روز جهانی کارگر در حالی فرا می‌رسد که کارگران ایرانی با تورم و افزایش بیکاری، شرایطی بحرانی را سپری می‌کنند. فعالان کارگری بسیاری همچنان زندانی هستند و برخی با شرایط جسمی نامناسب در بلاتکلیفی به سر می‌برند.
سال ۱۳۹۱ در شرایطی با شعار محوری «حمایت از سرمایه ملی و کار ایرانی» شروع می‌شود که سرکوب و بازداشت فعالان کارگری و فشار بر آنان شدت می‌یابد. با ورشکست شدن بسیاری از نهادهای تولیدی و صنعتی در دوسال اخیر، کارگران بسیاری شغل خود را از دست داده‌اند. کارگران بارها در برابر مجلس شورای اسلامی یا وزارت کار تجمع کرده و خواهان حقوق نادیده گرفته شده‌ی خود شده‌اند.
تورم روزافزون، تعدیل نیرو و نقض حقوق کارگران در حالی صورت می‌گیرد که همچنان بسیاری از تشکل‌ها و نهادهای صنفی کارگری با سرکوب مواجه می‌شوند و از فعالیت‌های آن‌ها جلوگیری به عمل می‌آید.
اصل ۲۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تاکید می‌کند که کارگران مشمول قانون کار و کارفرمایان یک حرفه و صنعت می‌توانند انجمن‌های صنفی تشکیل دهند. با این حال سال‌هاست که از فعالیت‌های صنفی و اتحادیه‌ای کارگران مشاغل مختلف ممانعت به عمل می‌آید و رهبران و فعالان اتحادیه‌ها و تشکل‌های کارگری با خشونت، سرکوب و تهدید مداوم روبرو هستند.
بازداشت و سرکوب به دلیل ایجاد تشکل‌های کارگری
مقامات امنیتی جمهوری اسلامی ایران سال‌هاست که با رهبران و سازمان‌دهندگان اتحادیه‌ها و تشکل‌های کارگری مقابله و آن‌ها را سرکوب می‌کنند. منصور اسانلو، یکی از شناخته‌‌شده‌ترین چهره‌های دفاع از حقوق کارگران در ایران، بعد از بارها بازداشت و شکنجه هم‌اکنون در مرخصی استعلاجی به سرمی‌برد.
از: دویچه وله
