محمد حقیقت (سینماگر) ۴۱ سال قبل با غلامحسین ساعدی (نویسنده فقید) درباره موضوعاتی گفتوگو کرده است که هنوز هم لاینحل باقی ماندهاند. در چهل و پنجمین سالگرد انقلاب بهمن ۵۷ برای نخستین بار این مصاحبه را منتشر میکنیم.
برچسب: غلامحسین ساعدی
ساعدی صدای تجربه اعتراض را زنده نگه داشت
غلامحسین ساعدی؛ از پرکارترین نویسندگان سرزمین ما، از بنیانگذاران کانون نویسندگان در دهه ۴۰، از ستونهای نمایشنامهنویسی نوین و مبدع نمایشهای «لال بازی» در ایران، پزشکی که بیتفاوت در مقابل فقر نبود، یکی از پرچمداران نقد اجتماعی و نگاه مردسالارانه در آثارش که ازویژگیهای روشنفکران آن دوران بود، هنرمندی که دغدغه دگرگونی داشت و به همین دلیل از سوی هر دو رژیم مورد پیگرد قرار گرفت
رضا علامهزاده: تک چهره دکتر ساعدی در چهار زخمه قلم
ساعدی که در اوج شهرت و محبوبیت همچنان خاکی و بیریاست ما را که جوانانی از راه رسیده بیش نیستیم به گرمی میپذیرد و از هر سوژه ای که به ذهنش میرسد برایمان حرف میزند. یکی از آنها به دل من مینشیند و همان فیلمی میشود که چند ماه بعد با نام “ما گوش میکنیم” در سرلوحه کارنامه سینمائی من مینشیند.
کیان ثابتی: تئاتر ساعدی (گوهر مراد) در تبعید
احساس میکنم که از ریشه کنده شدهام…»اینها سخنان دکتر غلامحسین ساعدی یا «گوهر مراد» هنر ایران، یکی از موفقترین داستان نویسان و نمایشنامه نویسان ایران است
داستانهایی از دستان پینه بسته و صورتهای سوخته
شاید دلیل آنکه ادبیات کار و کارگری، از فضاها و مضامین مهجور در ادبیات داستانی ایران است، فقدان تاریخ شفاهی و کتبی از زندگی کارگران و احتمالا تفاوت خاستگاه طبقاتی نویسندگان با این فضاها باشد