صد روز است بیکارم/ به همه فامیل مقروضم + فیلم

چند ساعتی با کارگران روزمزد در شیراز؛

روزگارِ کارگرانِ روزمرد استان فارس در این ایام که از شیوع کروناویروس می‌گذرد، سخت‌تر از همیشه است. کار نیست، بیمه نیست، حمایت‌های دولتی نیست. کارگران فصلی شیراز ماه‌ها است بدون اندک درآمدی، روزگارِ سخت را سخت‌تر از همیشه می‌گذرانند.

به گزارش خبرنگار ایلنا، تقریبا در بسیاری از خیابان‌های مرکزی شهرهای کوچک و بزرگ حضور کارگران فصلی که در انتظار از راه رسیدن یک پیمانکار هستند تا نفس نفس زنان خود را به اتومبیلش رسانده و در میان دیگر کارگران که حالا و در این لحظه به رقبای او بدل شده‌اند، سراغ کاری یک روزه یا چند روزه را بگیرند، به تصویری عادی تبدیل شده است. این جستجوگران معیشت که کرونا تعداد آنها را بیشتر هم کرده است، این روزها کمتر شانسی برای یافتن کار دارند.

آنها اغلب صبح با نیت پیدا کردن کاری ولو یک روزه خود را به این خیابان‌ها می‌رسانند و در بسیاری از مواقع تا پاسی از شب انتظار می‌کشند. در میان آنها هم می‌توان برای نوجوانان کاری داشت و هم برای مردان جوان و قدرتمند و هم برای پیران و کهنسال‌ترها.

از آنها می‌پرسیم شانس پیدا کردن کار برایتان چقدر است، می‌گویند: خیلی کم. اما نمی‌توانیم بیکار بمانیم. امیدمان به خداست و اینکه یکی از همین روزها بتوانیم کاری برای خودمان دست و پا کنیم.

با تصاویر این کارگران در یکی از زیباترین و شاعرانه‌ترین شهرهای ایران همراه می‌شویم. خیابان‌های شیراز پر است از حضور کارگرانی که در انتظار کار هستند. به کوی سعدی که بروید، بازهم خیل کارگران منتظری را می‌بینید که در سایه‌ی نارنج‌ها آماده کار هستند اما اغلب در پایان روز با خود زمزمه می‌کنند: یک روزِ دیگر هم گذشت؛ بی‌کار، بی‌مزد و بی‌رویِ بازگشت به خانه.

اغلب این کارگران از وضع معیشت خود و بی‌توجهی دولتمردان گلایه دارند و خواستار توجه بیشتر مسئولان هستند. یکی از آنها می‌گوید: از اوایل بهمن تا امروز هنوز نتوانسته‌ام یک روز سر کار بروم و درآمدی داشته باشم.

یکی از کارگران که نوجوانی پانزده ساله اهل زاهدان است، هم می‌‌گوید به خاطر بیماری پدرم برای کار به شیراز آمدم تا بتوانم اندوخته‌ای جمع کنم و برای خانواده بفرستم که اما اینجا هم از کار خبری نیست.

گزارشگر: محمدرضا طاهری

تصویربردار: حمید رحمانی

تدوینگر: جلال بنیانی