال تکرار می‌شود.

سه شنبه؛ هجدهم آبان ماه هزار و سیصد و نود و پنج

بهزیستی اسلامشهر بودم که گوشی همراهم زنگ خورد. بچه‌ها پشت خط بودند، همان‌هایی که این روزها از راه‌اندازی چادر مدرسه و درس خواندن خوشحالند؛ بچه ها با نگرانی و التهاب گفتند: آمده‌اند. دارند آتش می زنند، مدرسه هم سوخت.

اینها را عصر روز گذشته، هجدهم آبان ماه، «زهره صیادی»، فعال حقوق کودک روایت می‌کند. صیادی شش سال است که پیگیر کار کودکان بی شناسنامه بلوچ و سیستانی است و دردهای آنها و پدرمادرهایشان را از نزدیک لمس کرده‌است. صیادی اینطور ادامه می‌دهد:

“رفته بودم بهزیستی اسلامشهر که برای همین بچه ها، امکانات و فرصت بگیرم. بچه‌ها که تلفن زدند فوری به محل رفتم. مامورها آمده بودند، از فرمانداری و دهیاری، پلیس ها هم بودند، پیت های بنزین برای آتش زدن چادرها همراهشان بود. بچه ها فوق‌العاده ترسیده بودند. پدرها و مادرها گوشه و کنار ایستاده بودند و کاری از دستشان برنمی آمد، حرف زدیم، توضیح دادیم، آخر سر خواهش کردیم که فرصت بدهند که ندادند…”

روز گذشته برای چندمین بار در این چند سال، ماموران معذورند از ویران کردن چادرهای حاشیه‌نشینانی که حتی در همین حاشیه ها هم جایی ندارند. از قرار معلوم، اکنون در این محل، حدود سی چادر باقیمانده است که در آنها حدود بیست کودک زیر ۱۸ سال هم هست. کودکانی که شناسنامه ندارند و ازحق تحصیل محرومند، اما چند وقتی است به کمک همین فعالان، یکی از همین چادرها را تبدیل به مدرسه کرده اند، این مدرسه هجدهم آبان ماه در آتش ماموران سوخت…

صیادی می‌گوید: بچه‌ها هم مثل بزرگترها زباله گردند یا گاهی نوازنده دوره‌گرد می شوند، اعتیاد هم بینشان شیوع دارد، ولی هرچه هستند و از هرکجا آمده‌اند، شناسنامه هم که نداشته باشند، باز هم کودکند، ایرانی هستند و ایران، پیمان نامه حقوق کودک را پذیرفته.

او با افسوس می گوید: انگار کسی حقی برای این کودکان قائل نیست. گرسنگی و اعتیاد و چادرنشینی سهم اینها شده است. تقریبا هر یک سال و نیم یک بار هم همین سرپناه محقر و مندرس را از آنها می‌گیرند، می گویند غیرمجازید؛ باید بروید…

گویی پیش از این یک بار این کودکان را به اردوگاه مهاجران برده بودند که با تلاش‌های همین فعالان کودک، از آنجا خارج می شوند. پیش از این، تعداد کودکان بی روزی پشت معادن شن بیشتر بود؛ این فعالان تعدادی از آنها را در طول زمان به سرپناه های امن تر منتقل کرده اند؛ تعدادی به بلوچستان یا سیستان برگشته اند، آنهایی که اعتیاد نداشته‌اند و سالمتر بوده اند و کس و کاری در سیستان دارند که کشاورزی می کند و خرده زمینی هم در کار است.

حالا همین حدود بیست کودک هیچ جایی برای رفتن ندارند. بین زمین و هوا در سرآغاز این فصل سرد رها شده‌اند… گویا دو تا از چادرها را باقی گذاشته اند، یکی برای زن ها و یکی هم برای مردها؛ این دو چادر را آتش نزده اند تا این حاشیه نشین ها از سرما در همان اولین شب یخ نزنند. اما گفته اند که تا فردا جایی پیدا کنید. فردا می‌آییم و همین دو چادر را هم جمع می کنیم.

صیادی می‌گوید: والدین این کودکان یا بیکارند، یا زباله گردی می کنند، تک و توکی نوازندگی هم می کنند، ساز و دهل و قیچک می زنند؛ اما این هم فصلی و گذراست. اعتیاد هم هست، که به بچه‌ها هم سرایت می کند؛ بهداشت هم که نیست نه آب آشامیدنی سالم و نه سرویس بهداشتی.

چهارشنبه، نوزدهم آبان ماه هزار و سیصد و نود و پنج

صبح صیادی زنگ می زند. شب را در چادرها بوده، کنار بچه‌ها. می گوید دیشب یکی از بچه ها از شدت فشار و ترس، تشنج کرد. کورسوی امیدی کوچک و کم نور در صدایش هست: برای زیر پانزده ساله‌ها، جایی پیدا کردم که تا آخر زمستان بمانند، تقریبا ۱۶ نفری هستند؛ اما پدر،مادرها و بزرگترها بی سرپناهند.

امروز هنوز برای جمع آوری آن دو چادر نیامده‌اند. اما سی خانوار بخت برگشته، همچنان ویلان و سرگردانند و نمی‌دانند امشب کجا قرار است سر بر بالین بگذارند.

صیادی همین امروز صبح نامه‌ای هم نوشته، خطاب یکی از همان ماموران معذور که دیروز آنجا ادعا می کرد ماموریت دارد و باید کار را به انجام برساند و بعدش هم گفته: خانم حلالم کنید.

صیادی در این نامه از درد می گوید؛ از رنجی که می بریم:

“آنقدر نیرو یا به قول ِ بچه ها مامور آمده بود به محله ی ِ ساده ی ِ حوالی ِ شنهای ِ حوالی ِ تهران ِ بزرگ , که نمی دانم تو که در لحظه ی ِ رفتن به من گفتی: حلالم کن, خانم صیادی ! از کدام بخششان بودی. فقط می دانم که در میان ِ اشک ریزان ِ تنهایی ام ،انگار که مرگان باشم و تحمیلهای ِ سرمایه سالاری ِ یار و رفیقم را از من گرفته باشد و من ندانم که کجا رفته است و چرا رفته است، در سوزِ صبحگاهی ِ یک سرمای ِ بیابانی در عبور از عو عوی ِ سگهایی که دیگر می شناسند مرا و فقط به حسب پاسبانی اشان باز هم می غرند و کوشش می کنند بترسانمند با کودکانی ِ که سخت گرسنه اند و مرگانی که حس ِ من است ، مادرشان باشد و بخواهد از سرما چیزی دربیاورد که کودکانش را سیر کند ، حلالم کن ِ تو، چنگ به دلم انداخت!

چنگی از اعتمادم و اعتقادم به انسان بودن ِ هر انسان . به قلب داشتن ِ هر انسان . به محترم بودن ِ هر انسان!

حالا می خواهم به انسانی که تویی با قلبی که برای ِ اشکهای ِ ما لرزید ؛ هنگام ِ آتش زدن به چادرهایمان، به خان و مانمان، به همه ی ِ دارایی ِ ما کارگرهای ِ بی شناسنامه ی ِ خارج از آمار بنویسم. بنویسم بخشی از حرفهایی که دیروز صبح چادر به چادر که آتش می زدید با شما در میان گذاشتم.

گفتم ؛ مدرسه یمان را، چادر ِ ساده ی ِ مدرسه بازیمان را، تیتالوی مان را نسوزانید. کجای ِ دنیا آدمها مدرسه ها را می سوزانند؟!

گفتم , نان ِ ما , رزق و روزی ِ ما ؛ ما کارگرهای ِ ساده ی ِ بی بیمه و مزایا , بی صنف و سندیکا ؛ اینجا تامین می شود. اینجا حوالی ِ تهران ِ بزرگ.

ما با ساز و دهل و قیچک و آواز ؛ شریک شادمانیهای ِ عمومی ِ این مردم می شویم. ما نوازنده های ِ دوره گرد!

نادرعکس ِ شهیدشان را نشانتان داد، شهیدشان که در ازدحام ِ اتفاقهای ِ بی وقفه ی ِ دنیا مثل ِ بسیاری ِ شهیدهای ِ مراقبت از کیان ِ این میهن و این مردم انگار که نبوده است ، نیست! از شهیدشان که بلوچ بود , هست! ما بخشی از این سرزمینیم , به کجا می کوچانیدمان؟!

دستهای ِ ما زخم است از بریدنهای ِ گاه و بی گاه در جستجوی ِ هر چه بازگشتنی است در میان زباله ها . ما کارگرهای ِ زباله گرد! نانمان را به این دشواری، به این شرافتمندی، به این آرامی و صلح خواهی، می جوییم!”

صیادی به آرامی از درد گفته است، دردی که اندوهش بزرگتر از تحمل این کودکان بی خانمان است، دردی که می سوزاند، دردی که سوزانده است….

وقتی که قرار نیست شغلی برای این کارگران بی روزی و جویندگان نان در سطل های زباله، در کار باشد، آتش زدن خانمان مندرسشان آخرین فرصت را هم از آنها می گیرد: فرصت به سختی نفس کشیدن.

نسرین هزاره مقدم

از: ایلنا


به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید

هنوز نظری اضافه نشده است. شما اولین نظر را بدهید.