از یک سو وزارتخانه های نیرو و کشاورزی، شب و روز از کمبود آب در کشور ناله می کنند و از سوی دیگر، وزارت صنعت، معدن و تجارت در حاشیه کویر، صنایع آب بَر ایجاد می کند؛ گویی که این وزارتخانه، متعلق به کشور دیگری است و وزرای این سه وزارتخانه، هفته ای چند بار دور یک میز نمی نشینند!
عصر ایران؛ جعفر محمدی – معلوم نیست مسؤولان، مردم را به سخره گرفته اند یا آن که واقعاً کشور با کمبود آب مواجه است؟
از یک سو وزارتخانه های نیرو و کشاورزی ، شب و روز از کمبود آب در کشور ناله می کنند و از سوی دیگر، وزارت صنعت، معدن و تجارت در حاشیه کویر، صنایع آب بَر ایجاد می کند؛ گویی که این وزارتخانه، متعلق به کشور دیگری است و وزرای این سه وزارتخانه، هفته ای چند بار دور یک میز نمی نشینند!
نمونه اش، پتروشیمی خمین است که در حاشیه کویر قرار دارد. اگر سرچی بزنید متوجه خواهید شد که بحران آب در استان مرکزی، بسیار جدی است به حدی که بسیاری از دشت های آن، برای برداشت آب، ممنوعه اعلام شده اند. کشاورزی این استان هم در معرض خطر نابودی است و آب شرب ساکنانش نیز با زحمت تأمین می شود.
در چنین حال و روزی، وزیر صنعت، معدن و تجارت، با شعار اشتغالزایی ساخت یک پتروشیمی در خمین را مصوب و اجرایی کرده است و آن طور که رادیو ایران می گوید قرار است آب مورد نیاز این مجتمع صنعتی، از چاه های کشاورزی تأمین شود!
این بدان معناست که کشاورزی بخش وسیعی از شهرستان خمین و اشتغال کنونی آن، از بین می رود تا در آینده چند نفر در پتروشیمی شاغل شوند!
این در حالی است که در دنیا، این موضوع ساده را فهمیده اند که صنایع آب بر باید در کنار دریاها یا مناطق پر آب تأسیس شود ولی اینجا، پتروشیمی را درست در جایی احداث می کنند که حتی آب شرب مردمانش نیز با چالش دراز مدت روبروست.
وانگهی، مگر در اراک منابع زیر زمینی نفت و گاز کشف شده است که نیاز باشد کنار آن، پتروشیمی هم بزنند؟!
بی هیچ تعارفی چنین تناقضی در رویکردهای وزارتخانه های نیرو و کشاورزی از یک سو و صنعت،معدن و تجارت از سوی دیگر، نتیجه ضعف شخص رئیس جمهور در ایجاد هماهنگی بین این مجموعه هاست. خاستگاه روحانی استان کم آب سمنان است و از او انتظار می رود به همه مجموعه های دولت دستور دهد که قبل از هر پروژه ای به این سؤال پاسخ دهند که “با کدام آب؟”
آب، مسأله اصلی کشور در دهه های آینده است و ایجاد مجتمع های صنعتی آب بر در مناطق کم آب، به معنای کاشت بمب های آتشین در جای جای ایران است با عواقب سهمگین اجتماعی، سیاسی و حتی امنیتی.