شورای ملی ایران یا ترفند جدید هواداران سلطنت

سه شنبه, 29ام اسفند, 1391
اندازه قلم متن

mehrasaشورای ملی ایران یا ترفند جدید هواداران سلطنت
و یادی از ۲۹ اسفند ماه سال ۱۳۲۹

از سوی آقای رضا پهلوی ولیعهد سابق رژیم پادشاهی دودمان پهلوی، آس جدیدی بر زمین زده شده است به نام«شورای ملی ایران» تقریباً چیزی شبیه به شورای ملی مقاومت حضرت مسعود رجوی که پا نگرفته منحل و نابود شد. زیرا آقای رجوی همه چیز را بر محور اقتدار خویشتن خویش برنامه ریزی کرده بود و استبداد محوری را در آرمان و عمل مد نظر داشت؛ که حریفان دستش را خواندند و یک به یک بریدند و کناره گرفتند.

اکنون جناب رضا پهلوی نیز به توصیه هواداران بساط پادشاهی، امر به تشکیل نهاد و ساختاری به نام «شورای ملی ایران» فرموده است که گویا پا نگرفته نیاز به پول و دلار فراوانی برای ادامه کار دارد. به همین خاطر مدت سه روز از چند تلویزیون فارسی زبان ایرانی برنامه تیغ زدن مردم و اهدای پول به این تشکل ادامه داشت؛ و پس از چند روز معلوم شد ایرانیان پاسخی مناسب حال داده اند و بر روی فرموده و اقرار آقای مجری برنامه تلویزیون اندیشه که بیشتر از هر وسائل ارتباط جمعی دیگر تلاش در گردآوری دلار داشت، تنها به وسیله ی کریدیت کارد، رقم ۴۱۹ هزار دلار به دست حضرات رسیده است. البته به فرموده ایشان هنوز مبلغ چکهای دریافتی یا پولهای حواله ای را حساب نکرده اند؛ و به طور یقین از نیم میلیون دلار تجاوز خواهد کرد؛ و نمی دانم این مبلغ پول در چه حسابی و حساب چه کسی است. اما این را می دانم همان شخصیّتهای همیشگی که همواره در این گونه اقدامات در رأس هرم شاهپرستی قرار دارند و این خاصیّت در نهادشان غلغله دارد، از بینندگان عاجزانه تمنای پرداخت پول برای ادامه ی مبارزه می کردند؛ و در همان حال میان سخنهایشان به استقبال خوب مردم از این برنامه اشاره داشتند.

فرق این شورا با شورای رجوی در این است که شورای رجوی از اجتماع تشکلها و حزبها و گروه هائی درست شده بود که در مجموع، هم با حکومت اسلامی مخالف بودند و هم با نظام سلطنت در تضاد؛ و درضمن کمتر کسی به صورت انفرادی عضو شده بود؛ و کوشیده بودند به عنوان حزب و تشکل به شورا بگروند. ولی شورای ملی سلطنت از ایرانیان جدا از نوع وابستگی سیاسی، درخواست عضویّت و پرداخت وجه کمکی می کند.

من نمی دانم شورائی که نه تعدادش معلوم و مشخص است؛ نه هیئت مدیره ای برایش درست شده است؛ و نه حسابدار و دفتردارش معین و معرفی شده اند، چگونه از مردم پول می گیرد؟ و آیا این «پول جمع کردن» قانونی است؟
همچنین بر من معلوم نیست شورای ملی ایران چگونه تشکلی خواهد بود و سرانجام به چه شکلی به جامعه معرفی خواهد شد و افرادش محدود است؛ و یا منظور نام نویسی از هر فرد متقاضی است و شمار افراد بی نهایت خواهد بود؟ اما بدیهی است گرچه هنوز در مرحله ی آزمایشی است و هیئت مدیره و اعضایش مشخص و تعیین نشده است، نیازمند پول و کمک مالی مردم شده است.

شورا معمولاً به تشکلی گفته می شود که تعداد اعضایش مشخص و معین است و این اعضا نیز باید با رأی عمومی برگزیده شوند و از نظر کار و مسئولیّت دارای ترتیبی باشند. اما چنین نیست و موضوع گنگ و مبهم است.
در واقع آقای رضا پهلوی به جای تشکیل شورا باید نخست مجمع عمومی درست می کرد و اجتماعی از باورمندان به وجود می آورد و از میان آن مجمع عمومی با رأیگیر روشن و آزاد در یکی از جلسات آن مجمع عمومی، شورای مورد نظر خویش را برمیگزید. اما اکنون می بینیم که ایشان به صورت مستقیم به پله آخر نردبان پریده و بدون درخواست از عامه مردم و بدون وجود مجمع عمومی، به تأسیس شورا دست زده است که به گمان من اقدامی نامجمل و نادرست است. زیرا اگر هنوز اساسنامه ای برای چنین تشکلی تنظیم و نوشته نشده باشد، جمع آوری پول به چه مناسبت است و این پول در چه حسابی و به حساب چه کسی ریخته خواهد شد.

گویا این گونه پرسشها در قاموس هواداران سلطنت جائی برای ابراز ندارد و اهمیّت در تصمیمی است که آقای رضا پهلوی می گیرد و هرچه باشد، از دیدگاه هوادارانش درست و قانونی است.

هواداران خاندان پهلوی به حقیقت اعجاب انگیزند. آنچنان که دلیل این همه وابستگی و عشق و علاقه نسبت به این خانواده را جز در گونه ای هیستریک عاطفی به چیزی نمی توان تشبیه کرد. اما خود این حضرات، این وابستگی و عطوفت را در توصیف از کارهائی اعلام می کنند که در زمان حکومت مطلقه ی این دو سلطان در ایران به انجام رسیده است. از هر جا سخن آغاز شود، انجامش به کارهای آبادانی و کشیدن راه و درست کردن سد و تأسیس دانشگاه در زمان سلطنت محمد رضا شاه می انجامد. نقطه شروع سخن و نکته ی مورد توجه شان مقایسه سلطنت ۵۳ ساله این خاندان با رشته پادشاهی های پیشین است و اینکه آن پیشینیان کشور را به فلاکت کشاندند؛ و این کودتاچیان به پیشرفت و برکت.

اگر از استبداد سیاه رضا شاهی برای آغاز و انجام تغییرات و ساخت و ساز زیر بنای ایرانی که رشته سلطنت های پیشین آن را به ماتمسرائی بدل کرده بودند، چشم پوشی کرده و مقداری از آن را برای تأمین آن ساختار روا بدانیم، استبداد محمد رضا شاهی، هیچ توجیهی جز خودپسندی و تمایل به ستم و زورمندی ندارد. زیرا در زمان استعفای رضا شاه، راه های بین شهری امن شده و عشایر گردنه بگیر مطیع حکومت مرکزی شده بودند. سران عشایر یا توسط رضا شاه اعدام شده بودند و یا سر به اطاعت حاکم فرود آورده و مطیع شده و ایلها نیز تخته قاپو شده بودند. بزرگان نامدار و استخواندار مملکت نیز یا کشته شده بودند و یا جلای وطن کرده و تازه از زندان و تبعید به محل زیست خود برگشته بودند. پس زمانی که محمد رضا شاه به پادشاهی رسید، محیط از هر نظر آماده ی برای برپائی ی دموکراسی و آزادی بود.

به هرحال نیک یا بد، استبداد رضا شاهی با آغاز جنگ جهانی دوم و به امر قدرتهای بزرگ زمان به پایان رسید و مردم ایران برای خروج آن دیکتاتور از کشور جشن گرفتند و شادیها کردند و منتظر استشمام رایحه آزادی شدند.

جانشین او اگرچه در آن زمان سن ۲۲ سالگی را هنوز به پایان نبرده و جوانی به تقریب ۲۱ ساله بود، اما هوای سلطنت و حکومت توامان به شیوه ی پدر را در مغز می پخت و مترصد بود تا زمانی برسد که راه پدر را پیش گیرد و چونان پدر سلطنت را دنبال کند. دانایان و ریش سفیدانی مانند فروغی (ذکاء الملک) و دیگران به او پند داده بودند که ادامه ی شیوه و کار پدر در زمان فعلی میسر نیست؛ و او باید تاب آورد و صبر پیشه گیرد تا زمان بگذرد و محیط آماده چنان کردار مستبدانه ای شود… در آن هنگام هم کشور- تا سال۱۳۲۵-در اشغال بیگانه بود و حکومت مرکزی قدرتی جز نگهداری ادارات دولتی را نداشت؛ و هم مردم پس از ۱۶سال استبداد مطلق احساس رهائی و آزادی می کردند و در نتیجه ایجاد استبداد نوین امکانش کم بود. لذا در آن هنگام شاه جوان تنها به این بسنده کرد که با استالین در کاخ شاهی، و با روزولت و چرچیل در سفارت امریکا و بریتانیا ملاقاتی داشته باشد؛ و شاید کمک و پشتیبانی این قدرتها را برای حال و آینده خود به دست آورد. حتا به گفته خودش در خاطراتش به نام «پاسخ به تاریخ» از استالین به جای هر گونه کمک اقتصادی، درخواست اسلحه کرده است؛ که نشان می دهد از همان هنگام خود را حاکمی نیازمند اسلحه می دانست و نه شاه مشروطه؛ و لاجرم در اندیشه چنگ اندازی به قدرت بوده است.

محمد رضا شاه خود می نویسد که:«پدرم هیچ اطمینان نداشت که من بتوانم مانند او سلطنت را نگهدارم و بر کشور حکومت کنم؛ و اغلب در سخنانش به این موضوع اشاره می کرد…» این اقرار، و بیان این گفته نشان می دهد که محمد رضا شاه نسبت به قضاوت پدرش از خود، ناخوشنود است؛ ولی به خود امیدوار که سلطه ی کامل را بر اوضاع به دست خواهد آورد و در سلطنت چونان پدر قدرتنمائی خواهد کرد. اتفاقاً این سخنان را زمانی به علم می گوید که مستبدی یگانه شده است و کاملاً بساط قدرت و استبداد را بر کشور گسترده و مقتدرانه حکومت می کند.

این گونه ذهنیّت و طرز برخورد با سلطنت، همان یکه تازی و زورگوئی است و هیچ نشانی از پادشاهی مشروطه ندارد. بنابراین، قضاوت کسانی که می پندارند و نادانسته می گویند محمد رضا شاه در ابتدای سلطنت فردی دموکرات و آزادیخواه بود، کاملاً نا درست و دور از حقیقت است. این دسته هموطنان داوریشان ظاهری است و شرایط زمان و مکان را در قضاوت دخالت نمی دهند… محمد رضا شاه از همان لحظه ی سوگند خوردن در مجلس شورای ملی، دورنمای سلطنت و حکومت توامان را در ذهن می پرورید و پادشاهی به شیوه اروپائی را نمی پسندید؛ و چنان سلطنتی را دون شأن خود می دانست. زیرا می خواست به پدرش(که هنوز در تبعید زنده بود) نشان دهد که دارای جربزه و هیمنه است و همانند او می تواند قدرتنمائی کند. دلیل و نشان این گونه طرز اندیشه در مخیله ی محمد رضا شاه، دخالت او درتمام انتخابات نمایندگان مجلس شورا از همان ابتدای سلطنت توسط ارتش و ژاندارمری تحت فرمان او بود. در تمام این ده سال از شهریور۱۳۲۰تا بهار ۱۳۳۰ که مصدق زمامدار می شود، حتا زمانی که نیروهای نظامی متفقین در ایران بودند، تمام نمایندگان مجلس شورا و بعد سنا به امر محمد رضا شاه و با دستور ارتش برگزیده می شدند. یعنی دربار پادشاه و دفتر خواهرش اشرف، صحنه گردان انتخابات مجلسین بودند و نمایندگانی دستچین را به دو مجلس می فرستادند که مطیع کامل دربار باشند؛ و در مواقع لزوم سخن و امر شاه و اشرف را اطاعت و دولتها را ساقط کنند.

آقای یحیی صادق وزیری قاضی مشهور و پاکدامن دادگستری دوران رضا شاه و محمد رضا شاه و کرد سنندجی که چند روزی وزیر دادگستری در کابینه مرحوم بختیار بود و ماه پیش در سن ۱۰۱ سالگی دیده از جهان بست، در خاطراتش می گوید:
« در سال های ۱۳۲۳ و ۱۳۲۴ دو سه بار همراه چند نفر از رجال مؤثر زمان به دربار دعوت شدیم. محمد رضا شاه از ما می خواست در فلان کار و فلان موضوع تجسس و بازرسی کنیم و نتیجه را به صورت کتبی به او گزارش دهیم. من هر بار گفتم قربان ما نمی توانیم به شما گزارش کنیم زیرا شما فردی غیر مسئول هستید و ما باید گزارش را تقدیم دولت مسئول کنیم. او هر بار به جای پاسخ، از من می پرسید: اسم شما چیست؟ و من پاسخ می دادم یحیی صادق وزیری…»
و به این ترتیب شاه در آن ده سال ابتدای سلطنت نیز، هم در کارها دخالت می کرد و هم نمایندگان مجلس شورا را به گونه ای برمیگزید که همواره پشتیبان او باشند؛ و خیالش از این جهت راحت بود. به همین دلیل است که در سال ۱۳۲۸ دکتر مصدق همراه چند کس دیگر، به دربار می روند و متحصن می شوند و از «هژیر» وزیر دربار می خواهند به شاه بگوید این عده به نمایندگی از سوی مردم استدعا دارند که انتخابات آزاد باشد و دربار دخالت نکند!

*******

من یقین دارم تیراندازی به سوی محمد رضا شاه در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۷ در صحن دانشگاه از سوی فردی به نام ناصر فخرآرائی نیز نمایشی مضحک و ساختگی بود از ایجاد هراس برای تأمین قدرت بیشتر شاه و دربار؛ و حادثه ای دستوری و فرمایشی ازسوی دربار بود. زیرا حوادث ناشناخته و مجهول را از روی پیامدهایش داوری می کنند. و در این مورد نیز وقتی سخنها و یاداشتهای کسانی را که در محل حضور داشته اند کنار هم قرار می دهیم، می بینیم منطق به غیر از دسیسه چینی و بازیگری به چیزی رأی نمی دهد!

بر طبق خاطرات آقای ناصر امینی خبرنگار رادیو ایران در آن تاریخ، و دیپلومات و سفیر کبیر بعدی دولت شاهنشاهی، ناصر فخرآرائی ضارب در سه متری شاه شش تیر به سوی شاه رها می کند که تنها یکی از آنها لب بالائی ی شاه را اندکی خراش می دهد.

آقای امینی در کتاب خاطراتش به نام«روزها در پی سالها» می نویسد:
«من آن روزجلو درب ورودی دانشکده حقوق دانشگاه تهران با جوانی که دوربینی خیلی ابتدائی از نوع کداک جعبه بزرگ دردست داشت آشنا شدم. او گفت نامش ناصر فخرآرائی و خبرنگار و عکاس روزنامه پرچم اسلام است. از محسن موحد خبرنگار اطلاعات که پهلوی من ایستاده بود پرسیدم آیا او را می شناسد؟ در جوابم گفت نه، اولین بار است که او ر ا می بیند.

درست ساعت سه بعد از ظهر بود که شاه با لباس رسمی نظامی در حالی که سرتیپ دفتری همراه ایشان بود با اتوموبیل وارد محوطه دانشگاه شدند که پیش فنگ سربازان گارد، ورود شاه را اطلاع داد. دکترعلی اکبر سیاسی رئیس دانشگاه، وزیر فرهنگ و نمایندگان استادان جلو درب ورودی در انتظار ایستاده بودند؛ و اعلیحضرت از پله هائی که به درِ اصلی دانشکده حقوق منتهی می شد به راه افتاد. تمام عکاسان شروع به گرفتن عکس کردند جز ناصر فخرآرائی که پای پله ها منتظر ایستاده بود. ولی به محض اینکه شاه به نزدیکی او رسید، پشت دوربین را بازکرد و سلاح کمری کوچکی از داخل آن درآورد و شروع به تیراندازی کرد. هنگام تیراندازی فاصله او و شاه بیش از سه متر نبود. اولین تیر به کلاه شاه خورد. من که چون صاعقه زده ها در جای خود در سمت راست شاه میخکوب شده بودم، دیدم دومین تیر به بالای لب شاه خورد و خون جاری شد. ولی شاه بدون آنکه از جائی که ایستاده بود تکان بخورد، حرکاتی می کرد و بدنش را به چپ و راست خم می کرد. تیر سوم به پشت او خورد که فقط لباس افسری او را سوراخ کرد و به طرف زمین کمانه کرد. جای تعجب بود که در این موقع تمام افراد گارد نظامی متفرق بودند؛ و شاه در مقابل قاتل{ضارب} تنها بود. فخرارائی در حالی که شاه به چپ و راست خم می شد اسلحه را به سوی قلب او گرفت و شلیک کرد ولی تیر به شانه شاه خورد. اما در شلیک ششم تیر در لوله گیر کرد و شلیک نشد و ضارب هفت تیر را روی زمین پرت کرد و قصد فرارداشت. هرچند شاه دستورداد ضارب را زنده بگیرند، ولی سرتیپ صفاری رئیس شهربانی وقت با اسلحه کمری خود به ضارب تیراندازی کرد و او نقش زمین شد. در این وقت که همه مات و مبهوت بودند، فقط صدای دکتر اقبال وزیر بهداری(البته سرپرست بعدی وزارت کشور) وقت شنیده می شد که می گفت: آقا نکشید بگذارید زنده بماند ببینیم محرک او کیست؟

…. سربازان گارد ناگاه به جان ما خبرنگاران بی گناه افتادند و بدون استثنا با قنداق تفنگ همه را لت و پار کردند…»

نمی توان پذیرفت که ضارب اگر نیّت سوء داشته و می خواسته شاه را از بین ببرد، برای انجام چنین کار مهمی تمرین تیراندازی نکرده و همان روز با اسلحه آشنا شده است که چنین ناشیانه آن هم در چند متری به هدف تیراندازی می کند. و البته این مطلب که شاه گفت ضارب را نکشید صحیح نیست. این سخن از روی خاطرات دکتر جهانشاه صالح که در محل حضور داشته است، از سوی دکتر اقبال عنوان شده و دکتر اقبال وزیر بهداری و سرپرست وزارت کشور فریاد برمی دارد:«او را نکشید تا بدانیم چه کسی به او مأموریّت داده است» اما رئیس شهربانی او را درجا می کشد! در حالی که ضارب اسلحه را پرت کرده و مسلح نبود و به راحتی در اختیار سربازان گارد بود.

بعد از این سوء قصد، و مدتی پس از بیرون آمدن شاه از بیمارستان؛ محمد رضا شاه به بهانه اینکه من در مقام شاه مشروطه قدرتی ندارم و برای همین است که به من سوء قصد می شود، در اسفند ماه ۱۳۲۷دستور داد مجلس مؤسسان تشکیل شود و به قانون اساسی اصولی افزوده گردد که به او قدرت بیشتری اهدا کند؛ و به آرزوهائی که در شهریور ۱۳۲۰ به هنگام سوگند پادشاهی در مخیله داشت، جامه عمل بپوشاند.

بدیهی است انتخابات مجلس مؤسسان در آن محیط ترس و رعب ناشی از سوء قصد به شاه؛ و زیر سایه سرنیزه و حکومت نظامی، به انجام رسید و نمایندگانی دستچین تعیین شدند که مطیع و منقاد اعلیحضرت بودند. مجلس در اردیبهشت ۱۳۲۸ دو ماه پس از حادثه دانشگاه در حکومت نظامی تشکیل شد؛ تا شاه مشروطه را به سلطان مستبد تبدیل کنند. این کار شد و شاه با مصوبات این مجلس مؤسسان فرمایشی، هم مجلس سنا را درست کرد که نصف نمایندگانش مستقیماً منصوب شاه بود و نیم دیگر را ارتش به دستور شاه تعیین می کرد؛ و هم اصولی خود خواسته به قانون اساسی افزود که به شاه اجازه می داد هر زمان و لحظه که بخواهد مجلسین را یکی یکی و یا باهم منحل کند. به این ترتیب نیروئی فوق العاده و بر خلاف قانون اساسی ی مشروطه برای خود به تصویب نمایندگان مرعوب رساند و در اصول و عمل سلطانی همانند محمد علی شاه شد.
این عمل چنان مستبدانه و خلاف قانون اساسی بود که سیاستمداری محافظه کار مانند قوام السلطنه از اروپا طی نامه ای به شاه نوشت که اعلیحضرتا این کار خلاف است و اگر انجام شود من عاقبت خوشی برای سلطنت نمی بینم. اما محمد رضا شاه به جای گوش کردن به پند ناصح عنوان جناب اشرف را از او پس می گیرد و مدتها او را در تبعید نگه می دارد.

اما از روی اتفاق اندک مدتی پس از این کسب قدرت دستوری و فرمایشی! و تشکیل مجلس شورا و سنا، مسئله و موضوع قرارداد جدید نفت «گس- گلشائیان» از سوی دولت ساعد به مجلس تقدیم شده و در مجلسین مطرح می شود. چون قرارداد با منافع ملی مباینت داشت، بر روی آن بسیار سخنها گفته شد و با نطقهای طولانی مدت نمایندگان ملی، مجلس موفق به تصمیمگیری در موردش نگشت و عمرش به پایان رسید (آن زمان عُمر مجلس دو سال بود). در مجلس بعدی گروه جبهه ملی دست بالا را داشتند و دکتر مصدق رئیس کمسیون نفت شده بود و هر قرار داد نفتی می باید نخست از تصویب این کمسیون بگذرد تا قابل طرح در صحن علنی باشد.

در این مجلس (۱۶) لایحه گس – گاشائیان دوباره مطرح شد ولی با کشمکش های فراوان این مجلس و نخست وزیر شدن سهبد«رزم آرا» و سپس ترور رزم آرا از دستور خارج شد و بحث ملی شدن نفت پیش آمد؛ و سرانجام مجلسین در روز ۲۹ اسفند ماه رأی به ملی شدن صنعت نفت ایران دادند و محمد رضا شاه، ناچار و ناخوشنود از این امر، زیر نفوذ اراده ملت و ترس از خشم مردم، مجبور شد به توشیح قانون ملی شدن گردن نهد؛ و باعدم رضایت، آن را امضاء کند. سپس با نخست وزیر شدن دکتر مصدق، که می خواست قانون اساسی مشروطه را اعمال کند، شاه در وضع آچمز قرار گرفت و استبداد شاهی به مدت سی ماه دیگر به حال تعلیق درآمد؛ و آرزوها در مغز اعلیحضرت موقتاً منجمد شد.

من باز تکرار می کنم و به یقین می گویم: محمد رضا شاه هیچگاه با ملی شدن نفت ایران موافق نبود؛ و از همان ابتدای ملی شدن، آن را کاری نا به جا و ناممکن می دانست و قدرت بریتانیا او را مرعوب کرده بود. این را نزدیکان او در دربار نیز تأیید کرده اند؛ و اسناد وزارت خارجه ایالات متحد نیز به آن گواهی داده است… شاید از نظر روانی حق با او بود که از دولت بریتانیا درهراس باشد. زیرا انگلیسی ها پدرش را هم به سلطنت رسانده بودند؛ و هم او را از پادشاهی خلع کرده و سرانجام به بدترین نقطه کره زمین تبعید کرده بودند(سرنوشت ناپلئون بُناپارت) با وجود این، در ظاهر برای رعایت نظر ملت که در اکثریّت مطلق هوادار مصدق و پشتیبان ملی شدن نفت بودند، جرئت ابراز مخالفت علنی را نداشت. اما در باطن با تمام اعوان و انصارِ هوادار دربار و امیر خلوتها در تماس بود تا به نحوی جلو اقدام مصدق را سد کرده و در راه ملی شدن نفت ایران سنگ اندازی کند. دیدیم که سرانجام نیز با کمک قدرتهای خارجی کودتا کرد و نفت ملی شده را تحویل غربیها داد.

امروز تمام اسناد این گونه مخالفتها توسط محمد رضا شاه بیرون آمده و در دسترس محققان قرار گرفته است. تقدیم کردن نفت ملی شده پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به کنسرسیوم کشورهای غربی، بهترین هدیه محمد رضا شاه به استعمار و استثمار بود؛ که پاداشش را در بهمن ۱۳۵۷ از مردم دریافت کرد.

آیا آقای رضا پهلوی نیز دوباره خواب بازگشت سلطنت را برای ایران و ایرانیان دیده است که شورائی با محوریّت خود ساخته و نیم میلیون دلار پول جمع کرده است؟!

کالیفرنیا دکتر محمد علی مهرآسا
Ali.mehrassa@hotmail.com


به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید

۲ نظر

  1. هموطن گرامی، “نسل سوخته”،
    در پاسخ به سوالات شما
    ۱- خیلی خوبست که ایرانیان جائی جمع شوند و بر سر نجات ایران چاره ای بیاندیشند. اما نتیحه اقدامات “همه باهمی” و تقویت نیروهای عوامگرا و پوپولیست را در بهمن ۵۷ دیده ایم و تکرار آن را یک اشتباه بزرگ میدانیم.
    ۲- آیا بنظر شما عدم پذیرش همکاری از طرف دولت دکتر بختیار با آیت الله خمینی اقدامی اشتباه بود؟ بنابراین می بینید که در هر شرائطی و با هر نیروئی نمیتوان همکاری داشت.
    ۳- سیاست تنها به گفتار نیست. اگر بیاد بیاورید آقای خمینی هم قبل از به قدرت رسیدن قول های بسیاری داد. باید به رفتار و اعمال هم توجه نمود. متاسفانه طیف مورد بحث در عمل هر روز بیشتر نشان میدهد که نه به حقوق بشر اعتقادی دارد، نه به آزادی و دموکراسی. بلکه از اینها صرفا به عنوان شعار استفاده میکند. اگر اعتقادی به حقوق بشر بود، این طیف شکنجه ها، اعدامها و تجاوزات فراوان به حقوق و آزادی های سیاسی و تعطیل نمودن مشروطه در دوران رضاشاه و محمدرضا شاه را دائما محکوم مینمود. اما میدانیم که این طور نیست. در مورد دموکراسی و آزادی هم همنطور. هدف این طیف بازگشت به دوران گذشته است و ملیون که همیشه طرفدار نهضت مشروطه و نهضت ملی ایران و همواره مدافع حقوق و آزادی های مردم ایران بوده اند، و این را در عمل هم نشان داده اند، نمیتوانند با آنها همکاری داشته باشند.
    ۴- رضا شاه امروز یک مدل است. آنهائی که میخواهند دل به دموکراسی ندهند و مدل “دیکتاتور دلسوز” را دنبال میکنند و میخواهند به دیکتاتوری گذشته بازگردند، امروز رضا شاه را به عنوان مدل معرفی میکنند. لااقل امروز که پس از ۲۸ مرداد تا کنون نتایج خودکامگی را در همه زمینه ها دیده ایم به عنوان طیف سیاسی موظفیم که این مدل را به مردم بشناسانیم و غیر قابل قبول بودن آن را تشریح کنیم.
    ۵- آقای رضا پهلوی ظاهرا می خواند در سیاست دخالت کنند و نقش کاندیدای پادشاه مشروطه را که نباید در سیاست دخالت کند کنار گذاشته اند. در این صورت ایشان اول باید حزب خود را تشکیل و برنامه سیاسی خود را معرفی کند نه اینکه کوشش کند از هم اکنون نقش یک فعال سیاسی یا متحدکننده را ایفا نماید. تا زمانی که ایشان حزب خود راتشکیل نداده و برنامه کامل آن را معرفی نکرده اند به اقدامات ایشان برای دور زدن سازمانهای سیاسی و نیروهای دموکرات جامعه متاسفانه جز عوامگرائی یا پوپولیسم نمیتوان نامی نهاد.
    ۶- هموطن عزیز با درک کامل موقعیت شما و سایر هموطنان عزیز که در یکی از سیاهترین دوران تاریخ ایران بسر میبرید، مطمئن باشید دوستانی که من میشناسم همواره در پی اتحاد سازمانهای سیاسی دموکرات وآزادیخواه کشور بوده اند. آنهم نه از امروز بلکه از دهها سال پیش. ملیون استقرار یک حکومت ملی لائیک، دموکراتیک و متکی به آراء مردم و خادم به ایشان با مدل دولت مصدق و بختیار را به مردم ایران پیشنهاد کرده اند. به نظر ما تنها درسایه آزادی و دموکراسی و رعایت حقوق و آزادی های کلیه شهروندان بهبود واقعی اوضاع کشور ممکن است ما امیدواریم که مردم ایران با تجربیاتی که بدست آورده اند این بار از این راه پشتیبانی کنند.
    یکی از کاربران سایت ملیون ایران

  2. سال نوبرهمه ایرانیان وفارسی زبانان مبارک باد
    کاش باآمدن سال نوافکارمان را هم نومیکردیم!
    نویسنده محترم ؛لطفابه این چندسوال من جواب دهید:
    ۱-آیابالاخره ایرانیان بایددرجائی جمع شوندوبرسرنجات ایران وایرانی چاره ای بیاندیشندیا نه؟
    ۲-آیاباتفرقه افکنی بین ایرانیان دولت ج ا بیشترسودمیبردوباعث بقایش میشودیامردم دربندداخل ایران؟
    ۳-تاجائی که من شنیده ام رضاپهلوی درهمه مصاحبه هایش درموردنوع حکومت گفته هرچه مردم ایران بگویندمگرشماحرف خلافش راشنیده اید؟
    ۴-اینکه رضاشاه که بودوچه کرددرشرایط امروزماچه اثری میتواندداشته باشد؟
    ۵-شمااگرنگران این هستیدکه این تشکیلات درانحصارسلطنت طلبان قرارگیرددوستانه سایرسلایق سیاسی راجمع کنیدوبه این شورابپیوندیدتامجمع عمومی شود
    ۶-تنهاراه نجات ملک وملت اتحادهمه ایرانیان وتشکیل چنین تشکلهائی هست بعنوان یک هموطن گرفتاردرداخل ایران ازشمامیخواهم ازتفرقه افکنی کم کنیدوبه ایجاداتحادکمک کنید