روز جهانی بزرگداشت فردوسی
به راستي چند درصد ما ايرانيان تا كنون كتاب شاهنامه را به دست گرفته و چند بيتي از آن خوانده ايم؟ به جز فرزانگان و برخي خواص چند درصد از مردم حتي نگاهي به صفحات اين اثر ملي انداخته اند؟
عصر ایران: بزرگداشت
حکیم توس نه تنها تجلیل از یک فرد بزرگ بلکه در واقع گرامی داشت بزرگی
و عظمت یک ملت است که در هزارههای گذشته با وجود همه مرارتها و مصایب
تاریخی باقی مانده و خدمات فراوانی به تمدن بشری کرده است.
بیگمان فردوسی بزرگ نه تنها یکی از درخشانترین ستارههای آسمان ادب
ایران است، بلکه نماد و تجلی عظمت ملت ایران و یکی از افتخارات تاریخ
جهان است و شاهنامه این اثر جاودانه او که بیگمان یکی از شاهکارهای
ادبی تاریخ بشر است، بر بلندای تارک ادب ایران زمین درخشیده و بدون
تردید تا ابد خواهد درخشید.
حال پس از گذشت بیش از هزار سال از
زندگی فردوسی بزرگ، ما ملتی هستیم که با همه بدیها و خوبیها، با همه
ضعفها و قوتها میراثبان شاهنامهایم و این اثر بزرگ تاریخ ادبیات
جهان به عنوان هدیهای از طرف فردوسی بزرگ در دامان تمدن ایرانی و بشری
قرار گرفته است.
شاهنامه نه تنها یک کتاب شعر و ادب بلکه یک
کتاب سرشار از حکمت و خرد است و اشعار نغز و زیبای حکیم توس در تصویر
کردن آنچه که مربوط به اسطورههای باستانی ایران زمین است، یکی از
بیبدیلترین کتابهای حماسی جهان را آفریده که بیگمان نه پیش از
فردوسی و نه پس از او کسی را یارای آفرینندگی اثری به این عظمت و بزرگی
نیست.
ما ایرانیان در هزار سال گذشته وارث شاهنامه بودهایم و
بدون تردید باید این اعتراف تلخ را کرد که نیاکان ما وارث بهتری از ما
بودهاند.
اگر امروز از نسل جدید بخواهیم که اشعاری از شاهنامه
بزرگ فردوسی بخوانند در پاسخ چه خواهیم شنید؟
چند درصد از
خانوادههای ایرانی در خانه خود شاهنامه دارند؟ و چند درصد به فرض در
اختیار داشتن این اثر ملی آن را خوانده و یا برای فرزندان خود از
حکایتهای این اثر ملی میگویند؟
به راستی چند درصد ما
ایرانیان تا کنون کتاب شاهنامه را به دست گرفته و چند بیتی از آن
خواندهایم؟ به جز فرزانگان و برخی خواص چند درصد از مردم حتی نگاهی به
صفحات این اثر ملی انداختهاند؟
بیاییم از همین جا و در سالروز
جهانی گرامیداشت فردوسی (۲۵ اردیبهشت) با خود این پیمان را ببندیم که
تا سال آینده در همین روز دست کم چند ده یا چند صد بیت از این کتاب
بزرگ و حماسی را که یادگار تمدنی و سند افتخار ملی ما ایرانیان است، را
از حفظ کنیم.
این کار مشکلی نیست اگر بخواهیم تنها و تنها در
پایان هر روز ۵ تا ۱۰ دقیقه همت کنیم و اگر در هر روز تنها یک بیت از
این اثر ملی را بیاموزیم در پایان یک سال ما دست کم از دهها هزار بیت
این کتاب ملیمان بیش از ۳۵۰ بیت را حفظ هستیم.
فردوسی بزرگ با
نگارش این اثر ملی در آن شرایط تاریخی دشوار برای تمدن ایرانی بسیار
بیشتر از آنچه که باید، دین خود را نسبت به نسلهای آینده ایران زمین
ادا کرده و حالا کوچکترین کاری که ما میتوانیم انجام دهیم نگاهبانی
از میراث گنجینهای است که او با خردمندی تمام به داخل واژگان زبان و
ادب پارسی ریخته است.
فردوسی بزرگ نماد عظمت و بلندی نام ایران
و ایرانی در جهان است و بیگمان نام پرآوازه این مرد بزرگ نه تنها باعث
سربلندی ایران و ایرانی بلکه سبب افتخار جامعه بشری است و ما مفتخر به
این هستیم که این مرد بزرگ از دامان تمدن ایرانی بالیده است،
حال چرا نباید به شکرانه میراث داری این مرد بزرگ تاریخ بشر با او همدم
نشویم و همه با هم نسراییم:
بیا تا جهان را به بد نسپریم به
کوشش همه دست نیکی بریم نباشد همی نیک و بد پایدار همان به که
نیکی بود یادگار همان گنج و دینار و کاخ بلند نخواهد بدن مر
تو را سودمند فریدون فرخ فرشته نبود ز مشگ و ز عنبر، سرشته نبود
به داد و دهش یافت آن نیکویی تو داد و دهش کن، فریدون تویی
|