تسلیت به مردم شریف و آزاده ایران که یاران شان را یکی یکی از دست می دهند!
در این وانفسای گلوگیر زخم و درد و خون، که رخت عزا و تابلوهای مرگ و تصاویر کشته شدگان، آذین بند خیابان‌ها و خانه‌های مردم ایران شده است، مرگ ناشی از کرونا نیز چون ابر بهار بر سر و روی ما می‌بارد و توان همراهی را از ما گرفته است.
در چنین شرایط دهشتناکی، طبق خبر رسمی وزارت بهداشت ایران؛ تعداد مبتلایان به ویروس کرونا در ایران از مرز یک میلیون نفر هم گذشت و در بیست و چهار ساعت گذشته ۱۳ هزار و ۹۲۲ بیمار جدید شناسایی شده و ۳۵۸ نفر جان خود را از دست داده اند. ما به شدت نگران سلامتی تمامی مردم ایران، به ویژه زندانیان هستیم که در خطر مرگ قرار دارند و جمعی از زندانیان سیاسی بند ۸ زندان اوین به تازگی با انتشار بیانیه ای احتمال «سونامی مرگ» را در زندان های کشور هشدار داده‌اند و خواهان آزادی هر چه سریعتر زندانیان شده اند.
با تاسف و اندوه فراوان، در همین روزها شاهدیم که هزاران انسان پر تلاش و دو مبارز خستگی ناپذیر که همراه زخم خوردگان و آسیب دیدگان در ایران بودند را نیز از دست دادیم، افرادی که هر کدام وجودشان غنیمتی برای مردم ایران و خانواده‌های شان بود و بی تردید جای خالی هیچ کدام شان به سادگی التیام نخواهد یافت.
دکتر محمد ملکی، مبارزی خستگی ناپذیر، رئیس دانشگاه تهران، فعال حقوق بشر و عضو افتخاری کانون نویسندگان ایران، در حالی که انتظار دیدار فرزندان اش را داشت و از این حق سال‌ها محروم شده بود، در سن ۷۸ سالگی در ۱۱ آذر ۱۳۹۹ در تهران از میان ما رفت. محمد ملکی با بستن دانشگاه‌ها و سرکوب های موسوم به «انقلاب فرهنگی» مخالفت کرد و بازداشت شد و مدت ۵ سال در حبس و زیر شکنجه بود. او سال‌ها در زمان شاه و در این حکومت، با زندان و حبس و شکنجه روبرو شد و تا آخر عمر نیز با پشت خمیده و عصا، ولی محکم و استوار دمی از مبارزه و مقاومت علیه ستم و سرکوب و سانسور دست نکشید. او سال‌های زیادی، به ویژه در سال‌های اخیر یکی از همراهان خانواده‌های زخم خورده و دادخواه و زندانیان سیاسی در ایران بود و این حکومت تمامیت خواه و آزادی کش تا دم مرگ او و خانواده اش را آزار و شکنجه داد.
کامبوزیا پرتوی، فیلم نامه نویس آزادی خواه و زبردست که سال‌ها با مشکلات و محرومیت‌های فراوان از طرف حکومت اسلامی ایران، دست از تلاش و فعالیت نکشید نیز با بیماری قلبی و آلوده شدن به ویروس کرونا در سن ۷۳ سالگی در ۴ آذر ۹۹ از میان ما رفت. فیلم آوای زنان ایران، گوشه‌ای کوچک از تلاش‌های او برای رساندن صدای زنان محروم از آزادی در ایران است. زنانی که همان روزهای اول انقلاب، مورد خشونت و تبعیض و نابرابری قرار گرفتند، ولی مقاوم و پر تلاش در تمامی عرصه های اجتماعی ایستاده‌اند تا تبعیض و نابرابری را ریشه‌کن کنند.
امروز به مناسبت روز مبارزه با سانسور، هم چنین می‌خواهیم یادی کنیم از تمامی آزاد اندیشان و جان های شیفته ای که در طی این سال‌های سیاه حکومت اسلامی، در برابر ستم و سرکوب و سانسور شجاعانه و عاشقانه ایستادند و این تاریک اندیشان تمامیت خواه، جان شیرین شان را گرفتند و ما هم چنان تن مان زخمی است و دادخواه شان ایستاده ایم.
ما مادران پارک لاله ایران، به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران به خانواده‌های شریف و آزاده ملکی، پرتوی و تمامی آزادی خواهان ایران تسلیت می‌گوییم و شریک زخم ها، دردها و دادخواهی شان هستیم.
یادشان در دل های ما و رزم شان در درون جنبش ها گرامی و ماندگار خواهد ماند.
مادران پارک لاله ایران
۱۳ آذر ۱۳۹۹
www.mpliran.net