مریم اکبری منفرد زندانی سیاسی در بند نسوان (زنان) زندان اوین، غلی‌رغم بیماری، از رسیدگی پزشکی و اعزام به بیمارستان محروم بوده و عوارض بیماری اش درحال پیشرفت است.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی در بند زنان اوین، به دلیل ممانعت از درمان بیماری روماتوئیدش، دچار درد شدید در ناحیه مفاصل زانو و پا شده است و مسئولان زندان به رغم آگاهی نسبت به وضعیت جسمی او، از اعزام وی به مراکز درمانی برای درمان خود داری می‌کنند.
یک منبع آگاه از وضعیت خانم اکبری دراین‌باره به گزارشگر هرانا گفت: “مریم در ملاقات این هفته با خانواده اش از درد شدید پاهایش به ویژه زانوها شکایت کرده، به گونه ای که شبها از درد زیاد نمی تواند بخوابد. با این همه مسئولان زندان توجهی نمی‌کنند و شرایط درمان را برای او فراهم نمی‌کنند.”
به گفته این منبع مطلع، مریم اکبری منفرد تا دو ماه پیش به طور مرتب برای درمان بیماری روماتوئی و رانش به همراه چند مأمور امنیتی به مراکز درمانی بیرون از زندان اعزام می شد. اما از وقتی با انتشار نامه ای خواهان مشخص شدن سرنوشت برادران و خواهران اعدام شده اس در دهه ۶۰ شد، مسئولان دادستانی در یک اقدام «تلافی جویانه»، روند درمان او را متوقف کردند. این اقدام بنا به گفته مسئولان زندان به دستور دادستانی تهران انجام شده است.
سازمان عفوبین الملل چندی پیش با صدور بیانیه ای با اشاره به وضعیت نامساعد مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، نسبت به محرومیت وی از حق درمان اعتراض کرده بود.
سازمان عفوبین الملل در بیانیه منتشره روز پنجشنبه ۱۳ آبان ماه، تاکید کرده بود، مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی که هم اکنون محکومیت ۱۵ ساله خود را در زندان اوین سپری می‌کند، به دلیل شکایت از دستگاه قضایی و درخواست دادخواهی برای اعدام اعضای خانواده خود در سال ۱۳۶۰، از حق رسیدگی پزشکی و درمان محروم شده است. این درحالی است که این زندانی سیاسی از بیماری‌های تیروئید و روماتیسم مفاصل رنج می‌برد و نیازمند رسیدگی و معالجه در خارج از زندان است.
این سازمان نسبت به عواقب قطع روند درمانی اکبری منفرد هشدار داده بود و خواستار کاهش فشارها بر این زندانی سیاسی شده بود و از فعالان خواسته بود که با نوشتن نامه از دولت جمهوری اسلامی بخواهند که دسترسی فوری و ادامه دار به پزشک خارج زندان را برای او فراهم کنند. مقامات جمهوری اسلامی در این مدت نسبت به این هشدارها بی تفاوت بوده‌اند.
پیش از این، مریم اکبری‌منفرد، از زندان اوین علیه مقام‌های مسئول در مرگ «چهار نفر از اعضای خانواده‌اش در اعدام‌های دست جمعی دهه ۶۰» شکایت کرد و در نامه‌ای دیگر، «از سازمان‌های بین المللی، به ویژه سازمان ملل» خواست تا «با تشکیل دادگاهی عادلانه، عاملان و آمران کشتار ۶۷ را محاکمه کرده و اجازه ندهند حکم احمد منتظری به اجرا در آید.»
مریم اکبری منفرد در شکواییه خود نوشته بود؛ برادر کوچک‌ترم عبدالرضا اکبری منفرد در سن ۱۷ سالگی در سال ۵۹ به دلیل اینکه نشریه مجاهد پخش می‌کرد دستگیر و به سه سال حبس محکوم شده بود اما با وجود اینکه سال‌ها بود مدت حبس خود را گذرانده بود مقامات قضایی از آزادی او خودداری کرده بودند و در سال ۶۷ اعدام شد. در مراسم شب هفت برادر دیگرم علیرضا اکبری منفرد که در ۲۸ شهریور سال ۶۰ به اتهام هواداری از مجاهدین اعدام شده بود، ماموران امنیتی به برگزارکنندگان مراسم حمله کردند و حضار از جمله مادر و خواهرم رقیه اکبری منفرد را نیز دستگیر کردند. خواهر اینجانب که مادر یک دختر خردسال بود، به ۸ سال زندان محکوم شد و در سال ۶۷ درحالی که فقط یک سال تا پایان اتمام مدت محکومیتش باقی مانده بود، اعدام شد.
لازم به یادآوری است مریم اکبری منفرد که در دی ماه سال ۱۳۸۸ و پس از حوادث عاشورای ۸۸ بازداشت شد، در ۱۱ خرداد ۱۳۸۹ و توسط صلواتی، قاضی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد. اتهام این زندانی سیاسی محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران است. اتهامی که او بارها آن را رد کرده است.
اکبری منفرد که در زندان رجائی شهر طی دوران محکومیت می کرد، در اردیبهشت ۹۰ به همراه ۸ زن زندانی دیگر به زندان قرچک ورامین منتقل شد. او در آنجا و پس از اعتراض به شرایط زندان و نوشتن نامه های متعدد به مراجع تقلید، مسئولان نظام و احمد شهید، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد به بند زنان زندان اوین منتقل شد و تا امروز در آنجا تحمل محکومیت می کند.
دو برادر مریم اکبری منفرد در سالهای ۶۰ و ۶۳ به اتهام ارتباط و عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران توسط دادگاه های انقلاب در ایران اعدام شدند. برادر کوچک او و خواهر دیگرش نیز در سال ۶۷ و موج اعدام زندانیان سیاسی در تابستان آن سال اعدام شدند. اکبری منفرد پیشتر در نامه ای به احمد شهید از قول قاضی صلواتی خطاب به خود گفته بود که: “تو جور خواهر و برادرهایت را می کشی.”