چندی پیش رئیس کمیسیون شهرسازی و معماری شورای شهر زنجان اعلام کرد که با مشارکت مردم در نامگذاری پل گلشهر از بین اسامی به ترتیب “آنا” و “شهید_شهریاری” بیشترین آرا را کسب کردند که “آنا” به عنوان اسم انتخابی کمیته در جلسه شورا به رای گذاشته شد.چند روز بعد سخنگوی شورای شهر از عدم اخذ تصمیم برای نامگذاری این پل توسط شورای شهر به دلیل مغایرت با آیین نامه نامگذاری معابر خبر داد.
وی با اشاره به بند ۵این آیین نامه گفت:(طبق آیین نامه به منظور حفظ و تحکیم یکپارچگی سیاسی و فرهنگی کشور و حفظ هویت ملی نام ها فقط باید به زبان فارسی باشند)
خبر مذکور از دو منظر قابل توجه است؛
?یکم؛ تلاش برای انکار هویت های متکثر در ایران به نفع یکسان سازی فرهنگی
اینکه همزمان در دوره‌ای که بی‌هویتی در شهرهای ما موج می‌زند و نمادهای مدرن در جای‌جای شهرها خودنمایی میکند تلاش ها برای همسان سازی و حذف زبانهای قومی نیز قوت گرفته که پس زدن عناصر هویت‌بخشی همچون زبان، نوعی جفا در حق شهروندان است.
هویت یا چیستی متمایز و متفاوت، همواره بر ارتقاء حس تعلق به مکان شهروندان موثر است و عدم وجود درک درست آن از سوی مدیریت شهری، تنها عدم شناخت و درک صحیح مدیران شهری از شهر را نشان می‌دهد.
یکی از عوامل موثر بر هویت بخشی به شهر، اسامی معابر آن شهر هستند که به شناخت حیات اجتماعی کمک می کنند همچنین به منظور تقویت حس مکان و نیز حس اجتماع و ارتقاء هویت شهری لازم است که بر نام‌های بومی تاکید بیشتری بشود.
فرهنگ و زبان مردم زنجان را می توان با به کار بردن اسامیِ نشان دهنده زبان مادری آنها ارتقا بخشید و از فراموشی آن تا حدی جلوگیری کرد؛ تا مردم شهر، سنخیت خود را با زبان و فرهنگ خود و گذشته شان از دست ندهند و بیش از پیش برای حفظ آن بکوشند.
فلذا شهرسازی مستلزم تعامل میان مسئولین و مردم است و روند از بالا به پایین دیگر جواب نمی‌دهد. شهرهای امروز ما بیش از هر چیز نیازمند حس تعلق و وابستگی شهروندان هستند.
?دوم؛ ایرادات اساسی حقوقی و ساختاری در کشور
آیین نامه ی مورد استناد، مصوب سال ۱۳۷۵ شورای عالی انقلاب فرهنگی می باشد که مورد نقد می باشد.
نهاد انتصابی شورای عالی انقلاب فرهنگی در حالی به تصویب خارج از وظیفه ی مقررات و آیین نامه ها می پردازد و نهاد های انتخابی مردم را محدود میکند که پس از ۴۰سال از سپری شدن دوران نابسامانی اوایل انقلاب اسلامی و از بین رفتن ضرورت و نیاز اولیه در تاسیس این نهاد و شکل گیری نهاد های موردنظر و تایید نظام، ادامه این شورا فاقد وجاهت منطقی و قانونی است و مغایر با قانون اساسی و قانون عادی می باشد.
اما بر فرض صحت جایگاه حقوقی این شورا و مصوبات آن، این ایراد وارد است که آیین نامه ی مذکور ضمن مغایرت با روح و اصول قانون اساسی که برابری اقوام را مورد تاکید قرار داده، بر اساس “آیین نامه اجرایی قانون ممنوعیت بکار گیری اسامی، عناوین و اصطلاحات بیگانه” مصوب ۷۸/۲/۱۹ هیأت وزیران نسخ شده است.
در ماده ششم آیین نامه سال ۷۸ به صراحت آمده است “افرادی که علاوه بر زبان فارسی به یکی از زبانهای خاص اقلیتهای دینی شناخته شده در قانون اساسی یا گویش‌های محلی و قومی رایج در‌بعضی مناطق ایران سخن می‌گویند مجازند از اسامی خاص متعلق به آن زبان یا گویش در نامگذاری محصولات و مؤسسه‌ها و اماکن مربوط به خود در‌همان مناطق استفاده کنند.”
در آخر اینکه فشار و الزام اجباری به اجرای مقررات فاقد اعتبار و پوسیده احساس وحدت به وجود نمی آورد، بلکه تنها نشانه استبداد است و امنیتی شدن این مسائل تنها تاثیرات منفی بر فعالیت مدنی قانونی و آزادانه و به دور از خشونت می گذارد.
بدون شک همبستگی ملی زمانی به خطر خواهد افتاد که از شهروندان جامعه حق تصمیم گیری و مشارکت سلب شده و از دارایی ها و حقوق فرهنگی خود نیز محروم گردند.
انجمن فرهنگ و سیاست دانشگاه زنجان به نوبه خود و بنا به وظیفه فرهنگی اش از مسئولین شهری زنجان میخواهد که به پای رای و اعتماد مردم به آنها وحقی که از جانب مردم برای آنها به امانت داده شده است بایستند و اجازه ندهند قوانین مرتجعانه و نهادهای غیرمرتبط به تصمیم جمعی مردم بی احترامی کنند.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید