«اینک که آخرین ساعات حیاتم را در زندان می‌گذرانم، به ذکر این سطور به‌عنوان وصیت‌نامه مبادرت می‌ورزم. من جز بهایی بودن گناهی ندارم. به این مردم و به این کشور خدمت کرده‌ام … خداحافظ پدر و مادر ارجمندم، خداحافظ آنیتای [همسر] عزیز، خداحافظ کیومرث، مریم و کامیار عزیز [فرزندان] خداحافظ دوستان بهایی و غیر بهایی‌ام. ساعاتی بعد تیرباران خواهم شد، همراه با برادر روحانی جناب یدالله آستانی عزیز. از همه ممنون و متشکرم. برای علو درجات روحم لطفا دعا بفرمایید. دکتر فرامرز سمندری [امضا] ۲۲تیر۱۳۵۹ . مراتب فوق گواهی می‌شود [مُهر رسمی] بازداشتگاه»