جناب آقای کوفی عنان،دبیرکل محترم سازمان ملل متحد

عالی جناب،ملت ایران بیش از یک قرن است که برای استقرار حکومت پارلمانی و اعمال حق تعیین سرنوشت از طریق انتخابات آزاد مبارزه می کند.این مبارزه تاریخی با فراز و نشیب های زیادی مواجه بوده و در مجموع بلوغ سیاسی مردم ایران را بسیار ارتقاء داده است و این هوشمندی را ایجاد کرده است که در روند مبارزه مسالمت جویانه و غیرخشونت آمیز حتی از کوچکترین فرصـت ها برای استقرار دموکراسی و تقویت پایه های مشارکت عمومی میتوان سود برد. فرازهایی از این هوشمندی در جریان ملی کردن نفت به رهبری مرحوم مصدق و خلق جنبش دوم خرداد 76 به نحو بارزی نمودار گردید. عدم حضور در انتخابات شوراها در سال 2003 و انتخابات مجلس 2004 ،جلوه ای دیگر از این هوشمندی و بلوغ سیاسی مردم در درک ظرفیت ها و اهمیت انتخابات آزاد میباشد.به رغم بالندگی فرهنگ سیاسی مردم ایران و تمایل آنها به استقرار دمکراسی از طریق مسالمت آمیز متأسفانه ساخت و ظرفیت قانون اساسی جمهوری اسلامی و تفسیرهای غیرمسئولانه و تنگ نظرانه شورای نگهبان و از سوی دیگر اشتیاق بی پایان مقاومت غیرانتخابی در مصادره نتایج انتخابات موجب شده است که بخش قابل توجهی از مردم ایران تمایلی به مشارکت در انتخابات دوره نهم ریاست جمهوری ازخود نشان ندهند.از این فرصت بعنوان وسیله ای برای رساندن پیام خود به جهانیان که همان عدم وجود شرایط انتخابات آزاد ، منصفانه وعادلانه می باشد، بهره جویند. تحت این شرایط فعالین سیاسی دانشگاهی و نخبگان جامعه برای ترغیب مقامات حکومت به فراهم کردن مشارکت عمومی، بیانیه هایی صادر کرده و ضمن تحلیل شرایط جامعه و تهدیدها و فرصتهایی که پیش روی ملت ایران قرار دارد، پیش شرطهای انتخابات آزاد را برشمردند و راه برون رفت از بحران موجود را نشان دادند که متأسفانه مورد توجه مقامات مسئول و برگزار کنندگان انتخابات واقع نگردید و این امر هر چه بیشتر موجب دلسردی و بی اعتنایی مردم به انتخابات گردید .

 زمزمه های عدم مشارکت و عدم حضور در انتخابات دوره نهم می رود که دغدغه و نگرانی بزرگی برای آزادیخواهان و مشتاقان استقرار دمکراسی فراهم آورد.تحت این شرایط بیم آن  می رود که مقامات مسئول برای پنهان کردن ناتوانی خود در جلب مشارکت مردم در انتخابات وسوسه شوند تا به فریبکاریهای شناخته شده در کشورهای غیر دمکراتیک که همان تقلب و بالا نشان دادن آمار مشارکت کنندگان می باشد، متوسل شده و با اقدام نسنجیده جامعه بحران زده ما را به طرف یک پرتگاه نا امنی و بی ثباتی سوق دهند.با عنایت به پیامدهای غیر قابل پیش بینی چنین وضعیتی که میتواند بر بستر ناخشنودی و عصبانیت مردم شعله های خشم و خشونت را برافروزد و با تحمیل هزینه های سنگین، راه را بر حرکت مسالمت آمیز و تدیجی مردم ایران ببندد و صلح و امنیت را در منطقه آشوب زده خاورمیانه هر چه بیشتر به خطر بیندازد.لذا از آن مقام عالی تقاضا داریم که با استفاده از ظرفیت های منشور سازمان ملل و جهت گیری تصمیمات مجمع عمومی و شورای امنیت از جمله قطعنامه 1559،1366 و تجربه سازمان ملل در نظارت بر بیش از 150 مورد انتخابات در سراسر دنیا، هیئت ناظران سازمان ملل را برای نظارت در انتخابات دوره نهم ریاست جمهوری ایران گسیل دارند. ناظران آن سازمان میتوانند ضمن گزارش نحوه برگزاری و انتخابات در ایران و مقایسه آن با استانداردهای بین المللی و منجمله اظهار نظر نسبت به عدم رعایت پیش شرطهای یک انتخابات آزاد و منصفانه و عادلانه، میزان و وزن مشارکت مردم و همچنین وزن معترضین به وضعیت موجود را بدرستی محاسبه نمایند.چنانچه میزان رأی اختصاص یافته به مجموع کاندیداها (چون آراء باطله و سفید، جزء آراء اعتراضی محسوب میگردد) کمتر از حداقل مورد قبول جامعه جهانی باشد (به طور مثال اگر کمتر از %50 واجدین شرایط رأی دهندگان باشد)، در آن صورت جامعه جهانی برای احترام به ارده ملت ایران نتیجه این انتخابات را به رسمیت نشناسد و حکومت را به تجدید انتخابات با رعایت پیش شرطهای ذیل درعرض 3 الی 6 ماه ترغيب نمايد :

1-آزادی مطبوعات – اجتماعات – احزاب

2-آزادی همه زندانیان سیاسی – مطبوعاتی – عقیدتی

3-عدم مداخله شورای  نگهبان در روند انتخابات

4-توقف کامل فعالیتهای هسته ای تا آخرانتخابات برای کاهش تنش و فراهم کردن شرایط امن و آرام برای انتخابات

5-شناسایی حق کاندیدا شدن زنان و اقلیت های دینی

6-نظارت سازمان ملل بر روند انتخابات

7-امکان دسترسی اپوزیسیون به رسانه ملی(صدا و سیما)

8-عدم مداخله نظامیان در انتخابات

بر این باورهستم که در  صورت برگزاری انتخابات با پیش شرطهای فوق، مردم ایران با تمام توان اشتیاق در آن انتخابات شرکت خواهند نمود و نتایج آن را با علاقه خواهند پذیرفت، به رغم محدودیت ها وتنگناهای قانون اساسی، مشارکت فراگیر مردم قدرت مانور و فرصت های قابل توجهی در اختیار رئیس جمهور متکی به آراء مردم قرار خواهد داد تا با اعتماد به نفس زیاد  برای حل مشکلات جامعه ایرانی همچون تنش زدائی،حل بحران فعالیت هسته ای،ایفاء نقش سازنده در روند صلح خاورمیانه و استقرار دمکراسی در منطقه(بخصوص عراق)،گشودن چشم اندازهای روشن و امید وار کننده به نسل جوان، جذب سرمایه های خارجی و مطابقت تدریجی قانون اساسی با الزامات دمکراسی و حقوق بشر، گامهای قابل اتکایی بردارد. در غیر اینصورت رئیس جمهور به علت عدم حمایت مردم، متکی و تابع اراده مقامات غیرمنتخب خواهد بود و موجب تشدید بحران خواهد شد به نحوی که صلح و امنیت بطور جدی در منطقه به خطر خواهد افتاد.                                                                                                    

 با احترام کامل 

عباس امیرانتظام

19/3/1384