روشنفکران بپرسند که چرا یاغی‌ترین دولت جهان و عضو سازمان ملل یعنی اسرائیل آشکارا تمام قوانین بین‌المللی و قطعنامه‌های سازمان ملل را نادیده می‌گیرد و نقض می‌کند (مانند شهرک‌سازیهای غیرقانونی در اراضی اشغالی فلسطینیان) و کوچکترین حقوق مردم فلسطین را رعایت نمی‌کند؟ چرا دولت اسرائیل به قراردادهای صلحی که خود پای آنها را امضا کرده وفادار نیست؟ چرا و به چه دلیل به بهانه‌هایی موهوم می‌خواهد به یک کشور (ایران) حمله نظامی کند و در عین حال دولت‌های غربی و به ویژه آمریکا نه تنها مانع این همه یاغی‌گیری نمی‌شوند بلکه در اشکال مختلف مورد حمایت قرار می‌دهند؟ چرا دولتی که بیش از دویست کلاهک اتمی دارد و عضو آژانس هم نیست و کمترین نظارت بین‌المللی را بر نمی‌تابد و اصولا تا کنون در این باب به روشنی سخنی نگفته است، مدعی دولتی دیگر است که رسما عضو آژانس است و تا کنون زیر نظارت نهادهای ذیربط عمل کرده و حداقل به اعتراف تمام نهادهای قانونی و رسمی و غیررسمی غربی تا این لحظه به سلاح اتمی دست نیافته است؟ چرا و با چه منطقی اسرائیل که آشکارا و پیوسته ایران را مورد تهدید نظامی قرار می‌دهد و قصد حمله نظامی‌اش را فریاد می‌کند هرگز مورد مؤاخذه قرار نمی‌گیرد و حتی تلویحا و گاه تصریحا از این اقدام تحت عنوان دفاع مشروع حمایت می‌شود اما در مقابل نیت و قصد احتمالی مقامات ایران مبنی بر محو اسرائیل (سخن لغوی که همه می‌دانند که صرفا به قصد مصرف داخلی گفته می‌شود) چنان بزرگ و برجسته می‌شود که گویی باید فورا به چاره برخاست؟ این همان «دورویی» غربی است که گراس از آن سخن می‌گوید و تا به این دورویی پایان داده نشود، نه تنها صلحی پدیدار نخواهد آمد بلکه بر تنازع و تخاصم افزوده خواهد شد و چه بسا زمینه های جنگ آماده‌تر می‌شود. چگونه می توان انتظار داشت که در روابط اعراب و فلسطین و اسرائیل صلحی حاکم شود اما حداقلی از عدالت در میان نباشد؟