سیاست های غیرقانونی اشغالگری و پیامدهای آن

شنبه, 28ام تیر, 1393
اندازه قلم متن

dr. bagher samsamy3

تجاوز اسرائیل به فلسطین و کشتار و بیخانمانی مردم آن سرزمین به ویژه در نوار غزه چندان مکرر شده که نمیتوان تنها با محکوم کردن از آن گذشت. ریشه این جنگهای خانمانسوز در کجاست و چاره آن چیست؟

“حرف حساب” اسرائیل اینست که تا اطمینان صددرصد برای امنیت اسرائیل از طرف مقابل حاصل نشود همین که هست (اشغال نظامی) خواهد بود. به اضافه اینکه گناه و مسئولیت ادامه این وضع غیرانسانی هم به گردن فلسطین است که خود را آماده دادن این اطمینان صددرصد نکرده است!

واقعیت اینستکه پس از تاسیس کشور اسرائیل این دولت در جنگهای متعدد یا بدون جنگ سرزمینهائی را که قرار بود متعلق به فلسطینیان باشد تحت اشغال نظامی خود در آورده و از آن طریق مناطقی را هم که مستقیما به اشغال نظامی درنیاورده تیول خود میداند و هر وقت میلش باشد به بخشی از آن دست اندازی میکند و طبیعتا با شناختن فلسطین به عنوان یک کشور مخالفت دارد.

این اشغالگری غیرقانونی که بارها در سازمان ملل متحد محکوم و قطعنامه های مکرر در باره آن صادر شده به ویژه در نوار غزه اثرات خود را نشان میدهد. غزه ناحیه ایست نسبتا کوچک از نظر جغرافیائی با تراکم جمعیت بسیار بالا و سطح زندگی پائین و درآمد سرانه بسیار ناچیز.

هنگامیکه آریل شارون در چند سال پیش نخست وزیر بود نیروهای نظامی اسرائیل را از غزه فراخواند و اسرائیلیان که در غزه بزور ساکن شده بودند از آنجا بیرون راند. از آن زمان اسرائیل از این ماجرا پیراهن عثمانی ساخته که نشان دهد مساله اساسی در این مجادله اشغالگری نیست، چرا که پایان اشغال نظامی غزه هیچ مساله ای را حل نکرده است. اما اگر سرباز و تانک و توپ اسرائیل هر روزه در غزه نیست در دورادور غزه هست. بطوریکه دو میلیون مردم این منطقه کوچک روز و شب در سرزمین خود که با محاصره اسرائیل به زندان خفقان آوری تبدیل شده زندانی هستند. طبیعی است که در چنین شرائطی هر ملتی به اعتراض و مبارزه برخواهد خاست و برای پایان دادن به اشغال نظامی، چه مستقیم و چه غیر مستقیم و برای آزادی و شکوفائی خود کوشش خواهد کرد. اما هرآینه سرسختی و بیرحمی نیروهای اشغالگر، بخصوص که قدرت نظامی و بنیه اقتصادی آن فربه باشد، مردمی را که زیر اشغال نظامی بسر میبرند به استیصال میکشاند و به هر سوئی که آسیبی به نیروی اشغالگر بزند میبرد، قساوت و سبعیت نیروی اشغالگر سرمشقی برای گروههائی از مردم مستاصل زیر سلطه بدست میدهد، معترضان منطقی و انسانی آنرا از میدان بدر میکند و به سبعیت حماس میدان میدهد. در واقع اسرائیل بر خلاف آنچه به زبان می آورد خواهان از میان برداشتن حماس نیست بلکه دانسته یا ندانسته به دنبال تعلیم و سرایت قساوت و بیرحمی به هرچه بیشتر از ساکنان غزه است تا در یک رویاروئی نظامی نابرابر – چه جنگی و چه غیر جنگی – بتواند همه را نابود سازد. تنها راهی که نیروی اشغالگر میتواند خود را از اعتراض و مخالفت هر روزه خلاص کند. اگر این راه هراسناک و اهریمنی است گزینه دیگر پایان دادن به اشغال غیرقانونی سرزمینهای متعلق به فلسطین و شناختن همان حقوقی برای فلسطین است که اسرائیل برای خود می خواهد: کشوری آزاد و مستقل، بدون واهمه از تهدیدات نظامی و دیگر عملیات خصمانه کشور همسایه.

سلامت وشکوفائی و امنیت هردو جامعه فلسطین و اسرائیل نیازمند این گزینه دوم است که گام نخست آن کنارگذاشتن سیاست اشغالگری است.

دکتر باقر صمصامی
۱۹ ژوئیه ۲۰۱۴


به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید

هنوز نظری اضافه نشده است. شما اولین نظر را بدهید.