نویسنده: پرویز دستمالچی

پیروان حکومت دینی و ولایت فقیهیان از همان ابتدای تشکیل حکومت دینی در ایران، در رویای ساختن جهانی اسلامی- شیعه- ولایت فقیهی، دست به دشمنی با “جهان” زدند و با سیاست‌های خود تا توانستند برای ملت ما دشمن ساختند

مقام رهبری که باید فقیه یا مجتهد باشد و گویا جانشین امام پنهان بوده و تمرکز تقریبا تمام قدرت حکومت در دست او است. رهبر بر فراز ملت و قانون است و بر هر سه قوه نظام “ولایت مطلق” دارد. همه امور مهم، از فرماندهی نیروهای مسلح کشور تا تعیین رئیس صدا و سیما و… در اختیار او است. (اصول ۱۰۷ تا ۱۱۰)

از اولین روزهای پیروزی انقلای اسلامی در ایران تا کنون، مقامات جمهوری اسلامی هرگونه قتل و حذف فیزیکی مخالفان و منتقدان خود را به “نیروهای خودسر” نسبت می‌دهند. پرویز دستمالچی “خودسر” بودن این نیروها را زیر سوال می‌برد

قدیانی توجه ندارد که با دو سیستم کاملا متفاوت روبرو است. یکی نظام ایدئولوژیک – تامگرا مانند ج. ا. و دیگری نظمی که دیکتاتوری است و نه ایدئولوژیک- تامگرا مانند تونس و اندونزی

سخنرانی در سمیناری با حضور گروههای دموکرات، ملی و مصدقی که در روزهای سی ژوئن و اول ژوئیه ۲۰۱۸ – پیش از جشن گرامیداشت ۱۳۶ امین زادروز دکتر محمد مصدق در کلن برگزار شد

در جوامع مدرن، سیاستمداران قشر یا طبقه ویژه ای هستند که آموزشهای لازم را دیده اند و می بیننند و می دانند که وظیفه اصلی آنها حل مشکل واقعا موجود است

آشتی ملی تنها می تواند بر روی یک “قرارداد اجتماعی” عادلانه میان حکومت کنندگان و حکومت شوندگان بنا شود. قرارداد اجتماعی که “امضاء کنندگان” آن شهروندان آزاد و خودمختاری باشند که عدل و تساوی یا رفع تبعیضهای قانونی- حقوقی را در آن تفاهم نامه ببینند

انقلاب اسلامی ایران شروع یک جنبش تاریخی بنیادگرایی برای برگشت به دوران”طلایی” اسلام بود و هست که پیروزی آن در ایران الزاما ربطی به اشتباه کوچک و بزرگ این یا آن نداشت

روشن است برای ساختن جامعه و حکومتی مدرن، یعنی ایرانی که در آن شهروند آزاد و مستقل و قائم به ذات وجود داشته باشد، جامعه ای که متکی به اعلامیه جهانی حقوق بشر و در آن قوای حکومت ناشی از ملت، و ملت جمع شهروندان متساوی الحقوق در برابر قانون باشد

در رابطه با قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ یا ترورهای خارج از کشور موضوع نه بر سر اشتباه خطای یک فردعلیه فردی دیگر نیست، بل موضوع بر سر جنایت از سوی یک سیستم علیه بخشی از شهروندانش است

آزادیخواهان، آنها که برای حق حاکمیت انسان (ملت) بر سرنوشت خویش مبارزه می کنند، آنها که دست رد بر سینه هرگونه تبعیض (دینی، مذهبی، نژادی، جنسیتی و…) می زنند، باید بتوانند چنان سیاستهایی مستقل از هر دو جناح ارائه کنند که هر گام آن حرکتی روشن و مشخص در عبور از ولایت فقیه باشد و نه اینکه بدل به ابزاری برای رقابتهای سیاسی آنها شوند …

پیشرفت و کمال با خون و اعتقاد، رفتن به سوی بی نهایت، دانایی مطلق، خودآگاهی مطلق و…، تماما سخنانی پوچ و بی معنا! امر به معروف و نهی از منکر باید چنین جامعه ای بسازد، همه یکسان، یک شکل، یک فکر و یک عقیده، با رهبری چون چوپان برای گوسفندان. و چه وحشتناک!

اگر نهضت ملی شدن نفت به رهبری جبهه ملی ایران و دکتر مصدق بخشی از مبارزات حق طلبانه و آزادیخواهانه ملت ایران بوده است(که هست)، و ج.ا.ا. نیز ادامه همان راه ملیان ایران است، چرا پس از تشکیل ج.ا.ا. جبهه ملی ممنوع و حکم به ارتداد ملیان داده شد

تمام نیروهای رنگارنگ معتدل یا اصلاح طلب درون نظام برای راه یابی به درون نهادهای اساسی نظام به گدایی و دریوزگی از رهبر افتاده اند تا او وساطت کند و دستور دهد چند تن دیگر ار آنها را تائید صلاحیت کنند. فرضا که چنین اتفاقی بیافتد، بعد چه؟ جای بسی تاسف است که بخشی وسیع از نیروهای بیرون نظام نیز عملا آتش بیاران معرکه “دمکراسی” بازی نظام شده اند …

قانون “الهی” را چه یک نفر بر ملت تحمیل کند و چه تحمیل کنندگان یک شورای سه نفره (بنابر قانون) باشند، آش همان خواهد بود و کاسه همان: بی حقوقی کامل ملت و انحصار تامگرایانه قدرت در دست نمایندگان خود خوانده “الله”، یعنی فقها و مجتهدان و پیروان مکلای آنها …

ما در اینجا گردآمده ایم تا با بزرگداشت شاپور بختیار و سروش کتیبه، نشان دهیم و یادآور شویم که مبارزه علیه جهل و خشونت، و برای دست یازی به آزادی و دمکراسی همچنان ادامه دارد و خواهد داشت

بویر احمدی در ۶ اوت ۱۹۹۱، ساعت ۵ بعد از ظهر، به همراه دو تن از افراد وابسته به ج.ا.ا. به نامهای محمد آزادی (نام مستعار ناصر نوریان و کیا) و علی وکیلی راد (نام مستعار امیرکمال حسینی، نام حقیقی کوثری)، هر دو از اعضای سپاه پاسداران، به خانه بختیار می روند و پس از کشتن او و منشی اش، بدون اینکه مورد سوء ظن محافظان بختیار قرار گیرند، محل را ترک می کنند …

پیشنهاد من این است: در دور بعدی انتخابات، شهروندان ایران به خودی و غیرخودی تقسیم نشوند، نظارت استصوابی بر انتخابات لغو شود، به هر شهروند، اجازه داده شود در یک انتخابات و رقابت دمکراتیک، شرکت جوید تا راه برای حاکمیت واقعی نمایندگان منتخب ملت باز شود …