زنان در کابل با فرمان طالبان در مورد روبند چگونه کنار می‌آیند؟

زنان در بازاری در کابل

سکندر کرمانی

بی‌بی‌سی، کابل

در بازار لیسه مریم در کابل، که به خاطر صف طولانی غرفه‌های فروش لباس زنانه معروف است، اخبار مربوط به آخرین فرمان طالبان که زنان صورت خود را با روبند بپوشانند تا بعد از ظهر هنوز تاثیر خود را نشان نداده است.

برخی از کسانی که در مغازه‌ها مشغول گشت و گذار بودند، برقع آبی رنگی پوشیده بودند که طالبان در اولین دوره قدرت خود در دهه ۱۹۹۰ اعمال کردند. با این حال، برخی دیگر روسری‌هایی به سر داشتند که موهایشان را پوشانده بود، اما صورتشان باز بود.

یکی از آنها خاطرنشان کرد: “حتی وقتی به مراسم (حج) به عربستان می‌روید، مجبور نیستید صورت خود را بپوشانید”.

فاطمه، دانشجوی شیک‌پوش با عینک آفتابی بر سرش، می‌گوید: “انسان‌ها آزاد به دنیا می‌آیند، هیچ‌کس حق ندارد در مورد لباس زنانه صحبت کند.”

افغانستان یک کشور به‌شدت محافظه‌کار است و بسیاری از زنان برقع می‌پوشند، اما در شهرهای بزرگتر زنانی که روسری ساده بر سر دارند نیز دیده می‌شوند.

پس از به دست گرفتن قدرت در ماه اوت سال گذشته، طالبان صدور قوانین جدید در مورد پوشش زنان را تا روز شنبه اعلام نکرده بود.

در یک کنفرانس مطبوعاتی، وزارت امر به معروف و نهی از منکر اعلام کرد که تمام زنان باید صورت خود را در ملاء‌عام بپوشانند، برای کسی که خودداری کند، مجازات‌های تشدید کننده‌ای در نظر گرفته شده است.

مجازات با احضار سرپرست مرد زن (به طور معمول پدر، برادر یا شوهر) توسط مسئولان طالبان در خانه آغاز می‌شود. باز هم اگر پوشش ظاهر زنی قابل قبول نباشد، اقوام مرد او به وزارت امر به معروف احضار خواهد شد و پس از آن حتی ممکن است سه روز زندانی شود یا به دادگاه فرستاده شود.

عاکف مهاجر، سخنگوی این وزارت به بی‌بی‌سی گفت که این دستور بر اساس قرآن و سنت حضرت محمد است.

برخی مسلمانان با این تعبیر موافق نیستند، اما عاکف مهاجر پوشش صورت را حکم “اجباری” دین توصیف کرد. او اصرار کرد که تنها یک درصد از زنان افغان، قبلا، از پوشش موردنظر این گروه پیروی نکرده‌اند. وی افزود: “این فقط دستور امارت اسلامی نیست، بلکه دستور خداوند است.”

اکثریت مسلمانان در سراسر جهان پوشاندن صورت زن را جزء اجباری دین نمی‌دانند و پس از به دست گرفتن کنترل کشور، طالبان در ابتدا به نظر می‌رسید که نگرش منعطف‌تری در حکومتداری در پیش بگیرند.

با این حال، در هفته‌های اخیر، طالبان اقدامات سخت‌گیرانه‌ای را اعلام کرده‌اند، که بسیاری از آنها در مورد زندگی روزمره زنان است – برای مثال، روزهای جداگانه‌ای را برای رفتن زنان به پارک‌های عمومی تعیین کردند و آنها را از سفرهای طولانی‌ بدون سرپرست مرد منع می‌کنند.

در بیشتر نقاط کشور هنوز به دختران نوجوان اجازه بازگشت به مدرسه داده نشده است، در حالی که زنان در برخی بخش‌ها مانند مراقبت‌های بهداشتی و آموزش کار می‌کنند، به بسیاری دیگر گفته شده که به اداره محل کار خود بازنگردند.

دیپلمات‌های غربی خاطرنشان کرده‌اند که از سرگیری کمک به بودجه توسعه‌ای این کشور – که در حال حاضر با یک بحران اقتصادی وخیم دست‌وپنجه نرم می‌کند – منوط به رفتار طالبان با زنان است.

با این حال، هنگام اعلام این فرمان تازه در کنفرانس مطبوعاتی، یک مولوی گفت که غرب هرگز نمی‌تواند طالبان را تحت فشار قرار دهد تا بر سر عقاید خود مصالحه کنند.

زنان در افغانستان پس از تسلط طالبان با آینده نامعلومی روبرو شده‌اند.

برای فعالان حقوق زنان افغان، که سال‌ها برای دستیابی به پیشرفت شکننده در این کشور تلاش کرده‌اند، به نظر می‌رسد که دستاوردهای دو دهه آنها در حال برگشت‌ داده شدن است.

محبوبه سراج که یکی از برجسته‌ترین فعالان در افغانستان است، با عصبانیت در خانه‌اش در کابل به بی‌بی‌سی گفت: “ما یک میلیون مشکل دیگر داریم، زنان یک مشکل نیستند!”

مدارس باید باز شوند، باید به خانواده‌ها امکان کار داده شود. در سراسر این کشور قحطی است. بمبگذاری‌های انتحاری است.

اما، او با ناامیدی اضافه کرد، “به جای رسیدگی به آن، آنها همیشه به دنبال زنان هستند”.

گزارش‌های تکمیلی از ملک مدثر، محمد شعیب و محفوظ زبیدی خبرنگاران بی‌بی‌سی

 

توسط -

سایت ملیون ایران در تاریخ

دیدگاهی بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

خروج از نسخه موبایل