خانه به خانه در زدن و از زنان هرخانه پرسیدن، شهر به شهر رفتن و با زنان دیگر همسفرشدن، دیاربه دیارپرسیدن و با زنان جهان همزبان شدن. گام ازپس گام پای نهادن در طریق پویش و لحظه به لحظه سرخوشی از یافتن تریبونی دیگر در گویش. آنگاه که می پرسیم و پرسیده می شویم،  آنگاه که تماشا می شویم و به تماشا می نشینیم، آنگاه که حکایت می کنیم و می شنویم. و یا در زندگی هرروزه امان درشهر آنگاه که  به دنبال فضایی برای با هم بودن کافه ها و کتابخانه ها را پر میکنیم وگاه برای  تازه کردن نفسی به پارک ها و فضای سبز روی می آوریم. این فرایند زندگی پویا در فضاهای شهری و غیرشهری است  که در فضای جست وجوی اینترنتی  هرگز شکل نمی گیرد. هریک  دوراز هم در کنج عزلتی، خیره ایم بر نمایشگر و نگاه می کنیم اما نمی بینیم، جمع می کنیم و به خاطر نمی سپاریم ، استکانی چای یافنجانی قهوه تلخ – یخ می زند و نوشیده نمی شود- وقت را نباید ازدست داد زمان مجازی باسرعت نورپیش می رود. شده ایم عنکبوت های چسبیده به نمایشگرهای خاک گرفته ویا دربهترین حالت، ربات هایی برنامه ریزی شده و منضبط، که اطلاعاتی-نه چندان اصل را- از صفحه ای کپی می کنیم و برصفحه ای دیگر می چسبانیم... خلاص!! کلاژی سریع  جانشین همگامی هایی پایدار برای ساختن موزه جنبش زنان!! شهر را خالی و رها گذاشته ایم...