دیروز سالروز درگذشت دکتر مصدق بود و می خوانیم که اجازه ندادند مردم برای مراسم یادبودش در احمد آباد بر سر مزار او بروند!
براستی شگفت آور است که چرا هنوز، پس از این همه سال، اینسان از او وحشت دارند! از مردی که تمام عمرش برای آزادی و سربلندی کشور و ملتش مبارزه کرد.
می بینیم هم در دوران شاه و هم در این دوران، ترس از او همچنان ادامه دارد و یادآوری از کرده هایش گناهی ست عظیم!
حکومت سابق کوشید و حکومت اسلامی هم همچنان می کوشد نامی از او برده نشود، مگر فراموش شود و از یادها برود.
چرا؟! شاید چون او چو دیگران پرونده خیانت و دزدی و داد و ستد با بیگانه و سرسپردگی به بیگانگان ندارد. و در ایران ظاهرآ چنین رجالی سیاستمدار خوانده نمی شوند و روندشان نه تنها سیاست، که از نقاط ضعف شان بشمار می آید.
بارها شنیده ام که در تعریف از او «اما» هایی ست که می آورند: خوب بله، آدم بدی نبود «اما» سرسخت بود و نرمش نداشت، سیاسی نبود و با حکومتهایی که نباید، لجبازی می کرد…
و در ایران ظاهرآ چنین آدمهای سرسختی که با حریف کنار نمی آیند و اهل زدوبند نیستند، سیاستمدار نیستند! باید سر خم کرد و به نحوی وابسته به بیگانه بود تا بتوان سیاستمدار شد و جزو سیاستمداران بشمار آمد!
در حالی که در بیرون از کشورش، به رغم تمام این «اما»ها همواره نامش با احترام برده می شد و همچنان برده می شود.
در دوران دانشجویی، چه بسیار آدمهایی که از من عکس او را می خواستند!
سوای مردم کشورهای جهان سوم که او برایشان استوره ایست، دوستان فرانسوی من هم که دوران ملی شدن نفت در ایران را بخاطر دارند، از او همچو قهرمانی یاد می کنند.
و «اما» و «اما» به رغم فشار حکومت های ایران، هرکه بود و هرچه کرد، نامش در تاریخ جهان و کشورهای استعمار زده جاودان باقی خواهد ماند.
مصدق جای در دل ملت ایران دارد، او نه دیروز نیازی به بزرگداشت حکومت شاه داشت و نه امروز نیازی به بزرگداشت حکومت اسلامی.
روانش شاد
شیرین سمیعی