ارسال به:
بالاترین ::
دنباله ::
تویتر ::
فیس بوک ::
دیگران
|
|
|||
|
گفتگوی یورو نیوز با دکتر لاهیجی در باره ساکنان اردوگاه اشرف
در
پی اعلام دولت عراق برای بستن اردوگاه اشرف تا پایان سال جاری میلادی،
تلویزیون یورو نیوز در گزارشی در این باره از جمله با دکتر لاهیجی،
نایب رئیس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، گفتگو کرده است.
[یورو نیوز:] مجاهدین نگران بدرفتاری دولت عراقند و اینکه نتوانند در موعد مقرر، یعنی تا پایان ماه دسامبر در کشور دیگری پناه جویند. این مسئله را با عبدالکریم لاهیجی، نایب رئیس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر در میان گذاشتم. او گفت: “موقعیکه مجاهدین درسال 1365 به عراق رفتند، بعنوان پناهنده نرفتند و اصلا دولت صدام حسین عضو کنوانسیون ژنو نبود. آنها در پی یک توافق سیاسی رفتند و مقیم عراق شدند. بنابراین، از زمانیکه دولت کنونی عراق تصمیم گرفته که مجاهدین را از عراق بیرون بکند، تنها تعهدی که دولت عراق دارد این است که نمی تواند مجاهدین را بر خلاف اصول حقوق بین الملل و اعلامیه جهانی حقوق بشر به زور به ایران باز بگرداند و از سوی دیگر کشورهایی که عضو کنوانسیون ژنو هستند، میشود گفت تمام کشور های دموکراتیک، ایالات متحده آمریکا، استرالیا، کانادا، اتحادیه اروپا و سایر کشورهای اروپایی، هم تعهد بین المللی دارند که مجاهدین را بپذیرند. منتها پناهندگی یک حق فردی است، یک حق گروهی نیست. هریک از اعضای مجاهدین باید از طریق کمیساریای پناهندگی سازمان ملل که دفترش در عراق هست یا از صلیب سرخ بین المللی تقاضای پناهندگی بکند و کشورهای عضو کنوانسیون ژنو هم متعهد هستند که به این تقاضا پاسخ دهند.” [یورو نیوز:] مسئله دیگر آنکه سازمان مجاهدین خلق همچنان در فهرست سازمانهای تروریستی آمریکا قرار دارد و قاعدتا این کشور نمی تواند اعضای سازمان را در خاک خود بپذیرد. عبدالکریم لاهیجی : “این هم یکی از مشکلات است به لحاظ اینکه در کنوانسیون ژنو هم قید شده که پناهنده باید مقررات کشوری را که در آن اقامت خواهد گزید، رعایت بکند و برخلاف صلح و امنیت آن کشور اقدام نکند”. [یورو نیوز:] …و بالاخره، سرنوشت دستگاه رهبری مجاهدین چه خواهد شد؟ عبدالکریم لاهیجی می گوید: “بنظر من سازمان مجاهدین پس از حمله آمریکا به عراق وارد یک فاز جدید سیاسی شده و دیدیم که طی چند سال گذشته، از نفوذ و اهمیت آن و حوزه عملیات سیاسی و بقول خودشان، عملیات نظامیش محدود و محدودتر شده است. بنابراین فرض بر این است که بیش از سه هزار عضو یا هوادار مجاهدین در ده کشور یا بیست کشور یا پنجاه کشور متفرق باشند. آنجا دیگر کار سازمان مجاهدین است که ببیند هم امکانات مالی و هم امکانات لجستیکی دارد که بتواند یک سازماندهی جدید بکند؟ ولی آن چیزی که مسلم است این است که طی هشت سال گذشته، سازمان مجاهدین دیگر آن سازمان مجاهدین پیش از حمله آمریکا به عراق نیست و روز بروز حیثیت و اعتبارشان و نیز امکاناتشان قوس نزولی پیموده است. اینها در وضعیتی هستند که حتی برای اینکه کشور های عضو کنوانسیون ژنو آنها را بپذیرند، ناگزیر هستند نه تنها سیاست خودشان را بکلی تغییر بدهند، بلکه بالاخره متقاعد بشوند که باید اعضای خودشان را آزاد بگذارند که هر عضوی بتواند بعنوان یک پناهنده از یک کشوری پناهندگی بگیرد و به آن کشور برود. آنجاست که باید دید که آیا این عضو همچنان می خواهد در چهارچوب سازمان مجاهدین فعالیت بکند یا نه؟ دوم آنکه سازمان مجاهدین آینده چه امکاناتی خواهد داشت برای اینکه بتواند دوباره سازماندهی بکند و این بار بعنوان یک سازمان سیاسی در عرصه اپوزیسیون ایران فعالیت بکند
|
||||
|
|
ارسال به:
بالاترین ::
دنباله ::
تویتر ::
فیس بوک ::
دیگران