بیانیه شورای نهضت
مقاومت ملی ايران
بارها
گفته ایم و از تکرار آن نیز خسته نخواهیم شد که فتنه خمینی و آنچه که تحت
نام « جمهوری اسلامی» در 22 بهمن ماه 1357 بر سر کار آمد و در این ییست و
هفت سال بر شئونات کشور ما حکم می راند، پرانتز سیاهی است در تاریخ کهن ما
که دیر یا زود بسته خواهد شد و همه آن گروهها و عناصری که طی این مدت سعی
نموده اند در نهایت فرصت طلبی بادفاع از این «انقلاب» و «نظام» حضور خود را
در داخل این پرانتزسیاه توجیه کنند و اقدامات خودرا قدمی در راه مبارزه با
امپریالیسم، مقابله با «ضد انقلاب»، استحاله یا اصلاح نظام از درون آن
وانمود سازند، تنها زمان بستن این پرانتز سیاه را به تعویق انداخته اند.
استیصالی که
برمردم مستولی شده و یاس و نا امیدی که همه ی شئون جامعه را در بر گرفته
ناشی از گسستهائی می باشد که طی این 27 سال در بدنه جامعه بوجود آمده است.
ایجاد تبعیض در بین ادیان و اقوام در جامعه، ایجاد گسستگی در بین نسلها ،
گسستگی ناشی از نابود سازی هویت و غرورملی ، در هم ریختگی طبقات و اقشار
اجتماعی، گسستگی بین روشنفکران و پژوهشگران با بدنه جامعه، گسترش شکاف بین
زنان و مردان جامعه از طریق ایجاد تبعیض و بالاخره گسستگی وایجاد شکاف در
بین هواداران مدرنیته و سنت همه و همه در اثر سیاستهای تخریبی اقلیتی است
که با حیله گری و دروغ خود را بر امور مسلط
ساخت، و از آنجائی که هنوز توانائی اداره کشور را ندارد،
کوشش می کند با ایجاد تفرقه و با اتکا به تعصبات دینی مردم سرنوشت کشور را
رقم بزند. خواست این قشر عقب مانده و مرتجع از ابتدا تا کنون همان است که
بود: ممانعت از ترقی و تعالی جامعه از طریق ایجاد بحران مستمر، اختناق و
منزوی ساختن کشور در جهان، تا قادر شود منافع حقیرانه قشری خود را برای
چند صباحی هم که شده تامین نماید .
اخیرا پس از
برسر کار آوردن یکی ازعقب مانده ترین دست آموزان حکومتی شاهد آن هستیم که
چگونه بطور روزمره بر فشاری که کاسه صبرو تحمل مردم را لبریز میکند، افزوده
می شود. روزی نیست که ناظر ترفند جدیدی از طرف دولت فعلی برای ایجاد
تفرقه، استیصال و نا امیدی در میان مردم نباشیم. از ایجاد بحران در روابط
خارجی گرفته که با تهدید صلح جهانی از طریق دست یابی به سلاح اتمی به اوج
خود رسیده است تا تبدیل کردن دانشگاههای ایران به قبرستان شهدا؛ از تحقیر و
تهدید زنان به علت بد حجابی گرفته تا تحریک احساسات اقوام و ادیان ایرانی
از طریق توهین و تهدید و بازداشت، از دستگیری و بازداشت روشنفکران گرفته تا
سانسور مطبوعات و رسانه ها همگی یک هدف را دنبال می کنند: حفظ بقا نظام!
این هدف در دو
سطح دنبال میشود: در سطح جهانی معامله با قدرتهای جهانی برای گرفتن تضمین
از آنها برای بقا جمهوری اسلامی و در سطح داخلی تحت فشار گذاشتن مردم برای
تمکین در مقابل حکومت. این دو اقدام مدتی است که به صورت غیر قابل انکاری
موجودیت و سرنوشت کشور را بخطر انداخته است.
علت نگرانی
همه کسانی که قلبشان برای حفظ این آب و خاک و فرهنگ غنی و اصیل آن می طپد،
بود و نبود چنین حکومتی نیست که پشیزی برای آن ارزش قائل نیستند. آنچه که
ما را نگران می سازد شکافهای عمیقی است که در بدنه جامعه ایجاد شده و
متلاشی ساختن اراده، روح و روان و آگاهی جامعه را مورد هدف قرار داده است.
نگرانی ما از این است که با ادامه روال کار این حکومت بزودی دیگر هیچ اثری
از وحدت و اراده ملی بجای نماند. گسترش یاس، دامن زدن به ناآرامیها و
ایجاد جو خفقان و ترس، جامعه را بسوی انفجاری سوق می دهد که با خواست یک
جامعه مدنی برای تغییر حکومت و استقرار دمکراسی و حقوق بشر هیچ سنخیتی
ندارد. این انفجار اتحاد ملی و حاکمیت ارضی را بشدت تهدید می کند و پس از
سالیان دراز بار دیگر یکپارچگی کشور را با خطر تجزیه روبرو ساخته است.
جامعه ای اتمیزه و بی ساختار که تعادل روحی و روانی خود را از دست داده
باشد، احتمال فروپاشی را در مواقع خطیر (حمله نظامی از خارج و یا در گیری
جنگ داخلی) به مراتب تشدید خواهد کرد.
نهضت مقاومت
ملی ایران که از همان ابتدای کار پرچم مبارزه با حکومت اسلامی را برافراشت،
همچنان بر این اعتقاد است که تنها با ارتقا سطح آگاهی در بین مردم و متشکل
عمل کردن آنهاست
که میتوان به رهائی رسید. بر این اساس وظیفه یک اپوزیسیون ملی ومسئول دامن
زدن به بحران که خواست حکومتیان است، نبوده، باید مشترکا سعی کنیم با
گسترش اعتماد در میان مردم، دادن امید به آنها و ارائه افقی روشن از آینده
جلو آن اقذاماتی را که وحدت و یکپارچگی مردم و کشور را بخطر می اندازد،
بگیریم. ما ضمن ابراز تفاهم در مورد مشکلات قومی که حل ریشه ای آنها فقط در
یک محیط سیاسی دمکراتیک ممکن است، وظیفه یک اپوزیسیون ملی و دلسوز را این
نمی دانیم که حرکات خود جوش را بدون در نظر گرفتن محتوای آنها تنها به علت
داشتن جنبه ای اعتراضی تقویت نماید. روزنامه نگاران دلسوز، روشنفکران مسئول
و رهبران گروههائی سیاسی که خود بارها طعم برخوردهای تنشی و احساسی را
چشیده اند، موظفند با اطلاع رسانی درست جلو تحریک احساسات و دامن زدن به
بلوا و شورشهای کور را بگیرند. نباید از هر حرکتی به صرف پرخاشجوئی و
مخالفت دفاع کرد. مفسرین سیاسی و افراد و عناصری که تنویر افکار عمومی را
به عهده گرفته اند نمی توانند و نباید دنباله رو تحریکات و تحرکات به ظاهر
خود جوشی باشند که محتوای آنها از دیدگاه اعلامیه حقوق بشر محکوم است. آتش
زدن روزنامه و کتاب، سلب آزادی بیان خبرنگاران و ممنوع ساختن نشر روزنامه
از طرف هرکس برای هر هدفی هم که باشد عملی است ضد منشور اعلامیه جهانی حقوق
بشر و از این دیدگاه محکوم.
ما همچنین
برخورد ناروشن به بحران سیاسی کنونی را که در جریان دستیابی حکومت به انرژی
هسته ای پدیدار شده با عینکی ایدئولژیک و از دیدی خلقی، ناسیونالیستی درست
نمی دانیم. در برخورد ما به این بحران فقط یک بینش وجود دارد و آن نیز در
نظر گرفتن حفظ منافع ملی است. به کسانیکه هنوز مردد می باشند، توجه می دهیم
که تنها با یک بینش ملی (بینشی که در آن منافع ملی بر منافع گروهی، خلقی،
قومی و دینی تفوق کامل دارد) میتوانیم درستی یا نادرستی مواضع خود را مورد
تجزیه و تحلیل قرار دهیم. مسئولیت حکم می کند در مقابل خطراتی که جامعه را
از بیرون و از درون تهدید می کند از طرفی بی قیدانه به لاابالیگری، بی
ارادگی و نا امیدی در جامعه دامن نزنیم و از طرف دیگر با بینشی که همچنان
از دیدی «ضد امپریالیستی» و «تمام خلقی» به مسائل برخورد می کند، عملا به
بازیچه ای در دستان حکومت و معرکه سازان ضد ملی آن تبدیل نشویم.
نهضت مقاومت
ملی ایران از بدو پیدایش خود تا کنون کوشش نموده است با پافشاری بر سه اصل
حاکمیت ملی، استقلال و جدائی دین از حکومت
ازاصالت نهضت ملی پاسداری و محافظت نماید. با گزافه گوئی و
اغراق در بیان نمی توان توجه مردم را به آتیه ای روشن جلب نمود. چنین آتیه
ای باید در رفتار و کردار یک اپوزیسیون ملی، مسئول و دور اندیش منعکس باشد
تا قادر به جلب اعتماد مردم شود.
بدون تصویر و
تصور چنین آتیه ای بستن پرانتز سیاه نظام جمهوری اسلامی مقدور نخواهد شد.
ایران
هرگز نخواهد مرد
شورایعالی نهضت مقاومت ملی ایران
13 خرداد 1385
برابر 3 ژوئن 2006
http://www.namir.info
http://www.melliun.org/nehzatm.htm |