اما در اینجا از قضا محور سخن من سخنان ثابتی نیست، بلکه برخی سخنان آقای قانعی فرد است. چرا که اولا، از کسی چون آقای پرویز ثابتی، به عنوان شخصیت محوری و مهم ساواک و مشهور به مرد هزار چهره ساواک شاه، چندان انتظاری نیست که در باب ماهیت رژیم گذشته و عملکرد ولی نعمت خود محمدرضا شاه و به ویژه ساختار ساواک و نقش آن در سرکوب مردم و به طور خاص در شکنجه آزادیخواهان به درستی و با صداقت و امانت کامل و عادلانه سخن بگوید و کار بی صداقتی را به جایی برساند که صریحا پس از حدود چهل سال در برابر افکار و انظار میلیونها ایرانی و از جمله در برابر هزاران زندانی سیاسی شکنجه شده رژیم پادشاهی بگوید که در ساواک شکنجه ای نبوده و حتی وی در این زمینه چیزی ندیده و نشنیده و به ویژه شخص شخیص ایشان به دلیل این که ایشان حقوق خوانده و شکنجه غیر قانونی بوده، با شکنجه مخالف بوده است. لابد این همه شکنجه شدگان، که هنوز هم شمار قابل توجهی از آنان زنده اند و بسیاری در این مورد گفته و نوشته اند، خواب دیده اند و یا کسانی از «آن سوی ارس» آمده و یا عوامل «ارتجاع سرخ و سیاه» زندانیان کمیته و اوین را شکنجه کرده اند. اما شگفت این که در مقابل آقای ثابتی به خوبی به یاد می آورد که در تمام دوران حکومت مصدق شکنجه اعمال می شده است! با چنین کسی چه می توان گفت؟ و اصلا چه نیازی به بحث و گفتگو با ایشان؟ ثانیا، با این همه، باید انصاف داد که در مجموع سخنان آقای ثابتی دربارهء مخالفان سیاسی و فکری خود و رژیم ولینعمتش از بعضی اظهار نظرها و داوریهای آقای قانعی فرد معقول تر و منصفانه تر بوده است. این در حالی بود که ثابتی یک مقام عالیرتبه ساواک و از موضع دفاع از خود و پادشاهش سخن می گفت و آقای قانعی فرد گویا به عنوان یک محقق بی طرف در برنامه شرکت کرده و ظاهرا بر آن بوده که با تقدیس شخصیتها مبارزه کند و به عدل و انصاف و طبق مستندات واقعی به داوری بشیند.