از «۲۳ اسفند» که بحق نبود برومند را باید بر خلاف سایر روی دادها «عروج عارفانه » و ایستاده «جان به جان آفرین» طبق قانون طبیعت تسلیم کردن – و صحنه را به دیگران سپردن -در عین سلامتی نسبی و هوشیاری بی نظیر ، بدون هر گونه «آزار اطرافیان» و با شکوه تمام و «عمر مفید موثر ومناسب» تا آخرین لحظه ….. «به خاطره ها پیوستن» که «کار هر کسی نیست و رسم عاشقان» …..دانست ….
تا امروز که «مراسم یادبود» استاد صبور و بردبارمان، اندیشمند فرزانه و ماندگار ، بعنوان رجلی سیاسی، مبری از هرگونه آلودگی، پیرو راستین: پندار، گفتار و کردار نیک – با شکوه فراوان آنچنانکه در شان «شا دروان عبدالعلی ادیب برومند» بود برگزار شد.
حضور دوستان یکرنگ و همفکر او را در تمامی صحنه ها از «تشیع» در منزل با پوشش «پرچم شیر و خورشید سرخ» تا تدفین در «گز» اصفهان و «ششم فروردین» به رسم سالیان حیاتش در «دیدار عید» که جایش خالی بود و یادش گرامی تا «مراسم ختم» او در «مسجد جامع شهرک غرب» با حضور شاخص های روزگارمان، که صرفا درد وطن دارند و با تمامی مشکلات و هزینه ها برایده های رهبر بزرگ او و همه ما «مصدق کبیر» پای بندند …
با یادآوری این نکته که همرامان ادیب در همین وانفسا، اوضاع و احوال جامعه گرفتار معاش و دچار روزمره گی، با «التزام به قانون اساسی» موجود با همه ایرادها، خواهان اجرای «مواد مغفوله» این قانون «در مسیر آزادی های مشخص شده» در مواد مختلف آن میباشند و در درون میهنمان بر این مهم اصرار دارند و قانونی و الزام آور شدن «منشور حقوق شهروندی» را در دور دوم همین دولت برآمده از «انتخاب بد از بدتر» و مصلحت روزگار با بودن ترامپ! خواستارند.
این حضور پر شکوه بیانگر اعتقاد به ادامه راه، روش و منش این بزرگوار – وارسته، مبری از هر گونه پیرایه آنچنانکه خود گفت: « چه بود حاصل هستی به گلستان وجود – غیر بشکفتن و پژ مردن وبر باد شدن/
اثری نیک بباید به جهان ورنه چه سود – به جهان آمدن ورفتن و از یاد شدن»
و بر سنگ آرامگاهش نیز نقش بسته که:
دانی که چیست حاصل ایام زندگی؟ جز نام نیک ویک اثر پایدار، هیچ /
گفتم ادیب توشه چه داری به عاقبت؟ گفتا به غیر عفو خداوند گار، هیچ ….
حال بر همفکران حاضر و ناظر در صحنه اجتماع ایران است که: کماکان برسم پیر عالم سیاست و مدارا «با سعه صدر و بزرگواری»…همه جزییات و حواشی را به احترام ایده و افکار پیشکسوت فراموش و طرحی نو در اندازیم تا اگر ذهنیتی بهر دلیل که تضعیف کننده تشکیلات و تقویت کننده حکومت بیقین میباشد، در خاطرات دوستان «درست یا نادرست» با تمامی ویژگی های برآمده از «نگرانی تکرار تاریخ معاصر» این مرز و بوم، مانده، فراموش و باهم بدون برگشت به گذشته و مرور تصورات اختلاف برانگیز، که بعضی دوستان آگاهانه منکر آنند و این انکار خود سازنده، اثرگذار و امید بخش است ، «مشروط به اینکه با جرقه ای که نگارنده نسبت به آن بسیار حساس است و افشاگر …..مجدد حتی اندک نمود نیابد» ….همراه باشند و طرحی نو دراندازند …..
این نیت پاک و سامان بخش استاد بزرگوار شاعر ملی برومند، با احترام تمام به روان پاک و بی الایش او، منطبق با منافع ملی و ایران دوستی برمبنای «چو ایران نباشد تن من مباد» پیوسته و در تمامی دیدارها و نشست ها مورد تاکید و خواستش بود و بر آن پای میفشرد …..
به دلیل ضرورت انعکاس فوری این نگاه و انتظار بر آمده از وقوف نسبی به حساسیتهای پاک دوستان «نسبتا با سن و سال »پیشگام و مطرح جامعه جوان و پویا ، صبور ، شاهد و متفکر و از همه مهمتر «در انتظار طرحی نو مناسب زمان و مکان» به همین مختصر…. اکتفاء و سخن را کوتاه میکند … با ادب فراوان و امید به اثر بخشی این مکتوب.