سهیل عربی در هشتمین روز اعتصاب غذای خشک خود در بند ۳۵۰ زندان اوین در وصیت‌نامه‌ای نوشته است:
بدرود زندگی. نسترنم باور کن هر آنچه را لازم بود انجام دادم که باز گردم و زندگی‌مان را از نو بسازیم اما… به روژانا بگو پدر به جرم اندیشیدن و روشنگری جان سپرد.
عاشق‌تان بودم. اکنون که وصیت‌نامه می‌نویسم و ثروتی برای بخشیدن ندارم، از رویتان شرمسارم. مرا ببخشید که تنهایتان می‌گذارم. ۱۳۸۸ روز محبوس بودن، به خصوص این ۸ روز آخر که […] کردم، بسیار دشوار بود.
اما شب‌های طاقت‌فرسا را به این امید به روز رسانده‌ام که وجدان قاضی‌ها و بازجوها بیدار شود که اگر بیدار می‌شد من را تبرئه می‌کردند و خلاف‌کارها و مجرمین واقعی را به زندان می‌انداختند و می‌گذاشتند دوباره در کنار یکدیگر زندگی کنیم؛ برای روژانا قصه بگویم و تو را در آغوش بگیرم.
دیگر تحمل این همه ظلم را ندارم؛ از این تنها جنگیدن و فریاد زدن خسته شدم. هیچ‌کس نیست که من را یاری دهد تا فریادی بر سر ظالمان شویم. سهیلی که در قفس باشد و نتواند کار کند با یک مرده تفاوتی ندارد.
من رفتم اما شک ندارم روزی از شر ظالمان رها می‌شویم؛ پرونده من را می‌خوانید و ایمان می‌آورید که حتی یک روز زندان بودن حق من نبود.
روزی فرا می‌رسد که قضات و بازجوهای خودفروخته محاکمه می‌شوند و سرزمین‌مان دیگر توسط مهر داغ بر پیشانی‌های ریاکار اداره نمی‌شود.
خطاب به مسوولان:
اکنون در یک‌قدمی مرگ هستم؛ قند ۵۰، فشار ۵ روی ۶، وزن ۶۶، خون‌ریزی معده و …
به خواسته‌های قانونی‌ام توجهی نکردید. دست‌کم آخرین خواسته‌ام را که برای پس از مرگ است انجام دهید: من را در بند ۳۵۰ زندان اوین، اتاق یک، دفن کنید. به زودی اینجا تبدیل به موزه خواهد شد و “روژانا”ها با افتخار از ما یاد خواهند کرد.
خطاب به آن‌ها که دوست‌شان دارم:
در سال‌مرگم اشک نریزید. ترانه “به هیچ‌وجه پشیمان نیستم” (Non rien de rien) از “ادیت پیاف” را به یادم گوش دهید. هرگز اجازه ندهید شخص دیگر را به جرم داشتن عقاید متفاوت شکنجه دهند.
سهیل عربی؛ وبلاگ نویس زندانی، پس از یک ماه اعتصاب غذای تر، حدود یک هفته است که دست به اعتصاب غذای خشک زده است و حالش وخیم گزارش شده است.
او پیشتر طی نامه‌ای، بازجویان و فرمانده قرارگاه ثارالله سپاه را مسئول حفظ جان خود اعلام کرده بود.
اعتراض او به افزایش فشارها بر خانواده‌اش، بوده است. لازم به ذکر است همسر او نسترن نعیمی اخیرا بازداشت شده و با وثیقه آزاد شده است و در پی فشار بازجویان، از محل کار خود اخراج شده است.
از طرفی وثیقه‌گذار سندش را می‌خواهد و ممکن است دوباره همسر سهیل عربی زندانی شود.
او فرزند خردسالی دارد که طی ۴ سال گذشته خاطره‌اش از پدر به سالن ملاقات اوین محدود شده است، چون به سهیل مرخصی نمی دهند و او را از این حق محروم کرده‌اند.
از: آسمان دیلی نیوز