از منوچهر برومند سها

خزان غمگین 

خزان در ره گذاری رو به پایان

همی میرفت لنگان  لنگ لنگان

فروزان مجمر خورشید بی تاب

به لرزانی نمایان گشته در آب

دمان بادِ مشیّت تیز می تاخت

زمین در زیر پایش رنگ می باخت

فرو می خفت خورشید جهان سوز

زتن بیرون فکن آن خلعت روز

زمین می ریخت برگ ارغوانی

خزان  می بود و اینش ارمغانی

دمی محنت بهر سو خیمه افراخت

خلایق را زنهمت سینه بگداخت

وطن محنت سرا، نامحرم ادراک

نبودی کس نگفتی ما عرفناک

خروشان خَلق و در دم سینه خاموش

چو آن بحر فرو افتاده از جوش

در آیین بهی بهتر قدمدار

حوادث را ز ضجرت شد خریدار

همی می خواست ایران از ستم دور

ستمگر اندرین باغ ارم کور

ستمگر گرگ و او همچون شبان بود

شبانان  را ز گرگان  بس زیان بود

صلا سر  داد ایران را سزا نیست

چنین زخمی بر این پیکر شفا نیست

ز دانش می شود هر ملک آباد

ز نادانی رود یکباره بر باد

خزان غمگین و آذر ماه خونین

یلی می بود و بر تن دید زوبین

۲۹ آبان ماه ۱۳۹۹