دفاع میهنی
۴ دهه از آغاز جنگی می گذرد که دیکتاتور بدنامی چون صدام حسین با توهم تجدید قادسیه به راه انداخت. هر چند اگر قدرت دیپلماتیک خردورزانه ای در آن شور انقلابی حاکم بود، به احتمال زیاد می شد بازداری هایی انجام داد، اما در ددمنشی و جنایت پیشگی این دیکتاتور که با سرکوب و ارعاب سال ها نه تنها ملت کشورش را به فقر و تیره روزی کشاند، بلکه موجب آسیب های فراوانی به ایران و ملت شریفش شد. در این جنگ شماری از پاک نهادترین فرزندان این مرز و بوم به شهادت رسیدند و نام بلندشان دردل تاریخ ایران ثبت شد، که تاریخ ایران وامدار آنان است. هرچند تمام نیروهای سیاسی که دل در گرو ایران داشتند برای ایستادگی در برابر متجاوز همدل بودند، اما پس از شکست حصر آبادان و فتح بزرگ خرمشهر -که به ویژه رشادت ارتش سلحشور ایران به فرماندهی امیران میهن دوستی چون سرلشگر ولی الله فلاحی و رشادت بی بدیل خلبانان شجاع نیروی هوایی، فرماندهان نیروی دریایی ارتش و نیز نیروهای از جان گذشته ی مردمی در به بارنشستن آن نقشی به سزا داشت و عقب نشینی های سنگینی در این برهه از سوی عراق رخ داد- منافع ملی را در برقراری صلح و بازسازی کشور و دنبال کردن حل اختلافات از طریق دیپلماتیک می دیدند. اما متاسفانه مسایلی سیاسی مانع آن شد که تا به امروز نیز ابعاد آن روشن نیست و در نهایت زمانی قطعنامه ی ۵۹۸ پذیرفته گشت، که ایران در موضع قدرت نبود و نقش برخی دست اندرکاران حکومت در این مساله که روزگاری بنا بود محاکمه شوند همچنان در هاله ی از ابهام است.
اما نکته ی بسیارمهم دیگر آن است، که دبیرکل وقت سازمان ملل خاویارپرزدکوییار ، عراق را متجاوز و محکوم به پرداخت غرامت معرفی کرد که تا آن زمان ، ۸۷ میلیارد دلار برآورد خسارات وارد بر ایران بوده است(هرچند از خسارت به کویت کمتر برآورد شد!) که متاسفانه تا کنون از سوی ایران پیگیری نشده است و این پرسش باقیست که چرا مسوولان امر پیگیر دریافت حق مسلم ملت ایران ، که بعدها هم بسیار به میزان آن افزوده شد ، به ویژه برای جبران خسارات باشندگان گران قدر مناطقی که در جنگ آسیب بیشتری دیدند نبوده اند و نیستند.
اکنون در چهلمین سال آغاز جنگ عراق با ایران شایسته است از مینوی روان دکتر کریم سنجابی یاد کنیم، که در همان آغاز جنگ، خاندان و ایل خود را برای پیکار با متجاوزان در کرمانشاه بسیج کرد و شماری از این ایل میهن دوست به شهادت رسیدند. دکتر سنجابی دغدغه ی استقلال و تمامیت ارضی را در تنافی با آزادی خواهی نه تنها نمی دید که آنها را مقوم یکدیگر بر می شمرد. در بیانیه ای دوماه پس از آغاز جنگ، چنین گفته است:
جبهه ملّی ایران با ملّت سخن می‌گوید
هموطنان شرافتمند
امروز میهن ما ایران با خطرات سهمگینی مواجه شده و یک فاجعه بزرگ و دردناک در سرزمین ما روی داده است. نیروی نظامی دولت استبدادی عراق بیش از دو ماه است که با تجهیزات نظامی پیشرفته قسمت‌هائی از خاک وطن ما را تصرف کرده، شهرهای ما را به آتش کشیده‌اند، ناجوانمردانه هزاران تن برادران هموطن غیر نظامی را کشته و تعداد عمده‌ای از تأسیسات مهم اقتصادی کشور ایران را ویران ساخته، جنایات هولناکی مرتکب شده‌اند و فجایع بسیاری به‌بار آورده‌اند.
نکته تأسف‌بار آن‌که دولت عراق از مدت‌ها قبل درصدد حمله به‌خاک کشور ما بوده و مقدمات آن‌را به‌نحو وسیعی آماده می‌کرده است. به علت زد و خوردهای مداوم مرزی و قطع رابطه سیاسی و برخوردهای تبلیغاتی و به‌خصوص حضور و فعالیت تعداد وسیعی از عناصر ضد انقلاب و نظامیان فراری وابسته به رژیم منحوس پهلوی و تأسیس ایستگاه‌های رادیوئی توسط مخالفین انقلاب و موج علنی فعالیت‌های همه‌جانبه‌ای که علیه انقلاب ایران، با تأیید، همراهی و همکاری دولت عراق در آن کشور به وجود آمده بود. همچنین به‌علت تهدیدها و اخطارهای مکرر دستگاه‌های تبلیغاتی عراق و عوامل مزدور فراری رژیم گذشته امکان تجاوز نظامی به خاک ایران به‌نحو آشکاری مشهود و لااقل قابل پیش‌بینی بود. ولی دستگاه‌های حکومتی و صاحب قدرت ایران، بر اثر روش‌های ناصحیحی که بعد از پیروزی انقلاب در پیش گرفته‌اند، از این امر مهم مانند امور مهم دیگر غافل ماندند و ملّت ایران را بدون دفاع و ثروت‌های عمده کشور را بدون حفاظ در برابر یک ارتش مجهز متجاوز رها کردند.
و نکته ی تاسف بارتر آن که با وجود برتری ظرفیت انسانی، نظامی و اقتصادی کشور ایران نسبت به کشور عراق و بخصوص تفاوت فاحش روحیه هموطنان مبارز ما در مقایسه با سربازان کشور مهاجم، نیروهای ما فقط موفق شده‌اند، از پیشروی برق‌آسای دشمن جلوگیری به‌عمل آورند.
اراده سربازان دلیر ارتش ملّی ایران در دفاع از میهن، اعتقاد راسخ پاسداران جان برکف در حراست از انقلاب بزرگ، آرمان‌های اسلامی و آمادگی آنان برای شهادت در راه هدف مقدس و فداکاری ایلات و عشایر رزمنده مردم شهرها و روستاهای خوزستان، ایلام و کرمانشاهان که از خانه، زندگی، حیثیت و همه چیز خود دفاع می‌کنند و تا آخرین قطره خون خود می‌جنگند، نه تنها با روحیه و اعتقاد و اراده سربازان دشمن قابل مقایسه نیست، بلکه در تاریخ نبردهای گیتی کم‌نظیر و در شمار موارد نادر فداکاری در راه میهن و آرمان به‌شمار می‌آید..
.
