*آمریکا در کنفرانس لندن با اختصاص ۳.۵ میلیارد دلار برای خرید ۵۰۰ میلیون دوز واکسن فایزر برای کشورهای فقیرموافقت و از سایر کشورهای عضو گروه هفت خواست که اقدام مشابهی انجام دهند….
*گزارشی از چگونگی نوبت دوم واکسن انهم از نوع چینی (سینو فارم ) را برای متولیان نگران (تغییر تدارکچی و کارپرداز بزرگ فاقد اختیار اما با مسئولیتها و پاسخگوئی فراوان) را واجب میشمرد که تصمیم اخیر سران! بر ضرورتش افزود.
* تزریق نوبت اول درجواردرمانگاهی که هنوزدر کمال تعجب و خوشحالی بنام واقفش در این روزگار پر آب و چشم ماندگار مانده «تحت پوشش مرکز بهداشت جنوب تهران» در اواخر اردیبهشت برای جماعت هزاران نفری، مسن اغلب با همراه، در مواردی با عصا و ویلچر- و گرفتاران بیماران خاص… با چند ساعتی معطلی امکان پذیر شد.
*و در نهایت با مکتوبی که سندیت دارد نیمه دوم خرداد را برای تزریق نوبت دوم که الزاما بایستی از همان مارک و در موعد مقرر باشد تعین نمودند…
*این گزارش به این امید ارائه میشود تا از ۵۰۰ میلیون دوز اختصاص یافته بخشی به ایرانیان اختصاص یابد و مشابه سهم ما از صندوق بین المللی پول نشود که این محموله خوردنی یا برای تزریق دشمنان اسرائیل در عزه مناسب نیست!!
*ضمنا از آقای لاریجانی مغضوب در گاه شورای مصرف کنندگان انبوه «ایزی لایف» که جایش درمناظره ها واقعا خالیست – باید انتظار داشت، به اعتبار امضاء قرار داد ۲۵ ساله با دولت کریمه چین همچنین نفوذ فراوان در بیت، در فکر تهیه واکسن از نوع مرحله دوم باشد.
* تا خدای ناکرده بعد از وصول واکسن «فایزر ممنوع شده» از دو مارک – انبوه منتظران «پا بسن گذارده فرهیخته جامعه» که با مصیبت فراوان خود را از گوشه و کنار این شهربی در و پیکر به منظقه رسانده بودند – تحت تزریق قرار نگیرند!
مکان اجرای عملیات صحن نسبتا وسیع و مناسب دبیرستانی است در جوار در مانگاه شادروان «فر مانفرمائیان» که دستشویی رفتن بر مصیبت طولانی ایستادن این بزرگ مردان و زنان که در مواردی مشابه اعضای شورای نگهبان با همه گرانی به «ایزی لایف» مجهز میباشند – میفزاید!
همانطور که امد در مرحله نخست با اعطای شماره نوبت در بدو ورود و طی مراحل عملیات تزریق بیش از یکساعت (باهمه تحمل دوری راهها که در مجموع به حدود ۴ ساعت در ترافیک تهران می انجامد) به درازا نمیکشید.
اما ذکر مصیبت مراجعه برای تزریق مرحله دویم تعین شده بوسیله عوامل اجرائی حقوق بگیر موظف است که انبوه مراجعه کنندگان با حدود ده درصد موفق و دیگران با دربهای بسته، اخم و تخم متولیان خسته تزریقات، تابلوهای اعلام کننده پایان واکسن و وعده ارسال پیامک که حتی نمونه ای با نبود سیستم تا کنون رخ نداد ه مواجه اند.
البته آنهم با ثبت نامی بوسیله خیر خواهی از میان جمع با همان توصیفی که رفت و تهیه لیست جمعیتی بیش از دو هزار نفر- آمده از ساعت ۳ بامداد (با شروع زمان حرکت مجاز در سطح شهر فلک زده مان) و حضور متولیان وحشت زده از این اجتماع بسیار خسته و آزرده آنهم در روزهای در پیش انتصخابات و احتمال ادامه حضور در کف خیابان، که اگر اراده‌ای جمعی می بود با نزدیکی به پاستور، دفاتر دولتیان و بیت نشینان از لحاظ انسداد معابر ماشین رو- با برخوردهائی از نوع ۲۸ آبان، هجوم نیروها و خوراک بسیار مغتنم تریبونها با همه تحریم انتصخابات، فراهم میساخت!..
لیستهای تهیه شده در کیف مستعمل فردی از همان سازمان قرار گرفت و بعد از حدود ۵ ساعت انتظار بیهوده در حدود ساعت ۱۰این جماعت با نهایت تحیر و تعجب که نه اخرین بوده و نه اولین – راهی خانه هایشان شدند تا نوبتی دیگر که خود نوعی سر کار بودن و از بین رفتن انرژی حد اقلی این جمع است و یکی از تمهیدات متولیان مربوط که به بقایشان انجامیده و در جوامع غیر پیشرفته چنین است؟…
اگر در این میان تعداد ی از مفسرین علم الاجتماع بر آمده از بی نظمی مردمان، ازدحام و نابسامانی را به مراجعه کنندگان غیر منصفانه نسبت ندهند، باید گفت:
این جمع آرام و متین، صاحبان خرد و اندیشه در بسیاری موارد ناتوان، در سنین بیش از ۷۰ سال، با همه تجربه و تحیر از سپردن کار به نادانان فرصت طلب در حرکت توفنده سال ۵۷ که خود کرده را تدبیر نیست؟! با «نهایت نظم » ساعتها در صف نوبت – بشهادت مرحله اول و تمرین ۴ دهه صفهای متفاوت! از شیر مرغ تا جان آدمیزاد که اخیرا توسعه یافته… ایستاده اند و از حد اقل امکانات رفاهی حتی نشستن بر نیمکتی یا سایه بانی آنهم در افتاب تابستانی محروم بوده اند….
این نمونه که در بسیاری امورمصداق دارد و مشتی ازخروار«که حدیث مفصل خواندن دارد» نیست مگر خستگی کادر محترم تزریقات آنهم بدون انگیزه با حقوق نا کافی، حجم کار، نگرانی فردا و معیشت، گرفتار مدیرانی با نداشتن شرایط احراز، عدم پیش بینی ساده ترین امورکه میشد با رعایت (دیپلماسی واکسن) تهیه و تدارک را با ارتباطات اصولی البته بدون شعار، تهدید و تحدید مجریان و دشمن سازی، فراهم و سامان دهند…
تا محصولی چنین را بقیمت از دست دادن جان انسانها یا حداقل نابودی اعصاب و روان شهروندان سالمند را به ارمغان نمی آوردند.. که انچه یا فت می نشود آنم آرزوست….
