سرکوب و به قتل رساندن حداقل ۲۱ نفر از مردم بی‌دفاع و بازداشت بیش و کم نزدیک به ۲۰۰۰ نفر از معترضان و پادگانی کردن بسیاری از شهرها و روستاها در روزهای اخیر، نشان از ترس و زبونی حکومتی دارد که در برابر اراده قوی مردمی که جان شان به لب رسیده، ناتوان است.
ده روزی است که اعتراض های گسترده و سراسری مردم به تنگ آمده از بی‌عدالتی، به طور مداوم در تهران و شهرستان‌ها ادامه دارد و سران حکومتی از هر دو جناح و مدافعان قسم خورده شان، پریشان و سر در گم مانده اند که چه باید کرد، اگر سرکوب ها و حمله به مردم را شدت بخشند، مردم نیز خشمگین تر شده و اعتراض ها را با شدت بیشتری ادامه خواهند داد و ممکن است کل نظام را دیگرگون کنند، زیرا دیگر ماندن در خانه و لب گزیدن و پشت گوش انداختن را چاره کار نمی دانند. اگر سرکوب ها را کاهش دهند، باز مردم گرد هم می‌آیند و قدرت مند تر شده و برای حفظ نظام خطری محسوب خواهند شد. چاره کار را در این دیده اند که بی سر و صدا افراد تاثیرگذار را بازداشت کرده و با پرونده سازی های بیشتر جلوی تشکل یابی و حرکت‌های مستقل را بگیرند و به نوعی اعتراض ها را کنترل کنند.
هم‌اکنون خبر تأسف باری را از کمیته پیگیری بازداشت های دی ماه سال ۹۶ دریافت کردیم که جوانی ۲۳ ساله به نام سینا قنبری که چندین روز در قرنطینه زندان اوین بازداشت بود، شب گذشته به دلایلی نامعلوم جان سپرد. چه کسی پاسخ گوست و تا به کجا می‌خواهند این بیدادگری را ادامه دهند؟
برخی از زندانیانی که در شهرستان‌ها هستند نیز درهیچ کجا نامی از آن‌ها نیست و خانواده‌ها را به شدت تهدید کرده‌اند که اگر در مورد زندانی خود اطلاع رسانی کنند، آن‌ها را در زندان نگاه خواهند داشت، همان کاری که با خانواده‌های زندانیان سیاسی در دهه شصت و دیگر خانواده‌های آسیب دیده در تمامی این سال‌ها انجام داده‌اند و باید هوشیار باشیم که تاریخ بیدادگری را دوباره و دوباره تکرار نکنند.
فاجعه دردناکی که در دهه ی شصت و سال‌های ۷۷ و ۷۸ و ۸۸ اتفاق افتاد و در نهایت تعداد زیادی از عزیزان ما را در زندان ها و خیابان‌ها و خانه‌ها کشتند یا راهی تبعید کردند. بی تردید اگر ما پشت خانواده‌ها و تمامی آسیب دیدگان باشیم، خانواده‌ها تشویق خواهند شد که در مورد عزیز کشته شده یا آسیب دیده و زندانی خود اطلاع رسانی کنند و حکومت نیز نمی‌تواند این تهدیدها را عملی سازد.
این سیاست رسمی جمهوری اسلامی در طی این سال‌ها بوده است. اینکه با سرکوب و ایجاد رعب و وحشت شدید و بازداشت فعالان سیاسی و اجتماعی و پرونده سازی و اتهام های سنگین، فعالان را یا در زندان ها اسیر کند یا با گروگان گرفتن وثیقه های سنگین و کفالت و ضمانت، از یک طرف آن‌ها و خانواده‌های شان را روی لبه تیغ بخواباند که سکوت کنند و به این وسیله بسیاری از فعالان را در خانه‌ها اسیر و از گردونه فعالیت خارج کند و از طرف دیگر با تبلیغات گسترده آزاد کردن و عفو دادن زندانیان،نمایش دموکراسی دهد. هرچند اعتراض های اخیر نشان داد که این سیاست در مورد مردم جان به لب رسیده دیگر جواب نمی‌دهد، زیرا می‌گویند یا مرگ یا آزادی.
چه باید کرد؟
۱- با تمام توان، از حرکت‌های اعتراضی مردم دفاع کنیم و این حق را برای آن‌ها به رسمیت بشناسیم که خواهان زندگی انسانی و آزادی از قید و بند هر نوع دیکتاتوری هستند و توان ماندن در وضعیت موجود را ندارند.
۲- سرکوب و کشتار و بازداشت و جلوگیری از تشکل یابی مردم را به شدت محکوم کنیم و اجازه ندهیم که فشار بر مردم را شدید و شدیدتر کنند.
۳- لیست دقیق تمامی کشته شدگان و مجروحان و آسیب دیدگان اعتراض های اخیر را در بیاوریم و خانواده‌های کشته شدگان را در برپایی مراسم سوگواری همدردی کرده و آن‌ها را در رساندن صدای اعتراض و دادخواهی شان همراهی کنیم و نگذاریم تنها بمانند.
۴- لیست دقیق تمامی بازداشتی ها و هم چنین زندانیانی که به طور موقت آزاد شده‌اند یا می‌شوند را با مشخصات کامل و روشن شدن وضعیت پرونده شان در بیاوریم و اگر خانواده‌ها اجازه دادند، افشاگری کنیم و آن‌ها و خانواده‌های شان را پشتیبانی کرده و نگذاریم تنها بمانند.
۵- وضعیت دیگر زندانیان سیاسی را به فراموشی نسپاریم و نگذاریم که آن‌ها و خانواده‌های شان تنها بمانند.
۶- به سوی تشکل یابی مستقل و اتحاد و همدلی تمامی جنبش های مستقل مبارزاتی با همدیگر به پیش برویم و با برنامه و راهکار و مطالبات مشخص، وارد مرحله جدیدی از مبارزه مشترک شویم.
۷- از حرکت‌های مردمی، گزارش های دقیق و درست بنویسیم و اجازه ندهیم که دروغ‌گویی و شانتاژ در ما نفوذ کند و این خبرها و گزارش ها را دست به دست بگردانیم و به اطلاع مردم برسانیم.
ما مادران پارک لاله هر گونه سرکوب، حمله، شکنجه، زندان، پرونده سازی و کشتار مردم شریف و آزاده ایران را به شدت محکوم می‌کنیم و از تمامی نیروهای آگاه و مترقی و تحول خواه می‌خواهیم که به این بی‌عدالتی‌ها به شدت اعتراض کنند.
ما مادران پارک لاله، ضمن همراهی با مردم عزیزمان که شعار آزادی، برابری و رفع بی عدالتی سر داده اند و با هرگون تبعیض، تحقیر، نژادپرستی و اشکال مختلف استبداد مرزبندی دارند، فریاد دادخواهی مان را بلند می کنیم و خواستار لغو هر چه سریع تر مجازات اعدام، و آزادی تمامی زندانیان سیاسی از زندان های مختلف کشور هستیم. ما می خواهیم که تمامی آمران و عاملان شریک در جنایت های جمهوری اسلامی در دادگاه های عادلانه و علنی محاکمه و مجازات شوند. ما برای دستیابی به آزادی اندیشه و بیان و حق ایجاد تشکل و تجمع و اعتصاب و رفع هرگونه تبعیض، و جدایی دین از حکومت از پای نخواهیم نشست، زیرا علت اصلی این بی عدالتی ها را در ساختار و هم چنین قوانین آزادی ستیز و تبعیض آمیز جمهوری اسلامی ایران می دانیم.
مادران پارک لاله ایران
۱۸ دی ماه ۱۳۹۶
