من هرگز در نوشته هایم ایرادهاى ظاهرى حکومتى ها را مورد اشاره قرار نمى دهم، چون موضوعى نیست که تغییر و تصحیح آن در اختیار شخص باشد، ولى امشب که مصاحبه ى حسین دهباشى با فلاحیان را در باره ى کشتار سال ۶٧ دیدم، احساس کردم، در فضایى که مصاحبه در آن انجام مى گرفت، بوى تعفن و پوسیدگى همه جا را فرا گرفته و از لاى دندان هاى قهوه اى شده و کج و معوج فلاحیان، بوى گندى غیر قابل تحمل بر مى خیزد.
نکته ى جالبى که تحمل این فضاى به لجن آلوده را امکان پذیر مى ساخت، اقرار چند باره ى فلاحیان بر صدور دستور کشتار توسط خمینى و دین اسلام بود. فلاحیان چند بار به صراحت گفت که مجازات محارب در اسلام مرگ است، و خمینى هم بر این دستور تاکید داشته و هشدارش بر این موضوع بوده که مجاهدین خلق از دست شما در نروند که اگر بروند قطعا عده اى دیگر از ما را خواهند کشت.
اما اوج حماقت فلاحیان که بوى تهوع آورِ چاله دهان اش را حتى تا آن سوى دنیا منتشر مى کرد این بود که مهم نیست که کسى که عضو مجاهدین خلق ایران بوده، مسلح بوده یا نبوده، و اقدام مسلحانه کرده یا نکرده؛ او به هر حال عضو و هوادار سازمان بوده و حکم کسى که عضو چنین سازمانى باشد، حتى اگر در بخش تدارکات باشد، یا حتى چاى بیاورد اعدام است.
ما تاکنون به این صراحت، درباره ى مجاهدکشى آخوندها، از زبان خودشان، در خارج از زندان و محل شکنجه نشنیده بودیم که اینک از زبان یکى از مهره هاى مهم امنیتى حکومت اسلامى به وضوح مى شنویم.
در گفتار فلاحیان، این موضوع هم روشن شد، که حکم زندانیانِ حتى تواب، مرگ بوده، و توبه ى آنان، دلیلى بر زنده نگه داشتن آن ها نبوده و حکم ثانویه در مورد آنان صادر شده و آن ها بنا به دلایلى زنده نگه داشته شده اند، و در سال ۶٧، حکمى که شامل آن ها مى شده به اجرا در آمده است. وظیفه ى هیات مرگ هم صدور حکم اعدام نبوده، بلکه صدور حکم بخشش براى این همیشه محکومان به اعدام بوده است.
با این گفتار فلاحیان، باید برگ جدیدى بر صفحات قوانین دنیا اضافه شود و آن حکم از پیش صادر شده ى مرگ براى مخالفان یک حکومت است که قهر و کشتار حکومتى را با قهر خود پاسخ مى دهند و اگر بررسى یى صورت مى گیرد، براى بررسى امکان بخشش و عفو است نه تعیین مجازات؛ بخشش و عفوى که مى تواند مداومت نداشته باشد، و حکومت، فرد عفو شده را هر موقع خواست به قتل برساند. یکى از طرفداران این نظریه، شخص موسوى تبریزى ست که این روزها اصلاح طلب شده، و او معتقد بوده که محاکمه براى مجاهدین خلق لازم نیست و باید آن ها را در جا کشت.
این موضوعات براى ما روشن بود ولى شنیدن آن ها از فلاحیان، سندى شد در دست کسانى که فردا باید حق کشته شدگان را از این جنایتکاران بگیرند.
یکى از چیزهایى که فکر مرا به خود مشغول مى داشت و باعث نگرانى من مى شد این بود که اگر روزى روزگارى مردم به درجه ى انفجار برسند و ماشین عظیم ملت براى سرنگون کردن دستگاه اسلامى به راه بیفتد، اگر مردم به خشم آمده، آقایان حکومتى را دستگیر کنند، چگونه باید مانع کشتار آن ها شد تا در دادگاهى صالح، محاکمه شوند و حقایق را بازگو کنند و متناسب با جنایاتى که انجام داده اند، بر اساس قوانین مبتنى بر حقوق بشر، مجازات شوند.
من مطمئن بودم که اگر بخواهیم جلوى مردم خشمگین را بگیریم، خود ما را هم تکه تکه خواهند کرد، و سوالى که پیش مى آمد این بود که آیا باید براى حفظ شئون انسانى و برداشتن درست اولین گام، به این فداکارى تن بدهیم، و حتى به قیمت تکه تکه شدن خودمان، از موجوداتى مثل فلاحیان و امثال او در برابر خشم مردم دفاع کنیم یا خیر…
مى دانم که برخى از خوانندگان به من خواهند گفت، بحث «لوکسى» را دارى مطرح مى کنى، و صحبت تو، خنده بر لب ما مى نشاند. ولى من که معتقدم اگر در حکومت فرضى آینده، قدم اول درست برداشته نشود و خشت اول درست گذاشته نشود، حکومتى از نوع حکومت اسلامى، منتها با اسمى دیگر بر سر کار خواهد آمد، به چنین مسائلى مى اندیشم و باز هم به آن خواهم اندیشید.
ولى فلاحیان با چیزهایى که در مصاحبه اش گفت، نه تنها حکم مرگ امثال خود، بلکه حکم مرگ فرضا آبدارچى وزارت اطلاعات را هم صادر کرد و مجوزى در اختیار مردم گذاشت که در روز موعود، مردم به هیچ ابوالبشر وابسته به حکومتى رحم نکنند، و با استناد به همین سخنان فلاحیان، آن ها را به مجازات «اسلامى» برسانند، که چنین مباد.
در این جا ذکر خیرى هم بکنیم از حسین دهباشى که دانسته یا ندانسته با طرح سوالاتى حساب شده، با رویى در هم کشیده، چاله ى دهان فلاحیان را از سخنان متعفن خالى کرد و باعث شد آن چه را که حکومتیان دیگر همیشه از بیان اش ابا داشتند، صریحا بیان کند و بر نظرهایى که مردم از همان سال ۶٧ -بدون داشتن شاهد و مدرک- اصرار مى ورزیدند صحه بگذارد.
پیوند به گفتگوی فلاحیان با حسین دهباشی
از: گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید