برای دیدن فیلم لطفا روی عکس بالا کلیک کنید
از: فیس بوک
مجری: آقای دکتر بختیار، چندی پیش گروهی در دالاس تشکیل جلسه دادند زیر نامِ حمایت از سلطنت و یکی از سخنرانان حملۀ شدیدی به دکتر محمد مصدق کرد که ما می دونیم در دورانِ زمامداری ایشون وی قانون اساسی را کاملا اجرا کرد، درحالیکه ما معتقد به استقرارِ قانونِ اساسی مشروطه هستیم امروز و نیاز به اتحادِ همۀ نیروها داریم شما فکر می کنید چگونه با وجودِ این اشخاص بایستی اتحاد و اتفاق در بینِ ما بوجود بیاد؟.
شاپور بختیار: اولاً من خیلی متاسفم و تقاضا میکنم اسمِ این شخص را به بنده نگویید، برای اینکه مسلما از همان اشخاصِ گمنام یا بدنامی بوده که در این چهار پنج سال خبر زیادی ازش نبوده، حالا که دیگه صحبت از رژیمِ سلطنت و مشروطه هست، در شهری که زیاد به نظرِ من به آزادگی ها و چیزها مشهور نیست در دالاس جمع میشن و چنین بیاناتی می کنند. اونوقتی که هیچکس صحبت از سلطنت نمی کرد من طرفدارِ شاه و قانونِ اساسی بودم به شرطِ اینکه مشروطۀ سلطنتی باشه نه استبدادی. اینکه این شخص هر که هست به دکتر مصدق حمله میکنه اینها مایلِ به رژیمِ مشروطۀ سلطنتی نیستند، اینها مایلِ به یک مرکزِ قدرتی هستند که اون مرکزِ قدرت به وسیلۀ یک سرهنگ باشه، بوسیلۀ یک آیت الله باشه، بوسیلۀ یک دکتر، یک مهندس…یه هرکس باشه جمع بشَن و به منافع و به کارهای پلیدی که میکردند ادامه بدَند. با قانونِ اساسی و با سلطنتِ مشروطه چنین چیزی محاله. حالا، چهل و سه نخست وزیر مشروطیت ایران دید، همون مشروطیت ناقص، بسیار ناقص، بنده میخوام ببینم اگر این شخص واقعا حداقلِ شرف را، حداقلِ انصاف را مراعات می کرد آدمی نبود در مابین این چهل و سه نفر که به مملکت خیانت کرده باشه، دزدی کرده باشه، کثافت کاری کرده باشه؟
یک نفر آدم حقوق نگرفت، روی یک فکر ایستاد، قانونِ اساسی را محترم شمرد؛ اون مصدق بود. شهرتی که ایران داره، پول هایی که همین افراد اغلب دزدیدند و از ایران آوردند از پرتوِ ملی شدنِ صنعت نفت بود. و اینها حاضر بودند به دریوزگی شرکتِ سابقِ نفت سالها باز بمانند. اینها نمی توانند ببخشند که یک ایرانی آمد و به انگلستان نه گفت و ایستاد سرِ حرفش. حالا هر طور بعد شد دیگر اون حالتِ حقارتی که ایرانی داشت در مقابلِ خارجی دیگه بر نگشت و برنخواهد گشت.
بنده به هیچ عنوانی مایل نیستم که بگویم و تکرار کنم حرفی که صد دفعه زدم و در روزِ چهارده مرداد گفتم برای صدمین و آخرین بار. آنالیز و تجزیه و تحلیلِ این موجودات را در اونجا بخوانید. همه شان را آنطوری که هستند من معرفی کردم. از این جهت فرمایشات ایشون و امثالِ ایشون برای من گمان میکنم که به نفعه دکترِ مصدقه که اشخاصِ بدنام به او بد بگویند و این سابقه داره. خیلی ها قبل از این آقا این کار را کردند و منفورترین مردم اند. و بگذارید یک چیزی عرض کنم.
این کلامِ آخر راجبِ به این موضوع خواهد بود.
بنده معتقد هستم که در ضمیرِ ناخودآگاه ملتِ ایران برای اهانت های مستمری که شاهِ فقید نسبت به مصدق کرد یک عُقده ای پیدا شده بود، ما که درآنزمان بودیم کاملا روشن بودیم، ولی جوانها و افرادی که همسن شمایند یکدفعه از خود میپرسیدند: آخه این مصدق چه کرد که اسمِ هر کس و ناکس را بیارند با احترام باید باشه ولی اسمِ ایشون رو که میارند دولت می کوبید؟. شما کجایه دنیا دیدید، که به یک کتابخانه(لاروس فرانسوی در تهران) بگویند؛ چون عکسِ مصدق و اسمش هست شما دکانتون را باید ببندید اینجا. این کارها بود که راه را برای خمینی باز کرد، این حق کشی ها بود. حالا این شخصی که نمیدونم باز عرض کردم چه موجودیست از این مهملات بگوید باز به نفعِ مصدقه. ولی همانطوری که خودتون اشاره کردید “حالا وقتِ نفاق انداختنه؟”.
مردمه ایران هر وقت، هر وقتیکه امکان برایشان بود احترامی که به مصدق باید بگذارند؛ می گذارند.شما می دانید که خمینی با مصدق چقدر بده، چقدر عقده داره نسبت به مصدق. آنروزهایی که آزاد بود یک میلیون و دویست و پنجاه هزار نفر که بعضی ها با دوچرخه صد و چهل کیلومتر رفتند تا به مزارِ مصدق رسیدند. این بدبختِ بیچاره که این اراجیف را میگه اونجا نبود یا اقلاً نشنید یه همچین چیزی؟
کسیکه فشار نمی آورد به این آقایون [که] برید صد و چهل کیلومتر و برسید به مزارِ مصدق و یک فاتحه ای بخونید و برگردید. من هر سال میرفتم، هر وقت توانستم، ولی مردم، یک میلون و دویست و پنجاه هزار نفر آدم [را]نمیشه مجبورشون کرد، اونهم در یک حکومتی مثلِ خمینی که برند تا اونجا. حالا بنده میخواهم ببینم اگر که این بزرگورانی که از این اباطیل اونجا صحبت میکنند برند به ایران و بگویند این حرفهایی که در دالاس میزنند، آیا واقعا از ایشان پذیرایی شایانی نمیشه؟ که باز تخمِ نفاق و نقار را بیافکنند در یک مملکتی که به حق یا به ناحق به این آدم احترام میگذاره.
از: بالاترین