به مناسبت یادبود زنده­یاد دکتر نصرت الله امینی

خداوند را سپاس که بار دیگر فرصتی برایم فراهم آورد تا بتوانم، گرچه از راه دور، لیکن با قلبی نزدیک به تمام عزیزانی که دل در گرو عشق وطن دارند، از عزیزی سخن بگویم که دیگر در کنارمان نیست اما بی­تردید جایگاهی ابدی در دل و ذهن هریک از ما دارد.

آری یاد می­کنم از پوینده خستگی­­ناپذیر راه آزادی و آزادگی، از شاگرد خلف مکتب مصدق بزرگ، از آن عاشق بی­مدعای وطن و آن مظهر راستی و شرافت. سخن از زنده­یاد نصرت ­الله امینی است که دست تقدیر چندی است ما را از دیدار و هم سخنی با او محروم نموده است.

کشور عزیز ما ایران قرن­ها کوله­بار تجربه­های تلخ خردستیزی توسط حکومت­های خودکامه داخلی از یک سو و استعمار کهنه و نو خارجی را که در سوءاستفاده بیگانگان از خلاء پیش­آمده از نخبه­کشی­ها و در بند کشیدن آزادی و حبس کردن فریادهای آزادی­خواهی در سینه­ها متبلور گردیده، بر دوش کشیده است.

این شرایط بس ناروا همواره عرصه را برای فعالیت عاشقان این آب و خاک تنگ نموده است، به خصوص برای آزادی­خواهانی که همواره تلاش خود را در جهت شکوفائی خلاقیت­ها و در راستای آبادانی هرچه بیشتر کشور به­کار برده و می­برند تا ایران را آباد و ایرانی را سرفراز نمایند. بزرگ مردان و زنان فرهیخته و فداکار که فقط درد وطن داشته و آرزومند آن بوده و هستند تا در سطح جهانی، ایران و ایرانی را در جایگاه بلندی که سزاوار آن است قرار دهند.

دریغا که این مبارزان از خود گذشته کمتر مجال یافتند تا شاهد تحقق آرزوهای خویش باشند. صد افسوس که زنده­یاد نصرت الله امینی نیز از این قاعده مستثنی نبود. اما نومید نبایستی بود. امید تا آخرین دم با آدمی است. شاید روزی نه چندان دور او وی نیز بتواند از جایگاه رفیعی که در آن قرار دارد شاهد تحقق آرزوهای برحقش باشد.

نجات کشور و گشوده شدن درهای سعادت و افتخار به روی ایران و ایرانی، رویت لبخند گرم رضامندی بار دیگر بر لبان هموطنان آزرده­دل و دیدن آرامش در نگاه خسته آنان آرزوهای محالی نیستند. صد البته که راه دشوار است و پرهزینه، به قیمت تجربه­های ذی­قیمتی که تاریخ­ساز خواهند بود ولی راه بی­انتها نیست. آن را پایانی خواهد بود شاید که بس شیرین.

گو اینکه نصرت الله امینی و پس از او من و ما و دیگرانی دیگر شاید که نتوانند در جشن پیروزی­ها حضور جسمی خود را به رویت برسانند ولی بدون شک روحشان از چنان آرامشی برخوردار خواهد بود که شاید در دنیای خاکی هرگز میسر نبود.

پس ای تمام کسانی که قلبتان، با تکیه بر پیشینه پرافتخار تاریخی، برای ایران فردا می­تپد بیائید و به یاد و خاطره آنان که رفتند و ندیدند، نور امید را بیش از همیشه در دلها بتابانیم، و ضمن بهره­گیری از تجارب گذشته که چراغ راه آینده است، با عزمی راسخ­تر از همیشه به پیمودن این راه دشوار تا رسیدن به سر منزل مقصود که همانا ایرانی آزاد و سربلند است، ادامه دهیم.

بار دیگر یاد نصرت الله امینی، این رادمرد عاشق وطن را گرامی داشته و امیدوارم راهش پررهرو و
خاطره­اش همواره چون شمع روشن کننده محفل یاران و هم­اندیشانش باشد.

به امید آزادی ایران

پاینده ایران و سربلند باد ملت ایران

عباس امیرانتظام

تهران - 31 فروردین سال 1390