مهندس بازرگان: ما از دار دنیا یک زن حلال داشتیم، آن را هم آقای خمینی حرام کرد!

در بحبوحه انقلاب و جو هیجانی حاکم بر کشور، جبهه ملی به دو شاخه تقسیم شد. دکتر شاپور بختیار به جهت حراست از قانون اساسی مشروطه که از دیدگاه وی ۲۵ سال زیر پا گذشته شده بود ، و مهندس بزرگان به منظور حمایت از آرمانهای انقلاب و اسلام و خمینی به توفان انقلاب پیوست . در آن دوران آکنده از تب و تاب ، شور و هیجان انقلابی ، بسیار معدود انسانهایی بودند که فریب دورنمای خیالی و شعارهای بر آمده از آن را نخوردند ، و شعور و درایت خود را بر شانه های توده ها تشييع نکردند . آری کسانی بودند که قبل از ورود خمینی به ایران این آینده نکبت بار را برای ایران پیشبینی کرده بودند آنها ماهیت آخوند را خوب میشناختند ، میدانستند که در طول تاریخ روحانیت هیچوقت به دنبال حاکمیت ملی و جمهوریت برخاسته از آراء ملت نبوده است . و فقط خیالش بسط قوانین شرعى و اسلامی در جامعه بوده است .

او در دوران ۳۷ روزه نخست وزیریش در مصاحبه ای با روزنامه فرانسوی لومتن درباره خمینی و انقلابش اینگونه گفت که : خمینی نه تعداد گروهای سیاسی را میپذیرد و نه دموکراسی میخواهد، او میخواهد روحانیت قوانین الهی را اجرا کند همه چیز از اینجا شروع و به همان جا ختم میشود، هیچکس نمیداند جمهوری اسلامی خمینی چیست. اگر کسی برای فهمیدن این موضوع به کتابها و متون گذشته مراجعه کند، پشتش به لرزه در میآید!

اما او تنها فرد نبود که این خطر را پیشبینی میکرد، جایی مطلبی از دکتر صدیقی میخواندم که روزی در کلاس درس یکی از شاگردانش میپرسد که استاد ، امروز در ایران انقلابی آغاز شده چرا شما هم مانند دکتر شریعتی از انقلاب حمایت نمیکنید ؟ صدیقی در جواب میگوید که میتوانید بگویید که شریعتی چه میگوید و انقلاب شما چه میخواهد ؟ شاگرد جواب میدهد که آزادی و عدالت ، مردم و روحانیون همه همین را میخواهند . دکتر در جواب میگوید ، آزادی و عدالت الزاما از دل هر انقلابی بیرون نمی آید ، به خصوص اگر سر رشته دار این انقلاب روحانیون و پاسدارانش مردم مسلمان ایران باشند آنگاه است که بدترین انقلاب جهان روی خواهد داد . اگر روحانون به قدرت برسند ، آنچه را که اعراب و مغولها ، جدا جدا کردند ، اینها یکجا خواهند کرد . حتی همین آقای شریعتی را که من توصیه کردم به دلیل ضعف علمی به جای دانشگاه تهران ، در مشهد استخدامش کنند را هم از زیر تیغ خواهند گذراند!

دریغ و درد که گوش شنوایی نبود. همه ما دیدیم که آنچه را بختیارها و صدیقی ها گفتند، مو به مو اتفاق افتاد تا اینکه بالاخره آقای بزرگان بعد از حرام اعلام کردن جبهه ملی به دست خمینی اینگونه اعتراف میکند که: دوستان و من غافل از این بودیم که بعد ها چه معامله خواهند کرد و مرا بطور موقت برای جلب اعتماد مردم ایران و خارج و اعتبار انقلاب به عنوان نردبان قدرت در آنجا می‌گذارند و راه و برنامه های خودشان را گام به گام دنبال خواهند کرد. آیه‌الله طالقانی توصیه کرده بود نپذیرم و فرموده بود این آقایان وفا و صفا نخواهند داشت ولی دوستان و خود من در چنان اوضاع و احوال اجتماعی وظیفه شرعی خودمان می‌دانستیم شانه از زیر مسئولیت خالی نکنیم. بالاخره با خواندن در جمع و استماع و تصویب امام متن فرمان (نخست وزیری) به شرحی كه شنیده یا دیده‌اید صادر شد. من سرم را به زیر انداخته صادقانه و صمیمانه دنبال اجرای این فرمان راه افتادم و آقایان متولیان شورای انقلاب هم به دنبال نقشه و كارهای انقلاب آن طور كه فكر خودشان بود رفتند .

افسوس که ما هیچگاه از تاریخ درس نگرفتیم، همواره دلسوزان و پویندگان حقیقت را تکفیر کردیم، پشت سر عمله های ظلم ایستادیم. براستی اگر شاپور بختیار زنده بود، جوابمان به این مرد چه بود؟ آیا حاضر بودیم به مانند ۳۲ سال پیش شعار دهیم که: بختیار وافورتو نگه دار؟ بختیار نوکر بی اختیار؟