پس از گذران دورانی نفس‌گیر و کم‌آب حالا دوباره به روزهای پرآبی بازمی‌گردد. آنچه دریاچه نیاز داشت آب بود که رساندند؛ از کنترل مصرف گرفته تا تونل آب، اما یک ترس همچنان باقی مانده‌است
عصر ایران؛ حسن ظهوری ـ فاطمه خسروی ـ ستاد احیاء دریاچه ارومیه دو سال است که خبرنگاران را به ارومیه می‌آورد تا از اقدامات انجام گرفته برای احیاء بزرگترین دریاچه داخلی ایران بگوید. دریاچه‌ای که به هر نحوی و با هر طرحی بلایی به سرش آورده‌اند. یکی پل روگذر و میان گذری بود که روی دریاچه زدند. اقدامی که دیگر قابل اصلاح نیست.
اما بزرگترین بلای دریاچه ارومیه توسعه زمین‌های کشاورزی بود. زمین‌هایی که ناگهان در کمتر از یک دهه رشد‌شان را از جنوب دریاچه آغاز کردند و در بخش‌های غربی یک به یک ظاهر شدند. این زمین‌ّ‌ها هرآنچه آب در سفره‌های زیرزمینی و آبخوان‌ها بود را مصرف کردند و دریاچه که دیگر هیچ حق‌آبه‌ای نداشت روز به روز خشک‌تر شد. اما حالا قرار است هر دو باشند؛ هم زمین‌های کشاورزی و هم دریاچه، اما هر دو آب می‌خواهند؛ درست همان چیزی که هنوز علم نمی‌تواند تولیداش کند. پس سراغ باز کردن شریان‌های حیاتی دریاچه در شهرستان نقده رفتند.
