پرستو فروهر را اولین بار ماه دی ۱۳۷۷ در آلمان – محل زندگی‌اش – دیدم. آشفته بود، ولی مصمم. از مراسم خاکسپاری پدر و مادرش (پروانه و داریوش) که اول آذر در خانه‌شان وحشیانه با ضربه‌های چاقوی ماموران وزارت اطلاعات و امنیت به قتل رسیده بودند از ایران برگشته بود. جلوی دوربین فیلمبرداری‌ام از زخمهای عمیقش حرف زد. در همین فاصله محمد مختاری و محمد جعفر پوینده، از اعضای کانون نویسندگان نیز به دست ماموران وزارت اطلاعات و امنیت کشته شدند. با دوربینم، دو سال تلاش‌های پرستو را برای شناسایی دستوردهندگان قتل‌های پدر و مادرش فیلم گرفتم. حاصلش فیلم مستند یک ساعته شد که پخش‌های تلویزیونی داشت. از آن پس با پرستو مدام در تماسم. در صددیم مستند دیگری بسازیم و آنچه در روند این پرونده جنایی- ملی روی داده را برای مردم به زبان‌های مهم دنیا بگوئیم.
هژده سال از قتل فروهرها و نویسندگان می‌گذرد. ۱۳ آبان ۱۳۹۵، با پرستو در پاریس به گپ کوتاهی نشستم. چند روز قبل از سفرش به ایران بود تا سالگرد ترور پروانه و داریوش فروهر را تدارک ببیند. در فرصتی اندک مونتاژی ۱۲ دقیقه‌ای از این دیدار کردم. زخمی که پرستو بر تن و روان دارد، زخم تمام کسانی است که مانند حاکمان جمهوری اسلامی نمی‌اندیشند و هر روز قربانی انواع خشونت می‌شوند.
فیلم را ببینید. اگر فکر کردید جالب است برای دیگران هم بفرستید.
جمشید گلمکانی