دونالد ترامپ و شی جین پینگ، روسای جمهوری آمریکا و چین، در ماه آوریل در شهر «مار آ لاگو» فلوریدای آمریکا با هم دیدار خواهند کرد. اما هنوز هیچ دستور کار رسمی و جدی در کاخ سفید برای این دیدار برنامه ریزی نشده است. بعد از ۷۵ سال رهبری جهانی آمریکا، اجلاس «مار آ لاگو» امکان دارد آغاز تحویل دادن این قدرت و جایگاه بلامنازع آمریکا به چین باشد.
منبع: کانال تلگرامی راهبرد
به نقل از : ایران امروز
فرید زکریا، تحلیلگر نامدار آمریکایی، در یادداشتی در «واشنگتن پست» نوشت:
دونالد ترامپ و شی جین پینگ، روسای جمهوری آمریکا و چین، در ماه آوریل در شهر «مار آ لاگو» فلوریدای آمریکا با هم دیدار خواهند کرد. اما هنوز هیچ دستور کار رسمی و جدی در کاخ سفید برای این دیدار برنامه ریزی نشده است. بعد از ۷۵ سال رهبری جهانی آمریکا، اجلاس «مار آ لاگو» امکان دارد آغاز تحویل دادن این قدرت و جایگاه بلامنازع آمریکا به چین باشد.
ترامپ در همین مدت زمان کم ریاست جمهوری‌اش نشان داده که هیچ بدش نمی‌آید آمریکا از رهبری جهان عقب‌نشینی کند و فضا را خالی بگذارد تا حزب کمونیست چین بیاید و این خلاء را به خوبی پر کند. در دوران انتخابات ترامپ پیوسته علیه چین سخن سرایی می‌کرد و نعره می‌زد که چین دارد آمریکا را مورد هتک حرمت قرار می‌دهد.
او قسم می‌خورد در اولین روزی که به قدرت برسد چین را دستکاری‌کننده واحد پول ملی‌اش خطاب خواهد کرد.
او این نزاع را پیچیده‌تر هم کرد و چند هفته بعد از انتخاب شدنش بیان کرد که امکان دارد سطح روابطش با تایوان را بالا ببرد.
در پاسخ به این رویکرد، رهبر چین تمام تماس‌های پکن با واشنگتن را در تمامی موضوعات مسکوت گذاشت و از ترامپ خواست که خودش این وضعیت را واژگون کند. همین طور هم شد.
در اقدامی که معلوم نیست اتفاقی بوده یا تعمدی؛ چند هفته بعد دولت چین به «سازمان تجاری ترامپ» ده‌ها حق امتیاز بهره برداری از نام تجاری این سازمان را اعطا کرد. سرعت کار و ابعاد و دامنه آن مایه تعجب همه متخصصان امر شد. لایحه بودجه پیشنهادی ترامپ به زیبایی تایید می‌کند که ترامپ خواهان رها شدن از قید رهبری جهان است.
این لایحه ۲۸ درصد از بودجه «قدرت نرم»، دیپلماسی، کمک‌های خارجی و کمک به سازمان‌های خارجی را کاهش می دهد. برخلاف آن، پکن ظرف یک دهه گذشته بودجه وزارت خارجه اش را سه برابر افزایش داده است.
طبق برآوردهایی که دانشگاه جورج واشنگتن به انجام رسانده؛ مجموع طرح‌های توسعه ای کلیدی پکن مجموعا به ارزش ۱٫۴ هزار میلیارد دلار است که در مقام مقایسه با طرح مارشال که با محاسبه ارزش امروز دلار فقط ۱۰۰ میلیارد دلار بود رقم فوق‌العاده چشمگیری است.
نکته بسیار حائز اهمیت، رشد قابل ملاحظه قدرت دیپلماسی چین است. در هر کنفرانس منطقه‌ای در آسیا، واشنگتن فقط دو نماینده می فرستد در حالیکه چین در همین اجلاس ده‌ها نماینده حاضر دارد. چینی‌ها در این کنفرانس‌ها در هر کمیته ای حضور فعال دارند؛ اما آمریکایی‌ها نه.
ترامپ می خواهد اعتبار آمریکا به سازمان ملل را کاهش دهد. چه موسیقی گوش‌نوازی برای چین! پکن سطح اعتباراتش برای سازمان ملل را بالا برده است و مسلما از کم کاری آمریکا در این محور نهایت بهره برداری را خواهد برد.
اولین شاهکار ترامپ در عقب نشینی جهانی آمریکا؛ انصراف از معاهده تجاری «پیمان مشارکت دو سوی اقیانوس آرام» موسوم به TPP بود. مهمترین چشم‌انداز این پیمان این است که بلوکی را خلق می‌کند که تمام قد مقابل سلطه تجاری چین بر آسیا می‌ایستد.
نقش جهانی آمریکا همواره کانون نوآوری‌ها در علوم و فنون، آموزش و فرهنگ بوده است. در این عرصه هم آمریکا دارد جا خالی می‌دهد و از قوتش در این عرصه‌ها می‌کاهد در حالیکه چین در این محور، گوی سبقت را از آمریکا می‌رباید.
در بودجه پیشنهادی ترامپ، بودجه سازمان‌های مهمی نظیر موسسه ملی بهداشت، ناسا و آزمایشگاه‌های ملی به میزان قابل ملاحظه ای کم شده است. برخلاف آن، پکن همچنان در حال دایر کردن موسساتی با نام «موسسات کنفوسیوس» در سطح جهان است و آنها را گسترش می دهد و ضمنا به ۲۰ هزار دانشجوی خارجی کمک هزینه تحصیلی می پردازد.
در کل؛ هدف دولت ترامپ این است که قوای نظامی بزرگتری داشته باشد. اما این قوای بزرگ نظامی از درک این موضوع که چین مترصد است از حیث قدرت آمریکا رقابت کند غافل مانده است.
رهبران چین به من گفته اند که استراتژی ارتش بزرگ؛ راهبرد شوروی در دوران جنگ سرد بود که با فلاکت و بدبختی تمام محکوم به شکست شد.
الآن این استراتژی در آمریکا در حال شکل گرفتن است و نتیجه مشخص است: بیایید تمام منابع را روی پنتاگون متمرکز کنیم؛ در حالیکه پکن همه تمرکزش بر محور اقتصاد؛ فناوری و قدرت نرم استوار شده است.
روزی اچ. آر. مک مستر، مشاور جدید امنیت ملی ترامپ، در جایی گفت: جنگ متقارن با آمریکا یعنی «تانک در برابر تانک»، کاری «احمقانه» است. مبارزه مدبرانه با آمریکا، به کار انداختن یک «استراتژی متقارن» است؛ نه «جنگ متقارن». به نظر می‌رسد چینی‌ها به زیبایی تمام جان کلام را دریافت کرده‌اند.