ایران ای خاک آسمان سای هماره جاودان، ای خون جوشان ستم ستیز، ای کلام دل انگیز، ای یگانهی یکپارچه، ای توان بی نهایت، ای خاستگاه دلیر مردان، ای سرزمین شیرزنان، تو را از جان بیشتر دوست می داریم و پیمان بسته ایم که برای استقلال و یکپارچگی تو و آزادی و سرافرازی ملت بزرگمان هر آنچه در توان داریم به کار بندیم، باشد تا با خون ما لاله های کوه و دشت تو که نماد عشق و دوست داشتن است پیام پایداری در پیمان سپاری را به نسل هایی که خواهند آمد برساند: که ای فرزندان ایران به هوش باشید که هر ذره از این نیا خاک نشانه ای است از ایستادگی در برابر دشمنان میهن و آیینه ای است پاک که عشق به میهن و ملت را برای همیشه ی تاریخ در دل خود نگاه می دارد.
ایران
فرزندان تو یورشگران آزمند از تازیان و مغولان گرفته تا استعمارگران دیوسیرت سیاه دل را تا بیغوله هایشان تاراندند، اگر چه در این راه هزاران هزار سرو نوخاسته ی ایرانی در خون غلتیدند و چه بسیار در واپسین لحظه های زندگی نام پرافتخار تو را بر زبان راندند. در راه پر افتخار تو در برابر ستمگران ایستادند و زورگویان و بهره کشان را چونان خاشاک از سر راه برداشتند. میهن ما، عزیزدار خون پاک شهیدان گرامی ات را و بر قله ی کوه هایت بنشان نشان صدها بابک و داریوش و پروانه فروهر را.
هم میهنان!
ملت ایران در طی تاریخ پر افتخار خود ثابت کرده است که قدر فرزندان مبارز خود را می داند و تا بدانجا پیش می رود که گویی آن فرزانگان بوده اند که تاریخ این ملت را ساخته اند یکی از آن مبارزان، “محمد مهرداد” است که جان بر سر پیمان نهاد و تا آخرین لحظات زندگی پر افتخار خود به ایران عشق ورزید.
چهارده سال از درگذشت “محمد مهرداد”، قهرمان نهضت ملی ایران می گذرد. او و داریوش فروهر از رهبران نهضت پان ایرانیسم بودند. نهضتی که پس از جنگ جهان گیر دوم در ایران و بنا بر خواست تاریخی ملت ایران پای گرفت و به سبب آن که بیانگر آرمان های تاریخی و اجتماعی ملت بود، به زودی از سوی جوانان و دیگر گروههای اجتماعی مردم ایران مورد پذیرش واقع شد. رزمندگان این جریان ملت گرا که در دو سازمان حزب ملت ایران بر بنیاد پان ایرانیسم و سازمان پرچمداران پان ایرانیست فعالیت می کردند از پیروان نهضت ملی ایران به رهبری “مصدق بزرگ” بودند و چنین بود که حقانیت خود را با پیروی از آن نهضت بزرگ ضد استبدادی و ضد استعماری ثابت کردند.
“محمد مهرداد” در شانزدهم بهمن ماه ۱۳۳۰ از سوی عوامل بیگانه مورد اصابت گلوله قرار گرفت. شدت جراحت به قدری بود که معالجات به نتیجه نرسید، به گونه ای که به مدت ۵۴ سال روی تخت با درد و رنج دست و پنجه نرم می کرد و حسرت یک شکوه را بر دل مرگ نهاد. او در تمام این مدت با تنی رنجور و با روحیه ای قوی و با مطالعات مستمر در جریان وقایع روز بود. آنگاه که با جوانان صحبت می کرد گویی آتش فشانی از احساس و عشق به سربلندی و یکپارچگی ایران بزرگ بود. او همیشه و در همه حال به ایران و سرزمین های جدا شده از ایران می اندیشید، به مردم ستم دیده میهن و ناهنجاری هایی که روز به روز افزون تر می شود و به خطرهایی که استقلال ایران را تهدید می کند، فکر می کرد. ” محمد مهرداد” آرزویی جز استقلال میهن، آزادی ملت و زندگی سرافرازنه مردم ایران نداشت و بدین سبب همواره وظیفه ی خطیر جوانان را در این راه بدانها گوشزد می کرد. این بزرگمرد تاریخ معاصر ایران افتخار می کرد که ادامه دهنده ی راه پیشوای بزرگ ایران دکتر محمد مصدق و نهضت ملی ایران بوده است.
“محمد مهرداد” در شانزدهم بهمن ۱۳۳۰ مورد اصابت گلوله ی بیگانه پرستان قرار گرفت و در شاندهم بهمن ۱۳۸۴ جان بر سر پیمان نهاد.
“فروهر و مهرداد ” عزیز، پرچمی را که شما و دیگر یارانی که لحظه ای شما را تنها نگذاشتند برافراشتید، جوانان این میهن تا پیروزی بر زمین نخواهند گذاشت.
پاینده ایران
۱۶ بهمن ۱۳۹۸