در میدان ناسیون شهر ژنو و در برابر محل اجلاس سازمان جهانی کار چه گذشت؟

پنجشنبه, 27ام خرداد, 1395
اندازه قلم متن

genf

گفتگوی گزارشگران با حمید نوشادی

طبیعی است که رژیم جمهوری اسلامی با ارائه گزارشات کذب و آمار و ارقام دروغین تقلا می کند، خود را متعهد به اجرا و رعایت مقاوله نامه ها نشان دهد و در رابطه با اجرای حقوق شاغلین وانمود کند که کارنامه مثبتی دارد. از آن جا که در جمهوری اسلامی ایران هر گونه تشکل مستقلی ممنوع است و امکان فعالیت قانونی اتحادیه های مستقل وجود ندارد، اعتراضات و شکایت های فعالین کارگری نمی تواند مستقیما در اختیار” کمیسیون کارشناسان حقوقی” قرار گیرد. از سوی دیگر، چه کسانی باید در اجلاس از منافع کارگران ایران دفاع کنند، گزافه گویی های رژیم را افشاء و با مطرح نمودن موارد نقض مقاوله نامه ها از سوی دولت، شرایط بازخواست از آن را فراهم کنند؟ طبعا نمایندگان راستین کارگران ایران

*****

گفتگوی گزارشگران با حمید نوشادی از فعالین کارگری شرکت کننده در آکسیون اعتراضی به حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار در ژنو

حمید نوشادی از فعالین کانون همبستگی با جنبش کارگری ایران – هانوفر است

گزارشگران:

حمید گرامی سلام و ممنون از اینکه دعوت گزارشگران را قبول کردید.

حمید نوشادی:

سلام به دست اندرکاران و خوانندگان گرامی گزارشگران؛ از شما سپاسگزارم که این فرصت را در اختیار من قرار دادید.

گزارشگران:

شما از شرکت کنندگان در این آکسیون اعتراضی بودید.تا جائیکه مطلع هستیم کنفرانس سازمان جهانی کار هر ساله

برگزار می شود و نیروهای فعال در حمایت از کارگران ایران نیز هر ساله در این مکان گردهم می آیند و به حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در این اجلاس اعتراض می کنند. چرا این تجمع اعتراضی را ضروری و پر اهمیت میدانید؟

حمید نوشادی:

برای پاسخ به این سوال توضیح کوتاهی در باره سازمان بین المللی کار لازم است. سازمان بین المللی کار یکی از موسسات تخصصی سازمان ملل متحد است که به امورمربوط به شاغلین و تنظیم مناسبات سه جانبه ی کارگران و دستمزد و حقوق بگیران، کارفرمایان و دولت ها می پردازد. کنفرانس بین المللی کارهرساله تقریبا در نیمه اول ماه ژوِئن در شهر ژنو کشور سوئیس برگزار می شود و یکی از بزرگ ترین و مهم ترین اجلاس بین المللی رسمی است. اجلاس فوق به منظور سامان دادن به مناسبات کار و سرمایه و سیاست (دولت) در چارچوب سیستم سرمایه داری جهانی است. در آن علاوه بر شرکت هیئت های کارگری و کارفرمایی کشورهای عضو سازمان مذکور، که اکنون شامل ۱۸۷ کشور می شوند، وزرای کار اکثر کشورها نیز حضور می یابند. اهمیت سیاسی این اجلاس برای نظام سرمایه داری به حدی است که حتی برخی اوقات رؤسای جمهوری، سران کشورها و رؤسای دولت ها نیز در آن شرکت و سخنرانی می کنند. به نظر من یکی از مهم ترین وظایف این سازمان مشخص نمودن موارد نقض مقاوله نامه های سازمان بین المللی کار توسط دولت هاست. بنا به پاراگراف ۲۲ مقررات این سازمان دولت های عضوموظفند گزارشی در باره اجرای مقاوله نامه هایی که پذیرفته اند و توصیه های کارشناسان ارائه دهند. گزارشات دولت ها در اختیار ” کمیسیون کارشناسان حقوقی” این سازمان قرار می گیرد. این کمیسیون از ۲۰ عضو از کارشناسان حقوقی مستقل تشکیل شده است. اتحادیه های کارگران وسازمان های کارفرمایی حق دارند در باره ی گزارشات دولت ها اظهار نظر کنند و شکایت های خود را به کمیسیون کارشناسان ارائه دهند. گزارشات دولت ها و اظهار نظر و شکایات رسیده توسط کمیسیون ۲۰ نفره باید مورد بررسی و تحقیق قرار گیرد. اشکالات گزارشات باید مشخص شود و موارد نقض مقاوله نامه ها توسط دولت ها تعیین شود. این موارد قبل از کنفرانس صورت می گیرند و نتیجه آن در اختیار اجلاس قرار داده می شود.

اما در مورد سوال شما که چرا تجمع اعتراضی در مقابل مقر سازمان بین المللی کارضروری است.

در زمان برگزاری کنفرانس بین المللی کار توجه افکار عمومی بدان جلب می شود. گزارشات بسیاری در باره آن نوشته می شود. از این رو بر پا نمودن حرکت اعتراضی حول نقض حقوق کارگران و همبستگی با کارگران ایران در چنین فضایی طبعا می تواند تاثیر بیشتری ار خود به جای بگذارد.

همان گونه که مطلعید کارگران ایران به ویژه فعالین کارگری شدیدا تحت قشارند. آنها پیوسته و به گونه حساب شده سرکوب می شوند. هدف عمده ما برای شرکت در آکسیون ۶ ژوین ژنو این بود که اولا:

صدای کارگران تحت فشار ایران را درکنار کنفرانسی که مدعی دفاع از حقوق کارگران است، انعکاس دهیم. شرایط و وضعیت مشقت بار آنها را بازگو کنیم.

ثانیا: اعتراض کارگران ایران را نسبت به عمل کرد این سازمان مدعی رعایت حقوق کارگران بیان کنیم. زیرا این سازمان با مماشات با رژیمی که آشکارا مقاوله نامه ها و مصوبات خود سازمان بین المللی کار را نقض می کند،عملا در سلب حقوق کارگران نقش دارد. این سازمان ادعا می کند که توسط کمیسیون کارشناسان حقوقی خود موظف است، موارد نقض مقاوله نامه های “آی. ال. او” توسط دولت ها را مشخص و علیه دولت های ناقض حقوق کارگران اقدام کند؛ این سازمان مدعی است که مدافع تشکلات مستقل و آزاد کارگری است؛ مدعی است که مخالف سرسخت تبعیض در استخدام است؛ مدعی است مخالف کار کودکان و غیره و غیره است. برای هر یک از این موارد نیز مقاوله نامه و کنوانسیون دارد. اما در مقابل جمهوری اسلامی و سایر دول هم مانند آن که آشکارا و طبق شواهد غیر قابل انکار همین مقاوله نامه ها را تقض می کنند، اقدام موثری نمی کند و با آنها مماشات می کند. اکنون مزدوران رانت خواری به نام نماینده کارگران ایران در صحنه کنفرانس خودنمایی می کنند. بارها و بارها چه فعالین کارگری درایران و چه فعالین کارگری در خارج از کشور، با ارایه دلایل روشن و غیر قابل انکار این موضوع را مطرح کرده اند، ولی گوش شنوایی درون این سازمان متخصصین پیدا نکرده اند.

ثالثا: در آکسیون شرکت کردیم تا همبستگی مستمر خودمان را با کارگران ایران بار دیگر نشان دهیم. با این کار خاطر نشان سازیم که یار و پشتیبان آنها هستیم و به اندازه توانمان در خدمت پیشبرد خواسته های آنها هستیم. ما مطمئن هستیم از طریق این همبستگی ها، فعالین کارگری در ایران در ادامه فعالیت هایشان مصمم تر خواهند شد، و با روحیه بالاتر و انرژی شاداب تری از حقوق خودشان دفاع خواهند نمود.

رابعا: در آکسیون ژنو جریانات متعدد و متنوعی حضور داشتند. آکسیون نمونه ای از اتحاد در عمل نیروهای اپوزیسیون و مدافعان جنبش کارگری بود. اتحاد درعمل امکان نزدیکی و هم دلی میان گرایشات گوناگون را پدیدار می کند. به علاوه آنها با عمل مشترک و همکاری در عمل، با توان فزونتر و موثرتری قادرند صدای کارگران ایران را انعکاس دهند. مهم ترین مولفه ها و اهمیت تجمع ۶ ژوئن ژنو برای من چنین بود.

ما آگاه بودیم و اساسا چنین برداشتی نداشتیم که با شرکت در آکسیون قادریم، تاثیر چشم گیری روی جهت گیری های کنفرانس بین المللی کار بگذاریم. انتظار نداشتیم که رؤسا و مدیران بلند پایه این سازمان به سخن و حضور ما توجه کنند و یا تاثیری روی جهت گیری های کنفرانس بگذاریم. نه ما چنین انتظاری داشتیم و نه اساسا این امر امکان پذیر بود. گاهی اوقات البته می توان هم از پائین و هم از بالا روی موضوعی تاثیر گذاشت. هم از طریق جنبش خیابانی و اعتراضی و هم از طریق مذاکره با مسئولین رسمی می توان در جهت برآوردن خواسته ای پیشرفت داشت. اما زمانی که کنفرانس بین المللی کار برگزار می شود، دستور جلسات آن تعیین شده است و با تظاهرات و اعتراض نمی توان آن را تغییر داد. بنابراین انتظار ما تاثیر خارق العاده ای روی اجلاس نبود. هدف استفاده از فرصتی بود که برای مطرح نمودن شرایط کارگران و فشار طاقت فرسا به آنها با برگزاری کنفرانس به دست آمده بود.

گزارشگران:

شما مطرح کردید که یکی از مهم ترین وظایف اجلاس مشخص نمودن موارد نقض مقاوله نامه های سازمان بین المللی کار توسط دولت هاست. لطفا در این باره توضیح بیشتری دهید.

حمید نوشادی:

همان گونه که اشاره نمودم، “کمیسیون کارشناسان حقوقی” با بررسی گزارش دولت ها و شکایت های رسیده، موارد نقض مقاوله نامه ها توسط دولت ها را مشخص می کند. پس از ارزیابی ازهمه گزارش ها، مجموع آنها را در کتابی منتشر می کند و در اختیار عموم قرار می دهد. سپس نهاد دیگری به نام “کمیسیون بررسی استانداردها” بر اساس گزارشات مدون در این کتاب، تعدادی از دولت های ناقض کنوانسیونها را انتخاب می کند و به موارد نقض مقاوله نامه ها از سوی آنها می پردازد.

“کمیسیون بررسی استانداردها” مانند دیگر ارگان های کنفرانس بین المللی کاراز نمایندگان دولت ها، کارگران و کارفرمایان تشکیل می شود. و هر ساله با پیشنهاد یکی از هیئت های سه گانه و توافق آنها از میان گزارش جامع “کمیسیون کارشناسان حقوقی” چند کشور را انتخاب و مورد رسیدگی ویژه قرار می دهد. در نهایت از میان کشورهای تعیین شده، برای تعداد انگشت شماری از آن ها به اصطلاح یک “پاراگراف ویژه” به تصویب می رساند. قبلا عبارت ” پاراگراف ویژه” “لیست سیاه” نامیده می شد. از دهه ۹۰ این عبارت را تغییر دادند.

طبعا با تشکیل “کمیسیون بررسی استانداردها”، همه اتحادیه های کارگری کشورهای عضو می کوشند، مسئله پایمال نمودن حقوق خود در کشور مربوطه مورد رسیدگی قرار گیرد. به همین دلیل تلاش می کنند، کشور خودشان در اولویت بررسی ویژه قرار گیرد. جای دادن نام کشوری برای بررسی ویژه نیروی زیادی می طلبد. زیرا باید نظرو توافق هئیت دولت ها و کارفرماها را نیزجلب کرد. به هر درجه که اتحادیه ای نسبت به حقوق کارگران کشورش متعهدتر باشد و فعال تر و با احساس مسئولیت بیشتری عمل کند، طبیعی است که شایسته تر دین خود را در این باره ادا خواهد کرد. آن چه که بعد از مذاکرات و مباحثات در این کمیسیون به توافق می رسد، پروتکل می گردد و در اختیار اجلاس قرار می گیرد. اجلاس باید نظر نهایی را بدهد و آن را به تصویب برساند. به اصطلاح “پاراگراف ویژه ای” که تصویب می شود، به منزله وخامت وضعیت حقوق شاغلین آن کشور محسوب می شود. این پاراگراف تصویب شده، زمینه ی رسیدگی و دخالت سازمان بین المللی کاررا آماده می کند تا به دولت مربوطه برای رعایت مقاوله نامه نقض شده، فشار آورد.

طبیعی است که رژیم جمهوری اسلامی با ارائه گزارشات کذب و آمار و ارقام دروغین تقلا می کند، خود را متعهد به اجرا و رعایت مقاوله نامه ها نشان دهد و در رابطه با اجرای حقوق شاغلین وانمود کند که کارنامه مثبتی دارد. از آن جا که در جمهوری اسلامی ایران هر گونه تشکل مستقلی ممنوع است و امکان فعالیت قانونی اتحادیه های مستقل وجود ندارد، اعتراضات و شکایت های فعالین کارگری نمی تواند مستقیما در اختیار” کمیسیون کارشناسان حقوقی” قرار گیرد. از سوی دیگر، چه کسانی باید در اجلاس از منافع کارگران ایران دفاع کنند، گزافه گویی های رژیم را افشاء و با مطرح نمودن موارد نقض مقاوله نامه ها از سوی دولت، شرایط بازخواست از آن را فراهم کنند؟ طبعا نمایندگان راستین کارگران ایران! اما همان گونه که مطلع هستید، هیچ نماینده ی مستقلی از کارگران و نیروی کار ایران امکان حضور و دخالت در اجلاس را ندارد. کارگران ایران فقط می توانند شکایات خود را به صورت غیر مستقیم از طریق کنفدراسیون های بین المللی مطرح کنند و آن را به ارگان های سازمان بین المللی کار برسانند. این کار اگر چه امکان پذیر است، ولی راهی صعب العبور و پر از دست انداز است. در وهله اول باید مناسبات تنگاتنگ با مدیران و کادر رهبری دستگاه بوروکراتیک کنفدراسیون های بین المللی و لابی قدرتمند و پر نفوذی درمیان آن ها داشت.

گزارشگران:

آیا تاکنون گزارش ویژه ای در مورد جمهوری اسلامی تصویب شده است؟

حمید نوشادی:

بله. مثلا در سال ۱۳۷۵ شکایتی از سوی “کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری آزاد” و ” کنفدراسیون بین المللی کار” ( با نام کنفرانس بین المللی کار اشتباه نشود!) علیه رژیم جمهوری اسلامی تنظیم شد. این شکایت برای “کمیسیون کارشناسان حقوقی” ارسال شد. موضوع آن نقض مقاوله نامه ۱۱۱ بود. این مقاوله نامه در مورد تبعیض در اشتغال است . کمیسیون بررسی استانداردها آن گزارش را مورد رسیدگی قرار داد. و اجلاس سازمان بین المللی کار یک پاراگراف ویژه در باره تبعیض جنسی و مذهبی علیه رژیم جمهوری اسلامی تصویب کرد و این رژیم را جزو ناقضین حقوق شاغلین قرار داد. و از رژیم خواست تا یک ” هیئت تماس مستقیم” برای بازدید و بررسی به ایران را بپذیرد. رژیم از پذیرش این هیئت سرباز زد. و به جای آن پیشنهاد داد، در این رابطه برای اصلاح قوانین فوق، سازمان بین المللی کار به ایران “کمک فنی” کند. تفاوت بین این دو اصطلاح این است که “کمک فنی” در مواقعی است که نقض حقوق کارگران به صورت حساب شده و ساختاری نیست. درحالی که ” هئیت تماس مستقیم” معمولا موضوع را حساب شده و ساختاری ارزیابی می کند. در سال بعد (۱۳۷۶) نیزبه این دلیل که رژیم پاسخ مثبتی به درخواست فوق الذکر نداده بود، بار دیگر پاراگراف ویژه دیگری علیه رژیم تصویب شد. رژیم بعد از تصویب این دو پاراگراف، پشت پرده و با لابی گری سازش هایی را موجب شد. و کمیسیون بررسی استانداردها در سال ۱۳۷۷ رسیدگی به موضوع را در دستور کار خود قرار نداد. لازم به ذکر است که رژیم هرگز به پذیرش “هیئت تماس مستقیم” تن نداد. به جای آن با دعوت از ” هیئت فنی” زمینه بهبود رابطه با سازمان مورد نظر را ایجاد کرد. در سال های بعد ضمن امتناع از پذیرش “هیئت تماس مستقیم”، پذیرفت که هیئتی از سوی سازمان بین المللی کار برای بررسی قانون کار ایران و تغییر قوانین در جهت اجرای مقاوله نامه های ۸۷ و ۹۸ ( در مورد قراردادهای جمعی و آزادی تشکل) به ایران برود. در سال ۱۳۸۲، هیئت اعزامی به ایران گزارش خود را منتشر کرد و رژیم تظاهر نمود که حاضر است تفاهم نامه ای را در جهت اجرای دو مقاوله نامه مذکور امضاء کند. در سال ۱۳۸۳ بدون هیچ گونه تضمین و نظارتی توافقی میان رژیم و سازمان فوق صورت گرفت.

گزارشگران:

شما برای اولین بار در این مرکز حضور داشتید؟

حمید نوشادی:

خیر، من چند بار است که در میدان ناسیون ژنو در آکسیون های مشابه حضور داشتم. در این جا مناسب است که یادی از رفیق زنده یاد یداله خسروشاهی فعال کارگری کنم که یکی از پیشتازان حضور در آکسیون های ژنو بود و خالصانه می کوشید خواسته ها و شرایط کارگران ایران را بیان کند. لازم است تاکید کنم: این بار نسبت به دفعاتی که من قبلا در آکسیون حضور داشتم، جمعیت حاضردر آکسیون پر شمارتر بود و مطالبی که توزیع می شد متنوع تر بود.

گزارشگران:

نیروهای متنوعی در این تجمع اعتراضی شرکت داشتند.شعار محوری شرکت کنندگان کدام بود. آیا هماهنگی قبلی در این مورد صورت گرفته بود؟

حمید نوشادی:

میان همه ی جریاناتی که در آکسیون شرکت کرده بودند، هماهنگی صورت نگرفته بود. همان گونه که اشاره نمودم،این آکسیون اتحادی بود در عمل. اما میان برخی از گرایشات هماهنگی هایی وجود داشت. کمیته برگزار کنندگان تظاهرات ۶ ژوئن که از سه جریان تشکیل شده بود، میان خود هماهنگی بسیار خوبی داشت. این رفقا زحمت کشیده بودند و امکان حضور نیروهای گوناگون را فراهم آورده بودند. کار آن ها جای قدر دانی دارد. در آکسیون اعضای نهادهای همبستگی از شهرهای مختلف به صورت هماهنگ حضور داشتند. نهاد همبستگی در هانوفر با رفقای متشکل در”کانون کنشگران سوسیالیست، دموکرات و آزادی خواه هانوفر” برنامه ریزی مشترک جهت تهیه مینی بوس برای سفر به ژنو، دعوت از اهالی هانوفر برای شرکت در آکسیون داشتند و همکاری های تنگاتنگی در میدان ناسیون داشتیم. هم چنین چند ماه قبل از برگزاری آکسیون نشست هایی پی در پی میان نمایندگان “نهادهای همبستگی با جنبش کارگری ایران- خارج کشور” و نمایندگان “اتحاد بین المللی در حمایت ار کارگران در ایران”صورت گرفت. در این نشست ها قرار بود، حول آکسیون ژنو همکاری وهماهنگی میان دو جریان صورت گیرد. حاصل آن نگارش یک اطلاعیه مشترک جهت دعوت از همه جهت شرکت در آکسیون بود. البته من به شخصه انتظار بسیار بیشتری از این نشست ها داشتم. در آکسیون اعضای اتحاد بین المللی نیز به گونه هماهنگ حضور داشتند. هم چنین مدتی قبل از زمان آکسیون، اطلاعیه مشترکی توسط “نهادهای همبستگی” و “اتحاد عمل تشکل های چپ در آمریکای شمالی” منتشر شد.

گزارشگران:

گردهمائی هایی از این نوع با توجه به پراکندگی ایرانیان در کشورهای مختلف بندرت و دشوار صورت می گیرد. بلحاظ فنی , تدارکاتی و امکاناتی چه دشواری هایی را شرکت کنندگان پیش رو داشتند و آیا مطابق انتظارات شما بود؟

حمید نوشادی:

همان گونه که به درستی ذکر نمودید، مشکلات فنی و لجستیکی و تدارکاتی پیش رو همگی شرکت کنندگان بود. من اطلاع دقیقی از همه شرکت کنندگان ندارم. در هانوفر با کوشش رفیقانه و همکاری تنگاتنگ با رفقای “کانون کنشگران سوسیالیست و …” تعداد سه مینی بوس برای مسافرت تدارک دیده شد. باید مسافت بیش از۹۰۰ کیلومتر تا ژنوطی می شد. تهیه بولتن ها، اطلاعیه ها و تراکت ها و پلاکارد ها و ترجمه مطلب آنها از هفته ها قبل ما را درگیر خود کرده بود. هم چنین وسایل استقرار در محل آکسیون باید تدارک دیده می شدند. طبعا فعالیت هایی که برای تدارک این وسایل انجام شد، کاری بود که توانستیم، نه آن چیزی که می خواستیم. یکی از مهم ترین کمبود های ما که در آکسیون خود نمایی می کرد، پوشش خبری و انعکاس فعالیت هایی بود که در آکسیون صورت می گرفت.

گزارشگران:

از جمله گزارشات مبسوطی که تا کنون از این تجمع انعکاس یافته, گزارش آقای حسین نقی پور از رادیو تلویزیون برابری که شمائی کلی از حضور نیروهای متنوع سیاسی و کارگری بدست می دهد. آیا بازتاب تبلیغاتی و افشاگرانه این تجمع را در خور می دانید؟

حمید نوشادی:

من شاهد زحمات ارزنده ی رفیق حسین بودم. ما احتیاج به چند رفیق حسین دیگر هم داشتیم که آکسیون را پوشش خبری دهند. یکی از نقاط ضعف آکسیون کمبود خبرنگاردر آن بود. متاسفانه هیچ گزارش گر غیر ایرانی برای تهیه گزارش از آکسیون دعوت نشده بود. این انتقاد شامل خود ما هم می شود. ما در این عرصه ابتکار عملی به خرج ندادیم. و از خود شایستگی نشان ندادیم.

یکی از نقاط قوت آکسیون اطلاعیه ها، بولتن ها، مطالب افشاگرانه و سایر اوراقی بود که به زبان های انگلیسی، فرانسوی و آلمانی نگارش یافته بودند وهمه ی آنها توزیع شدند. نکته دیگر که به نظرم می رسد: غالب سخنرانی ها و شعارها در میدان ناسیون به زبان فارسی بود. این هم از جمله ضعف های آکسیون بود.

گزارشگران:

سایر شرکت کنندگان در این اجلاس آیا واکنشی از روی همبستگی با کارگران ایران نشان دادند؟ چه واکنش های مثبتی را شاهد بودید؟

حمید نوشادی:

خانم کاتارینا پرلیت از سندیکای سوئیس (اس. اس. پی) در آکسیون شرکت کرد و به دو زبان فرانسوی و آلمانی سخنرانی کرد و همبستگی خود را با خواسته های کارگران ایران بیان نمود. به جز او فعالین دیگری از این سندیکا در آکسیون حضور داشتند و همکاری می کردند. بولتن هایی که حاوی ترجمه نامه های سرگشاده فعالین کارگری در ایران، گزارش نقض حقوق کارگران ایران و اطلاعاتی که در باره تشکلات وابسته به رژیم و … بودند، به دست شماری از شرکت کنندگان در اجلاس داده شد. تعداد زیادی از آن ها بولتن را می گرفتند و تنی چند نیز عباراتی در تائید کار ما بیان می کردند. در پیاده روها کنار ساختمان کنفرانس رفقای اتحاد بین الملل و رفقای نهادها صدها اطلاعیه توزیع کردند. طبعا این ها بی تاثیر نیستند. اما اگربگویم کار خارق العاده ای صورت گرفته است، مسلم بدانید که غلو کرده ام.

گزارشگران:

آیا در سالهای آینده هم در این مرکز حضور پیدا خواهید کرد؟

حمید نوشادی:

انگیزه ی ما انعکاس صدای کارگران ایران است. به این منظور باید از هر امکانی از جمله حضور در میدان ناسیون ژنو بهره گرفت.

گزارشگران:

با سپاس از شما

حمید نوشادی:

من هم صمیمانه از شما سپاسگزارم.

گزارشگران

www.gozareshgar.com
be kanal site Melliun Iran bepeyvandid


به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید

هنوز نظری اضافه نشده است. شما اولین نظر را بدهید.