نامه زندانی سیاسی علی معزی از زندانیان سیاسی دهۀ ۶۰ جهت انتشار در اختیار “فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران قرار داده شده است.زندانی سیاسی علی معزی در بخشتهایی از نامه خود چنین می نویسد: «که در همین سال‌های اخیر عده‌ای از هم میهنانمان بنا به دستور و رای ناحق همین بیدادگاه‌ها مظلومانه به قتل رسیده‌اند. لذا این محاکم فرمایشی با احکامی از پیش معین، هیچ مشروعیتی ندارد و قاضی و پرونده سازان آن‌ها خود محکوم‌اند» متن نامه به قرار زیر می باشد:
به نام پروردگار اعلی،
اینجانب علی معزی فرزند اسمائیل در پاییز سال ۸۹ پس از پایان دو سال محکومیت از زندان آزاد شدم. چند ماه پس از آزادی در حالیکه در گیر معالجات پزشکی بودم، به جهت حضور بر سر مزار و شرکت در مجالس یادبود خانگی برخی از جانباختگان راه آزادی، دستگیر شدم.
در تاریخ ۱۹/۱/۹۱ و در روز اعزام به دادگاه در حالی که اعلام کرده بودم در دادگاه حضور نخواهم یافت، درخواست من نادیده گرفته شده و از بند ۳۵۰ اوین به شعبه اعزام زندان منتقل شدم و در خروج از بند نیز اجازه‌ی همراه داشتن نامه اعلام عدم حضور در دادگاه را به من نداده و مامورا ن بند آن را توقیف کردند.
در شعبه اعزام نیز اصرار من به ماندن در شعبه و امتناع از رفتن به دادگاه تا جایی ادامه یافت که نزدیک بود منجر به درگیری ماموران با اینجانب و برخورد فیزیکی شود که خوشبختانه پس از یکسری تماس‌های تلفنی بالاخره صورت جلسه‌ای تنظیم شد و پس از دو ساعت من را به بند ۳۵۰ زندان اوین بازگرداندند.
اکنون که جهت محاکمه فرا خوانده می‌شوم، اعلام می‌دارم: که در همین سال‌های اخیر عده‌ای از هم میهنانمان بنا به دستور و رای ناحق همین بیدادگاه‌ها مظلومانه به قتل رسیده‌اند.
لذا این محاکم فرمایشی با احکامی از پیش معین، هیچ مشروعیتی ندارد و قاضی و پرونده سازان آن‌ها خود محکوم‌اند. بنابر این حاضر شدن در این باصطلاح دادگاه‌ها را برای خود جایز نمی‌دانم . . . فاَقض ما اَنت قاضٍ انما تقضی هذهِ الحیاه الدُّنیا .
لاخیر انّا الی ربّنا منقلبون
علی معزی
25 فروردین ۱۳۹۱
زندان اوین