«تئودور» یکی از اعضای ثابت تیم است. پسر خردسالی که هرروز با مادرش ناره به تمرین و سالن‌های بسکتبال رفته است
ساناز کلانتری، شهروند خبرنگار
آبادان در فاصله دو روز، دو بار قهرمانی در ایران را تجربه کرد؛ اولی در فوتسال، دومی در بسکتبال. نیم قرن از آخرین قهرمانی یک تیم فوتبال یا فوتسال در این شهر می‌گذشت تا این‌که دختران آبادانی آستین بالا زدند و تیم «پالایش نفت» را قهرمان لیگ فوتسال بانوان ایران کردند. دیروز (جمعه) هم قهرمانی دوم را دختران بسکتبالیست پالایش نفت جشن گرفتند. حالا دختران آبادان تا یک سال روی قله فوتسال و بسکتبال ایران می‌ایستند.
شهری که نیم قرن پیش به‌واسطه هنر و تکنیک مردانش به «برزیل» فوتبال ایران شهره شده بود، امروز دخترانش را قهرمان‌های ایران می‌بیند. این نتیجه فقط محصول یک سال باشگاه‌داری درست برای دختران آبادانی است. قهرمانی هر دو تیم هم کاملاً مقتدرانه و بدون اما و اگر بود.
چهارشنبه در بازی هفته آخر فوتسال دختران، تیم «حفاری» باید با اختلاف ۹ گل، پالایش نفت را شکست می‌داد تا قهرمان شود. تساوی دو بر دو برای قهرمانی دختران آبادانی کفایت می‌کرد. در بسکتبال هم همین ماجرا بود. روز جمعه بازی دو تیم پالایش نفت آبادان و «گروه بهمن» جنبه تشریفاتی پیدا کرد اما دختران آبادانی با نتیجه ۸۶ بر ۶۱، تیم گروه بهمن را شکست دادند و جشن قهرمانی گرفتند.
تیم دختران بسکتبال پالایش نفت یک مجموعه کامل از نیروهای بومی و غیربومی است. می‌توانیم «زهرا مرتضی‌زاده»، یکی از جوان‌ترین دختران بسکتبال ایران را روی نیمکت این تیم ببینیم؛ دختری که مهرماه امسال ادعا کرد تیمش هم قهرمان لیگ دختران ایران می‌شود، هم سال آینده در جام باشگاه‌های آسیا روی سکو خواهد رفت. در همین تیم، «ولادینکا اِراک» صربستانی یکی از ستاره‌ها بود. ولادینکا با سابقه بازی در صربستان، فرانسه و بلغارستان، در اولین روزهایی که به ایران آمده بود، از مشکل بازی باحجاب گلایه داشت.
اما در بازی پایانی بسکتبال دختران ایران تقریباً همه نگاه‌ها به «ناره اردشیان»، بازیکن تیم بهمن بود؛ یکی از بسکتبالیست‌هایی که به‌جز در لحظات حضورش در زمین، تمام مدت با پسر خردسالش دیده شد.
ناره توأمان هم بازیکن تیم نایب‌قهرمان لیگ بود، هم مادری که مانند تمام‌روزهای تمرین، فرزندش را در آغوش داشت. حالا پسر ناره به یکی از اعضای تیم تبدیل شده است؛ تا جایی که روز جمعه، بعد از جشن قهرمانی، مدال مادر را در دست گرفت و حتی به او نداد.
با ناره اردشیان دقایقی بعد از قهرمانی در سوپر لیگ بسکتبال بانوان ایران گفت‌وگو کردیم. گفت سال‌ها عضو تیم بسکتبال «آرارات» بوده اما بعد از انحلال این تیم، مجبور شده است به انتخاب جدید فکر کند: «من با آرارات در لیگ پایین‌تر بازی می‌کردم. از این‌که آرارات وجود داشت هم راضی بودیم ولی وقتی تیم منحل شد، تصمیم گرفتم به سوپر لیگ بیایم.»
اولین انتخابش، تیم بهمن در سوپرلیگ بود اما بعد از یک سال بازی برای بهمن، از بسکتبال انصراف داد: «حدود دوسال از بسکتبال دور بودم. پسرم که دنیا آمد، فکر می‌کردم دیگر نمی‌توانم هم مادر باشم، هم بسکتبال بازی کنم. درآن دو سال مشغول بچه‌داری بودم.»
اما بعد حس می‌کند در زندگی یک خلاء بزرگ برایش به وجود آمده. می‌گوید تصمیمش برای بازگشت به بسکتبال بعد از دو سال کاملاً ناگهانی بوده است: «خیلی سخت بود ولی تصمیم گرفتم دوباره برگردم. چند باری مربی و بچه‌ها با من تماس گرفتند و صحبت کردند. یک روز گفتم برمی‌گردم.»
حالا «تئودور»، یکی از اعضای ثابت تیم است؛ پسر خردسالی که هرروز با مادرش به تمرین و سالن‌های بسکتبال می رود: «کار من به نسبت دیگر بازیکنان سخت‌تر بود. تئودور فقط یک سال و پنج ماه دارد و باید همه حواسم به او باشد.»
ورزش ایران شاید با ممنوع الخروج شدن «نیلوفر اردلان» یا «زهرا نعمتی»، چهره‌ای مردسالار به خود گرفت اما پشت پرده می‌توان همراهی مردان با زنان ورزشکار را هم دید. همسر ناره اردشیان یکی از مردانی است که برای بازگشت دوباره همسرش به زیر سبد بسکتبال، با او همراه شد.
ناره می گوید: «قطعاً همراهی همسرم و مادرش به من این فرصت را داد تا برگردم. روزهای اول خیلی سخت بود اما بعد فهمیدم همه‌چیز طبیعی پیش می‌رود.»
بااین‌حال، چندان به ادامه بسکتبال دل‌خوش نکرده است. می‌گوید این بازگشت برایش نوعی چالش بوده که حالا با نایب‌قهرمانی در لیگ سوپر لیگ بانوان ایران، شیرین‌تر شده است. آرام‌آرام می‌خواهد به آینده‌ای فکر کند که کنار زمین ساخته می‌شود: «به‌هرحال باید واقعیت را قبول کنم. با وجود تئودور، زندگی من هم تغییر کرده است و فکر می‌کنم دیگر باید به مربیگری فکر کنم. امسال با وجود پسرم توانستم از پس تمرینات و مسابقات بربیایم اما شاید سال آینده کارم سخت‌تر باشد.»
او از ارامنه ایران است؛ یکی از کسانی که آرزو داشت باشگاه آرارات هرچند با فقر امکانات و در لیگ‌های پایین‌تر، اما به‌عنوان پشتوانه‌ای برای جمعیت اقلیت ایران باقی می‌ماند: «میل به بسکتبال در دختران و پسران ارامنه واقعاً بالا است. می‌دانم استعدادهای زیادی بین ارامنه هست که باید با آرارات کشف شوند. دوست دارم روزی دوباره برگشتن این باشگاه به ورزش ایران را ببینم.»
از: ایران وایر
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید