اختر قاسمی

ژانویه 23, 2012

ندا جان! تولدت مبارک باد…

ندا جان میدونی دو روز مونده به تولد 29 سالگی تو یکی از هموطنانت، یه برادر کوچولوی تو و ما علیرضا صبوری که در همون راهپیمایی های سکوت به همراه تو بود را در برلین به خاک سپردیم؟ ندا جان، علیرضا به استقبال تولدت اومد تا به تو تبریک بگه ….ندا جان علیرضا اون موقع  20 سال بیشتر نداشت  اون هم مثل تو بوسیله ی تک تیرانداز ها مورد هدف قرار گرفت و مستقیم توی سرش تیر زدند، تو فقط چند ثانیه وقت داشتی و با چشمات نه تنها با ما بلکه با جهان حرف زدی و رفتی . علیرضا کوچولو فوری چشماش بسته شد اما بعد از یک ماه دوباره بیدار شد…بارها به اتاق عمل رفت و عمل شد و عمل شد ..سختی کشید و مادرش مثل کودکی تر و خشکش کرد تا دوباره راه رفتن یاد گرفت تا دوباره حرف زدن یاد گرفت …آسایش و آرامش نداشت چون می ترسید بگه من در راهپیمایی سکوت تیر خوردم می گفت من تصادف کردم… با سختی اومد ترکیه تقاضای پناهندگی کرد اونو به امریکا فرستادند. اما او نیاز به مداوا و مراقبت داشت …او خیلی  تلاش کرد که دوباره به زندگی سلام کنه اما عمر دوباره ی او خیلی کوتاه بود و  بالاخره تیری که به دستور خامنه ای جلاد به سرش شلیک شد جونش را گرفت. و…. دو روز پیش زمانی که مادر تو به فرا رسیدن تولد تو فکر می کرد که اگر زنده بودی برای تو چه جشنی می گرفت ما علیرضا را در برلین به خاک سپردیم…شاید الان اونجا تو و علیرضا و سهراب و اشکان و ترانه و ….همه با هم هستید و منتظر روزی هستید که هموطنانتون کسانی را که مادرهاتون رو داغدار کردند و شما را از اونا گرفتند و به جای رقص زندگی به شما زجر مرگ را هدیه کردند به پای محاکمه و دادخواهی بکشانند …فقط خواستم به عنوان خواهر بزرگ