قابل توجه دوستان، فعالان و داوطلبان حقوق بشر به کمک و راهنمائی شما نیازمندم، لطفا صدای امداد خواهی‌ مرا به گوش جهانیان برسانید. مشکلات من در ایران

من امید اسماعیل زاده،در سال ۱۳۵۳در یکی‌ از روستاهای حومهٔ شهرکرد متولد شدم. فارغ التحصیل دانشگا‌های علوم پزشکی اهواز (کاردانی) و کرمان (کارشناسی) هستم و دارای تجربه کاری در آمایشگاههای تشخیص طبی استان فارس و چهار محال بختیاری می‌باشم از زمان تحصیل در اهواز، مبارزه و مخالفت با تبعیض، تعصب و خشونت دینی را آغاز کردم. برای تجربه و مشاهده از نزدیک،به مناطق مختلف ایران و برخی کشورهای همسایه ایران مسافرت کردم، در مراسم‌های سنتی‌ و دینی گروههای مختلف مثل زرتشتیان،بهاییان، مسلمانان، مسیحیان و هندوها شرکت کردم و از معبدها، مسجدها و کلیساهای آنان دیدن نمودم. سرانجام به این نتیجه رسیدم که تعصب، تبعیض و خشونت دینی خطرناکتر از بقیه موارد است و بیشتر از بقیه به بشر آسیب وارد کرده، و فرصت طلبان از این راه برای رسیدن به اهداف خود به وفور استفاده کرده اند.

وقتی‌ برای ادامه تحصیل به دانشگاه کرمان رفتم،در آنجا با زرتشتیان آنجا آشنا شدم،در کرمان آتشکده‌ای هست که قدمت زیادی دارد، در آن کتابخانه‌ای هست که در آن برخی کتابهای تاریخی‌ و دینی وجود دارد، من گاهی‌ وقت برای مطالعه آن کتابها و امانت گرفتن کتاب به کتابخانه مراجعه می‌کردم، یک روز که برای پس دادن کتاب به طرف آتشکده میرفتم، اتومبیل نیروی انتظامی‌ مرا متوقف کرد، بدون هیچ گناهی مرا به قرارگاهشان بردند و کتک مفصلی زدند، در آن کتک خوری، بیضهٔ چپ من ضربه خورد به طوری که دو ماه بعد مجبور شدم به بیمارستان رفته و متحمل جراحی واریکوسل شدم.

در زمان تحصیلم در کرمان خامنه‌ای رهبر ملاها به کرمان آمد، به ما دانشجویان اعلام شد، هر که انتقاد، پیشنهاد یا شکایتی دارد میتواند مستقیم به نماینده رهبری دهد، من در آنجا تصمیم گرفتم که با نامه‌ای اعتراض خود را اعلام کنم، در آن نامه اعلام نمودم به خاطر سؤ استفاده از دین،رواج خشونت به نام دین، کشتن انسانها به نام دین و دخالت در کشورهای همسایه برای رواج خشونت،من به عنوان یک نوع اعتراض از اسلام خارج شدم. بعد از آن فشار، اذیت و آزارهای مستقیم و غیر مستقیم بّر من آغاز شد و از هر راه ممکنی جهت ضربه زدن و اذیت کردن استفاده میکردند، یکی‌ از مشکلاتی که عوامل وابسته به حکومت ملایان، برای من ساختند اتهام ساختگی (پرونده ساختگی شرکت در قتل عمد) بود، جهت دفاع در برابر این اتهام سنگین و بی‌اساس، سه سال وقت، انرژی و پول من هدر رفت. در بهمن ماه ۱۳۸۴ به جهت آن به زندان افتادم و با ضمانت یکی‌ از دوستان (با وثیقه سنگین) از زندان بیرون آمدم، چون اتهام خیلی سنگین بود و ترسیده بودم بلافاصله پس از بیرون آمدن از زندان به ترکیه فرار کردم. در آنکارا به دفتر حمایت از پناهندگان سازمان ملل رفتم و اعلام پناهندگی کردم. ولی‌ از فرار کردن راضی‌ نبودم و در آنجا دچار عذاب وجدان بودم، اول به خاطر ضامن که ممکن بود جهت کمک به من مورد آزار قرار گیرد، دوم پرونده سازان بهانه پیدا میکردند تا هر گونه شایعه درست کنند. از طرفی‌ میدانستم اگر به فرار ادامه دهم، خواهند گفت: گناهکار بود، برای همین فرار کرد، از طرفی‌ اگر بر میگشتم سالها به بهانه آن پرونده اذیت میکردند.

سرانجام قبل از مصاحبه پناهندگی، به دفتر سازمان ملل اعلام کردم، می‌خواهم بر گردم و از خودم در دادگاه دفاع کنم. وقتی‌ به ایران برگشتم در چند مورد شانس آوردم،

۱.وقتی‌ شورای شهر اصل ماجرا‌ را فهمیدند در مراحل دادگاه حمایتم کردند، چند حقوق دان داوطلب بودند تا وکالت مرا به عهده بگیرند(البته دادگاه قبول نکرد)

۲.شاکیان ساختگی پرونده، از شکایت و کاری که کرده بودند،پشیمان بودند

۳.قاتلین واقعی پیدا شدند و دادگاه مجبور شد علیرغم خواست پرونده سازان رای برائت را صادر کند.

نامهٔ اتهام و برائت موجود است بعد از آن ماجرا‌، چون میدانستم که عوامل حکومت ما را فراموش نخواهند کرد، به دفتر رهبری در تهران رفتم و یک نامه پوزش آمیز نوشتتم، در آن نامه از بابت گفتارم پوزش خواستم و قول دادم, از فعالیت سیاسی و مذهبی‌ پرهیز کنم.

بعد از آن به جای دانشگاه و ادامه تحصیل به روستای کوچکی رفتم، به کار کشاورزی و ساختمانی مشغول شدم، اما آزار و اذیت آنان تمام شدنی نبود و مدام بر فشار و کنترلشان افزودند، در آن مدت که در ایران بودم همواره با نگرانی به سر بردم، تلفن و اینترنت کنترل میشد. مستقیم و غیر مستقیم اهانت کردند، مزاحمت ایجاد کردند، هر روز از دیروز بدتر میشد, تا آنکه تصمیم گرفتم برای کاهش خطر به بهانه ادامه تحصیل از کشور خارج شوم.

به خاطر ارزانی شهریه دانشگاه، پایین بودن خرج زندگی‌، ویزا و سفر ارمنستان را انتخاب کردم. نمونه‌هایی‌ از رفتارهای اعتراض آمیز من در برابر حکومت ملّاهای ایران

1-خروج از اسلام عنوان یک نوع اعتراض

.2- شرکت در اعتراض به حکم ارتداد برای هاشم آغاجاری این تجمع پائیز سال ۱۳۸۲ دانشگاه پزشکی‌ شیراز برگزار شد و به دلیل صلوات‌ها و فحاشی بسیجیها به سخنرانان، جلسه به آشوب کشیده شد و منجر به کتک خوردن معترضین گردید