این دوره از انتخابات ریاست جمهورى هیچ فایده اى نداشته باشد، دستکم این فایده را داشته که سرخى آتش زیر خاکستر جنایات دهه ى شصت حکومت اسلامى را اندکى نشان داده و سوزان و فروزان بودن آن را از زبان حکومتیان تایید کرده است.
کار دلجویى از سید ابراهیم رییسى -صادر کننده ى حکم اعدام صدها زندانى سیاسى در دهه ى شصت- به خاطر شکست مفتضحانه اش در انتخابات اخیر به جایى رسید که خامنه اى شخصا به نوازش لفظى او بر خاست و این جملات روشنگر را بیان کرد:
«…دهه شصت یک دهه مظلوم و در عین حال بسیار مهم و سرنوشت ساز در تاریخ انقلاب اسلامی است که متأسفانه ناشناخته مانده و اخیراً هم بوسیله برخی بلندگوها و صاحبان آنها مورد تهاجم قرار گرفته است… تروریست های مورد حمایت قدرتها، در دهه شصت، هزاران نفر از آحاد مردم و مسئولین را به شهادت رساندند که در میان آنها از کاسب معمولی تا جوان و فعال سیاسی و شخصیت های بزرگ دیده می شوند… مراقب باشیم تا در دهه شصت، جای شهید و جلاد عوض نشود، زیرا ملت ایران در دهه شصت مظلوم واقع شد و به دلیل اینکه تروریست ها و منافقین و پشتیبانان آنها به امام و ملت ایران ظلم و خباثت کردند، ملت در موضع دفاع قرار گرفت و در نهایت هم پیروز شد…».
یاوه گویى هاى خامنه اى، یاوه گویى هاى روضه خوانى ست که بالاى منبر مى رود و با بافتن رطب و یابس، مى خواهد از مردم بى خبر، «اشک» بگیرد و احساسات آن ها را براى نشان دادن مظلومیت اصحاب دین که خودش را یکى از آن ها مى داند تحریک کند.
ما بارها نکات مربوط به دهه ى شصت را بیان کرده ایم و براى آن ها پاسخ خواسته ایم. نکاتى که اصلا به خوب و بد «منافقین خبیث» و خوب و بد «جلادان مظلوم» کارى ندارد و یک دو دو تاى بسیار ساده و قابل فهم است:
١- در دهه ى شصت، و خاصه در سال ۶٧ که موضوع بحث ما و جنایات سید ابراهیم رییسى است، تنها «منافقین» اعدام نشدند، بلکه اعضاى حزبى مانند حزب توده ایران که در آن دوران پیرو خط امام بودند نیز اعدام شدند. حزب توده اعمال سازمان مجاهدین خلق ایران را همیشه محکوم کرده بود و حتى آمادگى خود را براى معرفى «تروریست»هاى آن دوران که همین منافقین بودند اعلام نموده بود. اعضاى حزب توده و اکثریت به هیچ وجه در دسته بندى «تروریست و منافق» قرار نمى گرفتند… آن ها را چرا اعدام کردید؟
٢- کسانى که در سال ۶٧ اعدام شدند، «تازه» زندانى نشده بودند. آن ها را در سال هاى قبل دستگیر کرده بودند، و «چون کارى نکرده بودند» یعنى مثلا فعالیت شان در حد حمایت لفظى از مجاهدین و حزب توده یا در حد حرف زدن بود و از همه مهم تر اسلحه نکشیده بودند و عمل نظامى انجام نداده بودند، به زندان محکوم شده بودند. آن ها را اگر عمل نظامى انجام داده بودند، در جا مى کشتند و حکم اعدام شان را بلافاصله صادر مى کردند و به زندان محکوم نمى کردند.
این زندانیان پشت میله هاى زندان بودند و اصولا نمى توانستند کار خلاف یا خطرناکى بر ضد حکومت انجام دهند.
گروهى از این زندانیان در آستانه ى آزادى از زندان بودند.
گروهى از این زندانیان حتى به صورت مشروط از زندان بیرون مى رفتند و به زندان باز مى گشتند.
این ها را چرا کشتید؟
… از این دست سوالات منطقى زیاد است ولی من آن ها را در اینجا مطرح نمى کنم و فقط همین دو سوال را مى پرسم. مجاهدین خلق ایران در طول سال هاى ۵٧ تا ۶٠ تروریست نبودند و «نمى خواستند» عملیات نظامى انجام دهند ولى حکومت اسلامى و چماقداران آن جلوى فعالیت هاى قانونى این گروه را گرفتند و آن ها را مضروب و مجروح کردند و برخى را در خیابان و زندان کشتند و آن قدر درجه ى ظلم به اعضا و هواداران این گروه را زیاد کردند که آن ها -که جوان بودند و طبع تند و نظامیگرانه اى هم داشتند- دست به اسلحه بردند و به انتقام و مقابله به مثل برخاستند. اشتباه کردند و خیلى هم اشتباه کردند ولى شروع کننده ى جنگ با حکومت نبودند؛ خواهان پیوستن به عراق و صدام نبودند. حکومت با اعمال وحشیانه ى خود، آن ها را به این سو راند.
ما در اینجا وارد این بحث ها نمى شویم. پاسخ به همان دو سوال بالا براى نشان دادن این که کى جلاد است و کى شهید کافى ست. خامنه اى درست مى گوید: «نباید بگذاریم که جاى جلاد و شهید در دهه ى شصت عوض شود!» خامنه اى و حکومت هر قدر هم بکوشند و از دستگاه هاى عریض و طویل تبلیغاتى خود بهره بگیرند، نمى توانند با صداى کسانى که شبانه در گور خاوران و گورهاى ناشناخته ى دیگرْ شهرستان ها دفن شدند مقابله کنند؛ صدایى که امروز ناباورانه با طرح موضوع شهید و جلاد، از دهان خامنه اى بیرون مى آید، و شخصِ جلاد را، آشکارا نشان مى دهد…
از: گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید