احمدی نژاد فاشيست نيست، پوپوليست است!

هراسم اين است که اين جو روانی و وحشت عده ای را که نسبت به شعارهای پوپوليستی مصونيت ندارند و نسبت به خانواده قدرت و منزلت حساسيت دارند و بار مسائل معيشتی بر گرده آنان سنگينی می کند اين تبلغات فراگير را دليل درست بودن شعارهای پوپوليستی بدانند و به کسی رای دهند که دست بر مشکلات جامعه آن هم به صوابديد منافع خود نهاده است، اما هيچ راه حل اصولی و منطقی و دمکراتيکی در چنته ندارد

کوروش برادری

پنجشنبه ٢ تير ١٣٨۴ – ٢٣ ژوئن ٢٠٠۵

احمدی نژاد فاشيست نيست. او يک پوپوليست تمام عيار است که مانند هر پوپوليست خبره ديگری می داند که معضلات و مشکلاتی که مردم را در تنگنا قرار داده و فرسوده می کنند چيست. او آن ها را نام می برد: بحران مديريت، شکاف طبقاتی ميان اقشار مختلف مردم، پديده رانت خواری و آقازاده ها، سيکل معيوب و بسته انحصار منزلت ها و موقعيت ها و ثروت های اجتماعي، بحران بيکاری و معيشتی .... او مانند هر پوپوليست ديگری نيز پاسخ ساده ای برای اين معضلات دارد و خيال می کند می تواند با ساده کردن قضايا، درهمتافتگی مسائل اجتماعی را دريابد. احمدی نژاد چندبار شهردار نمونه همين نظام شناخته شده است و از قضا در دوران هاشمی شهردار اردبيل معرفی شده است. به نظر من ، احمدی نژاد فاشيست نيست، بلکه در بهترين حالت پوپوليستی است که شامه اجتماعی قوی دارد و تبحر دارد با ساده جلوه دادن پاسخ ها، توهم حل مشکلات را تقويت کند. به همين جهت دامن زدن به شائبه بازگشت فاشيسم و جو رعب و وحشت کمکی به مقابله با خطر سرکار آمدن يک پوپوليست نمی کند. اين پوپوليست خود نيز می داند که نمی توان جامعه را به دوران شصت بازگرداند. به همين خاطر استفاده از استدلال و حجت ترس و وحشت خطر بازگشت به دهه شصت نه تنها کارساز نيست، بلکه کمکی نيز به روند تنوير افکار و روشنگری اجتماعی نمی کند. نه حتا به درک ريشه ها و تحليل درست و بسامد اين پديده اجتماعی ياری می رساند. هراسم اين است که اين جو روانی و وحشت عده ای را که نسبت به شعارهای پوپوليستی مصونيت ندارند و نسبت به خانواده قدرت و منزلت حساسيت دارند و بار مسائل معيشتی بر گرده آنان سنگينی می کند اين تبلغات فراگير را دليل درست بودن شعارهای پوپوليستی بدانند و به کسی رای دهند که دست بر مشکلات جامعه آن هم به صوابديد منافع خود نهاده است، اما هيچ راه حل اصولی و منطقی و دمکراتيکی در چنته ندارد. او نيز مانند ساير پوپوليست ها مسائل را به اصلی و فرعی تقسيم می کند و محور شعارهای خود را مديريت انقلابی و اقتصاد عدالت محور ناميده است و مسائل مهم ديگری از قبيل مساله زنان را مساله فرعی و جانبی ناميده است و درواقع نقش زنان را همان نقش مادری می داند. و تعريف های مبهم و جعلی از آزادی دارد و اصولا گفتمانش دمکراسی نيست، که دولت اسلامی است.بهترين برخورد با پوپوليسم دامن زدن به رعب و وحشت نيست، روشنگری اجتماعی و واکاوی دلايل و نقد گفتمان پوپوليستی است. ترديدی نيست، که از حاکمان کمتر می توان انتظار داشت که دست به چنين نقدی بزنند زيرا خود سنگفرش اين بستر بوده و هستند. اما روشنفکران اجتماعی چرا به چنين نقدی تن نمی دهند؟ روشنگری از ارکان دمکراسی است و نه دامن زدن به رعب و وحشت. به هرحال بايد پرسيد آيا دوران شعارهای پوپوليستی در ايران سر آمده است؟ پاسخ من منفی است..