مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۹، روز ۲۵ نوامبر را که مصادف با سالگرد قتل فجیع سه خواهر فعال سیاسی در جمهوری دومنیکن است، به عنوان روز جهانی رفع خشونت علیه زنان به تصویب رساند. سازمان یونیسف که وابسته به سازمان ملل میباشد، خشونت علیه زنان را بارزترین و رایج ترین شکل نقض حقوق بشر میداند. اعمال خشونت های جسمی و روحی و جنسی علیه زنان که ریشه در بربریت و سنت های عقب مانده جوامع مردسالار دارد، به تدریج و با رشد تمدن و مبارزه پیگیر زنان در بسیاری از کشورهای جهان، به میزان زیادی کاهش یافته است. اما در ایران، در چهل سال گذشته در حیطه حقوق زنان نه فقط پیشرفتی انجام نگرفته، بلکه از بسیاری جهات وضعیت اجتماعی زنان وخیم تر نیز شده است. در ایران نه تنها قدمی برای رفع خشونت علیه زنان برداشته نشده، بلکه سیاستهای زن ستیزانه جمهوری اسلامی عامل ترویج خشونت و تبعیض علیه زنان میباشد.
از فردای تأسیس جمهوری اسلامی، خشونت دولتی علیه زنان ایران با شعار “یا روسری یا توسری” آغاز شد و کمی بعد با تحمیل قانون اساسیِ ارتجاعی در ایران، خشونت ها و تبعیض ها علیه زنان ایران، تحت عنوان دستورات “الهی و شرع مقدس” رسماً در قوانین جمهوری اسلامی پدیدار گشت. بدینوسیله جمهوری اسلامی ایران قوانین خشونت زا را به زنان تحمیل نموده آنان را عملا از حضور در بسیاری از عرصه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، هنری و ورزشی محروم نمود و هرگونه مقاومت زنان را در مقابل قوانین زن ستیزانه به شدت سرکوب کرد.
از اسید پاشی های خیابانی گروههای وابسته به جمهوری اسلامی به سر و صورت زنان و دختران گرفته تا محکوم نمودن زنان آزادیخواه و عدالت جو به زندان و شکنجه و اعدام، همه در راستای درهم شکستن مقاومت زنان ایران صورت میگیرند. حدود چهل سال است که زنان و مدافعان حقوق برابر و دمکراتیک، جهت برچیدن قوانین تبعیض آمیز برای رفع خشونت های حکومتی و غیرحکومتی در جامعه مبارزه میکنند.
علاوه بر خشونت هایِ حکومتی، آزارهای خانوادگی و فامیلی و طایفه ای هم علیه زنان در ایران اعمال میشود، متأسفانه این نوع خشونت ها به دلیل غلبه فرهنگ مردسالار که به اسم “حفظ آبرو” خشونت را در تار و پود فرهنگ ما نهادینه و قابل پذیرش کرده است، در قوانین ما نیز هر نوع خشونتی را رسمیت می بخشد.
این نوع خشونت ها مجموعه جسم و روح زنان ایران را درمعرض تعرض و تجاوز قرار میدهند. متاسفانه هیچ آمار و ارقامی از جنایات و تجاوزات و خشونت هائی که همه روزه درگوشه و کنار شهرها و روستاهای ایران علیه زنان و دختران ایرانی بوقوع می پیوندد در دست نیست. اما اخبارتکان دهنده خودکشی ها،خودسوزی ها و فرار از خانه، همه حکایت از عمق خشونت های خانگی علیه زنان و دختران ایران میکنند.
ما نهادهای ایرانی مدافع حقوق بشر، ضمن محکوم کردن قوانین و سیاست های آپارتاید جنسیتی جمهوری اسلامی، از تمام شخصیت ها و نهادهای سیاسی و حقوق بشری درخواست میکنیم که حمایت خود را از جنبش زنان ایران و بویژه از زنان زندانی که برای برچیدن قوانین زن ستیز حکومت اسلامی مبارزه کرده و به جرم دادخواهی و عدالت جوئی در دادگاههای غیرصالح و بدون حق دفاع محکوم شده اند، دریغ نکنند. دفاع از حقوق زنان، دفاع از حقوق بشر است.
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
امضاء:
۱ – انجمن زنان ایرانى – مونترال
۲ – انجمن تئاتر ایران و آلمان ـ کلن
۳ – انجمن همبستگی ایرانیان – تگزاس
۴ – انجمن جمهوریخواهان ایران – پاریس
۵ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ
۶ – بنیاد اسماعیل خویی
۷ – مادران پارک لاله ایران
۸ – حامیان مادران پارک لاله – دورتموند
۹ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۱۰- حامیان مادران پارک لاله – لندن
۱۱- حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۱۲- شبکه همبستگی ملی فرزنو- کالیفرنیا
۱۳- فدراسیون اروپرس
۱۴- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۵- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۶- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو
۱۷- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۱۸- کمیته مستقل ضدسرکوب شهروندان ایرانی-پاریس
۱۹- نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۲۰- مادران صلح مونترال
۲۱- همبستگى جمهورى خواهان ایران (هجا)- مونترال
۲۲- همبستگى جمهورى خواهان ایران (هجا)- نیویورک
۲۳- همبستگى جمهورى خواهان ایران (هجا)- لوس آنجلس
۲۴- همبستگى جمهورى خواهان ایران (هجا)- ونکوور
۲۵- همبستگی برای حقوق بشر در ایران – کلگری