آنچه از مطالعه تواریخ برمی‌آید روشنگر این است که از دیرینه سالها تا این زمان، موضوع اعدام جنایتکاران و خائنان در میان ملت‌ها و جوامع گوناگون معمول بوده و به استثنای پاره‌ای از اقوام، چنین رفتاری عمومیت داشته است ولی شوربختانه تأثیری در پیشگیری از جرایم به ظهور نرسانده و پیوسته در روی پاشنه خود چرخیده است. با وجود این تجربه که اعدام اشخاص در طرد جرایمی که مشمول حکم اعدام می‌شود تأثیر مثبت چندانی نداشته است دنباله‌گیری این عمل به‌ویژه زیاده‌روی در آن منطقی نیست و درخور بسی انتقاد است.
باری اخیراً در کشور ما اعدام‌های متوالی بسی اندوه برانگیز گردیده و ادامه آن به عنوان نبودن سامانه امنیت کشوری بسیار تأسف‌انگیز و مایه جریحه‌دار شدن احساسات بشردوستانه و جلب نفرت اقوام گوناگون گردیده است.
بنابراین، نظرداشت به این مطلب و پی‌آمدهای ناروای آن ایجاب می‌کند که از دنباله‌گیری این روش خودداری شود و رعایت آبروی یک ملت کهنسال از این بابت منظور قرار بگیرد.
عواطف عالی و احساسات بشردوستانه ملت ایران که در شرح حال پادشاهانی چون کورش بزرگ و لابه‌لای کتابهایی مانند آثار سعدی و حافظ و دیگر استادان چهره‌نمایی می‌کند همگان را به مدارا و چشم‌پوشی فرا می‌خواند و به بانگ بلند می‌گوید:
به مردی که ملک سراسر زمین / نیرزد که خونی چکد بر زمین
ادیب برومند
مهرماه ۱۳۹۵
