دیشب، پس از خطبه های نماز عید فطر آقای خامنه ای، وقتی که از راه دور، شور و شوق فراوان هواداران تیم ملی ایران در استادیوم شهر سن پترزبورگ و آثار مثبت آن بر روحیه شاگردان سختکوش و با غیرت کی روش را دیدم و آن پیروزی شگفت انگیز را، پی به “برکت” های سفرهای خارجی ایرانیان بردم- آن هم از جیب خود مردم، و با دلارهایی که قیمت شان به صورت سرسام آوری بالا می رود.
هم زمان یاد سخنان چند ساعت قبل رهبر جمهوری اسلامی افتادم که توصیه کرده بود: “کسانی که عادت کرده‌اند به سفرهای خارجی بروند، این سفرها را ترک کنند البته غیر از سفرهای زیارتی و حج و عتبات که مورد نظر نیست و این قدر خرج و هزینه هم ندارد و برکاتی هم دارد اما سفرهای تفریحی زائد را کنار بگذارند.”
لابد این پرسش برای دیگر اقشار مردم هم پیش می آید که “برکت” در چنین سفرها یا دیدار هر از چندگاه بستگان در خارج (البته من که به دلیل ممنوع الخروجی از برکات زیادی محرومم از جمله دیدار پسر و عروس) تبلور پیدا می کند، یا سفرهای خارجی مقام های حکومتی با پول بیت المال و ارزهای بادآورده؟
مثال فراوان است از سفرهای خارجی قالیباف شهردار پیشین و مسئولان شهرداری تهران و صرف پول بیت المال برای هرچه بأشکوه تر مراسم عزاداری در عراق بگیر تا سفرهای مختلف احمدی نژاد به أقصی نقاط جهان و پرداخت های کلان به روسای جمهور و دیگر مقام های کشورهای گوناگون؛ یا حتی ادعاهای مطرح شده در مورد سفر سردار قاسم سلیمانی و پرداخت های کلان مساله ساز به سران کشورهای آفریقایی؛ یا…
حتی اگر سفر زیارتی و حج و عتبات مردم عادی را به کشورهای عرب همسایه را در نظر بگیریم، با پول حاصل از عرق جبین خود که هر بار در عراق و سوریه و عربستان هزینه می شود، باز نکته مهم این است که از “برکت” سرمایه ها یا انداخته های آنان شرکت های خارجی بهره می برند، یا تولیدکنندگان، صادرکنندگان و کارگران ایرانی، در سال حمایت از تولید داخلی؟!
پرسش این است: کدام برکت؟، کدام سفر؟
عیسی سحرخیز