دیدى چگونه باد ز هر آشیان ربود
هر پوپکى که خواست به پرواز پر گشود؟!
دیماه سرد آمد و سوزش به جان نشست
مامِ وطن ز سوزِ دىِ سرد رخ شَخود(١)؟!
افتاد سرو و کاج و صنوبر فرو شکست
وز صَرصَرى که آمد و توفید و غم فزود ؟!
نقّاشِ شومْ دستِ قلمْ سرخ ِروزگار
دیماه ِخون کشید و به دنیاىِ دون نمود ؟!
دیدى ؟ که رنج نامهء عمر تباه خلق
در گوش ظالمان زمان زنگ غم نبود ؟!
بنگر که خونِ چکه ، در آن لاله خیزْ دشت
سیلى شود سترگ که نتوان در آن غنود! (٢)
—
(١): شخودن: به معنى خراشیدن و چنگ زدن است.
(٢): غنودن: به معنى خفتن و آرامش یافتن است
م ب سها پاریس ٢٢ دیماه ١٣٩۶