خبرگزاری هرانا – گلرخ ابراهیمی ایرایی، کنشگر مدنی محبوس در زندان اوین در واکنش به صدور حکم سه سال حبس و سه سال تبعید در پرونده جدید علیه سهیل عربی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان تهران بزرگ، نامه‌ای سرگشاده نوشته و گفته است که “پس از ایجاد شرایطی سخت و محروم نمودن سهیل عربی از ملاقات دخترش، حالا سعی دارند تا با تبعید او به ناکجاآباد و قرار دادن او در شرایطی مشابه ارژنگ داوودی و غلامرضا کلبی اذهان را به نبودنش عادت دهند و بگذارند به مرور در سیاه چال‌هایشان از بین برود”.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، سهیل عربی، زندانی عقیدتی محبوس در زندان تهران بزرگ از بابت پرونده جدیدی که در زندان علیه وی مفتوح شده، در تاریخ ۳۱ شهریورماه ۹۷ توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به اتهامات “فعالیت تبلیغی علیه نظام” و “تشویش اذهان عمومی” به سه سال حبس، سه سال تبعید و جزای نقدی محکوم شد.
دلایل اتهامات عنوان شده علیه وی ارسال فایل‌های صوتی از داخل زندان و علی‌الخصوص تشبیه زندان تهران بزرگ به «شکنجه‌گاه» بوده است.
این زندانی عقیدتی محبوس در زندان تهران بزرگ، پیشتر نیز در تیرماه سال جاری از بابت پرونده‌ای که در دوران زندان بر علیه او و همسر سابقش مفتوح شده بود، طی حکمی توسط قاضی مقیسه، به اتهامات “تبلیغ علیه نظام” و “توهین به مقدسات” به تحمل ۶ سال حبس محکوم شد. همچنین نسترن نعیمی، همسر سابق آقای عربی نیز طی حکمی توسط قاضی مقیسه، به اتهام “توهین به مقدسات” و “معاونت در جرم” به تحمل یک سال و نیم حبس محکوم شد.
سهیل عربی از ۱۶ آبان ماه ۱۳۹۲ در بازداشت و زندان به سر میبرد و تمام این مدت از مرخصی محروم بوده است.
از این رو گلرخ ابراهیمی ایرایی، کنشگر مدنی محبوس در زندان اوین در واکنش به این حکم صادره برای آقای عربی نامه‌ای سرگشاده نوشته و گفته است که “با رها نمودن افراد در چنین شرایطی در قبال آنان مسئول بوده و با سکوتمان به ادامه روند سیستم بیمار قضایی و تکرار جنایاتی از این قبیل دامن می‌زنیم”.
متن کامل این نامه را به نقل از هرانا در ادامه بخوانید:
سال‌هاست که در زندان است بی آنکه جرمی مرتکب شده باشد. اسیر کینه توزی سیستمی شده که برای عقیده مخالف عقیده خود نه تنها حق دفاع قائل نیست بلکه مخالفان را به بند می‌کشد و از هیچ‌گونه شکنجه روحی و جسمی نیز دریغ نمی‌کند.
سهیل عربی که ابتدا در پی برداشت‌های شخصی توام با کج فهمی به اتهام اهانت به مقدسان وارد زندان شد، پس از گذراندن سال‌ها حبس و اتمام دوران محکومیت و از هم پاشیدن کانون خانواده (که در پی اعمال فشارهای غیر اخلاقی و غیر انسانی؛ جهت در هم شکستن وی انجام گرفت)، برای چندمین بار در پی تشکیل پرونده‌ای جدید به حبس دوباره و تحمل حبس در تبعید محکوم شد. پس از ایجاد شرایطی سخت و محروم نمودن وی از ملاقات دخترش، حالا سعی دارند تا با تبعید او به ناکجا آباد و قرار دادن او در شرایطی مشابه ارژنگ داوودی و غلامرضا کلبی اذهان را به نبودنش عادت دهند و بگذارند به مرور در سیاه چال‌هایشان از بین برود.
وضعیت سلامت سهیل در پی بارها اعتصاب غذا و ضرب و شتم‌های مکرر در زندان نگران کننده است. جا دارد با گرامی داشت روز جهانی مبارزه علیه اعدام این نکته را نیز مدنظر قرار دهیم که حکم اولیه سهیل اعدام بوده و با وجود تحمل مدت‌ها فشار حکم اعدام، پس از شکستن حکم هم اکنون شاهد از بین بردن او با پرونده سازی‌هایی جدید و تمدید مدت حبس و آزار و شکنجه‌های مداوم برای او هستیم.
اینکه سیستم قضایی به این شیوه اقدام به حذف فعالین، معترضان و مخالفان می‌کند، اگر چه روال کار این روزها و این سال‌هاست اما باید این زنگ خطرها را جدی بگیریم و با ایجاد حساسیت نسبت به شرایط این چنینی و جلب نظر نهادهای مسئول بین‌المللی به این شیوه حذف فیزیکی فعالین سیاسی و عقیدتی پایان دهیم. با رها نمودن افراد در چنین شرایطی در قبال آنان مسئول بوده و با سکوتمان به ادامه روند سیستم بیمار قضایی و تکرار جنایاتی از این قبیل دامن می‌زنیم.
گلرخ ابراهیمی ایرایی / بند زنان زندان اوین، مهر ۹۷″
در رابطه با نویسنده این نامه نیز گفتنی است، گلرخ ابراهیمی ایرایی در تاریخ ۱۵ شهریور سال ۹۳ به همراه همسرش آرش صادقی بازداشت و دو روز در خانه امن سپاه نگهداری و سپس بعد از تحمل ۲۰ روز سلول انفرادی در بند ۲-الف سپاه با تودیع وثیقه ۸۰ میلیون تومانی آزاد شد. ماموران سپاه ثارالله در تاریخ سوم آبان ماه سال ۹۵ بدون احضاریه کتبی جهت اجرای حکم حبس بازداشت کردند. قاضی صلواتی وی را درحالی که در بیمارستان تحت عمل جراحی بود، به طور غیابی به اتهامات “توهین به مقدسات، اجتماع و تبانی علیه نظام” به ۶ سال حبس محکوم کرد که این حکم با اعمال ماده ۱۳۴ به ۵ سال کاهش یافت و بعد از مدتی شامل عفو شده و به ۲ سال و نیم تقلیل پیدا کرد.