اسفند ۲۷م, ۱۳۸۹

۳۸ روز از محرومیت دیدار تمامی اعضای خانواده با پدر و مادرم گذشته بود که در آستانه نوروز و با هماهنگی مقامات امنیتی امکان این دیدار برای من در آپارتمان مسکونی آنان فراهم گردید. در زندگی پر فراز و نشیب فرزندان کروبی محرومیت از دیدار این مجاهد بزرگ در مقاطع مختلفی اتفاق افتاده است. صادقانه بگویم با طعم تلخ دوری از بدو تولد تاکنون  بیگانه نبوده ام و ظاهرا سرنوشتم به آن گره خورده است. کمتر از دو هفته به تولدم در مهر ماه ۱۳۴۶ نمانده بود که پدرم دستگیر و زندانی شد و بنا به گفته مادرم اولین دیدار من با پدر پس از ششماه پشت میله های زندان صورت گرفت، شرائطی که متاسفانه برخی از نخبگان و فرهیختگان امروز کشور با آن دست و پنجه نرم می کنند. به هر حال تا پیروزی انقلاب این داستان بارها برای من و برادرانم تکرار شد و در زمان جنگ دوری و محرومیت اختیاری از دیدار والدین را  به کرات تجربه کردم. اما این بی خبری و محرومیت که فاطمه کروبی و زهرا رهنورد را نیز در بر گرفته، رنگ و بوی دیگری داشت. همدلی و یاری مردم بزرگ و شریف ایران در داخل و خارج از کشور بزرگترین سرمایه دو خانواده موسوی و کروبی در تحمل این سختی بوده و هست. فرزندان کروبی و موسوی در این مسیر پرفراز و نشیب هرگز طعم تلخ تنهایی را به برکت مردم و معرفت بی نظیر آنان، مراجع تقلید شیعه، شخصیت های سیاسی اجتماعی و فرهنگی  و … حس نکرده اند و ان شاالله در آینده نیز حس نخواهند کرد.

در پایان امیدوارم حق دو خانواده کروبی و موسوی در اطلاع از روند حقوقی و نیز حکم مقام ذی صلاح قضایی و یا مصوبه شورای امنیت ملی در اعمال این محرومیت و قلمرو اعمال آن هرچه سریعتر به رسمیت شناخته شود و به دهها سوال حقوقی بی پاسخ مطابق با قوانین جاری کشور و تعهدات حقوقی بین المللی پاسخ داده شود.

منبع: سبز يعنی وطن